Πόλεμος στο τέρας της ανεργίας

Η μάστιγα είναι η ανεργία. Κι αν κάποιοι αρέσκονται σε συγκρίσεις όπου εμφανίζεται η Ελλάδα να συμβαδίζει με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, η εικόνα καταρρέει στο πιο σημαντικό μέγεθος μιας οικονομίας, τον αριθμό απασχολουμένων και ανέργων. Στην ανεργία (όπως και στο χρέος…) είμαστε η χειρότερη χώρα, στην υψηλότερη θέση της ευρωπαϊκής κατάταξης, με ποσοστά υπερδιπλάσια από τον μέσον όρο Ευρωζώνης και Ε.Ε., με υπερδιπλάσια ανεργία των νέων κάτω των 25 ετών, με μακροχρόνια ανέργους 60% πάνω από τα ευρωπαϊκά ποσοστά.

Επιπλέον, υπάρχει η υποαπασχόληση. Το ποσοστό των υποαπασχολούμενων (αυτών που εργάζονται λιγότερες από 8 ώρες ημερησίως ενώ θα ήθελαν να εργάζονται περισσότερες…) είναι 7%. Μία, ακόμη, κρίσιμη διάσταση: Η υψηλή ανεργία στην Ελλάδα έχει διάρκεια-ρεκόρ. Αρχισε τη θυελλώδη άνοδό της προ 10ετίας, κορυφώθηκε στο 27,8% το 2013, σήμερα, μετά μία 7ετία, παραμένει στο 18,3%. Καταστρέφονται γνώσεις και δεξιότητες, καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές, κινδυνεύει να χαθεί μια ολόκληρη γενιά. Αν σε κάποιον πρέπει να κηρύξουμε πόλεμο, είναι στο τέρας της ανεργίας.

Μέχρι σήμερα, τα πυρά αποδείχθηκαν άσφαιρα. Το πρόγραμμα Συν-εργασία έχει αποτύχει δραματικά. Στη Γερμανία πάνω από 10 εκατ. εργάτες δουλεύουν με μειωμένο ωράριο και τις υπόλοιπες ώρες παρακολουθούν μαθήματα για νέες δεξιότητες. Αλλά αυτό το μοντέλο (που αντιγράψαμε…) προϋποθέτει σταθερή απασχόληση και ειδικευμένη εργασία, δεν αποδίδει σε μια χώρα που έχει τόσο έντονα εποχική απασχόληση (κυρίως, λόγω μονοκαλλιέργειας του τουρισμού…) όπως η Ελλάδα, ούτε μπορεί να προστατεύσει την ανειδίκευτη εργασία που βρίθει σε ευρύτατους τομείς παροχής παραδοσιακού τύπου υπηρεσιών.

Στην Ελλάδα το μόνο που έχει λειτουργήσει είναι το σύστημα αναστολής, η επιδότηση της μη απασχόλησης με 534 ευρώ μηνιαία κρατική αποζημίωση. Κι επειδή όταν λήξει η αναστολή έρχονται οι απολύσεις, γι’ αυτό το καθεστώς της αναστολής παίρνει παρατάσεις επί παρατάσεων. Στρουθοκαμηλίζουμε. Η κατάσταση γίνεται αδιέξοδη. Χρειάζεται αλλαγή πορείας.

Η κυβέρνηση δείχνει μια διάθεση να μοιράζει λεφτά σε ό,τι κινείται. Η αντιπολίτευση την καλεί να μοιράσει περισσότερα. Διαφωνώ. Πιστεύω ότι λεφτά θα έπρεπε να δίνονται βασικά σε δύο μόνο κατευθύνσεις: Πρώτη, για να δημιουργηθεί ένα ισχυρό κοινωνικό δίχτυ προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους στη μακρά, παρατεταμένη πορεία ανασυγκρότησης του οικονομικού μοντέλου της χώρας. Να στηρίζονται οι άνθρωποι έως ότου μπορέσουν να βρουν νέες, καλές θέσεις εργασίας, όχι να επιδοτούνται μη διατηρήσιμες θέσεις εργασίας και εταιρείες ζόμπι. Δεύτερη, να ενισχυθούν οι συγχωνεύσεις επιχειρήσεων και οι παραγωγικές επενδύσεις τους και (πρώτα, κύρια και άμεσα!) να μειωθούν τα βάρη που έχουν φορτωθεί στη μισθωτή εργασία, ώστε να διευκολυνθεί η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Τη δέσμευση για ελάφρυνση της μισθωτής εργασίας την είχε δημόσια αναλάβει ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης στις αρχές του έτους. Είχα υποστηρίξει τότε, ότι ο καλύτερος τρόπος για αυτήν την ελάφρυνση είναι η δραστική μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.