Ημερήσια εκατόμβη

Να μειωθούν οι θάνατοι. Να μηδενιστούν. Αυτό θέλουμε όλοι. Να λιγοστέψουν όσο ταχύτερα γίνεται τα κρούσματα και οι εισαγωγές στα νοσοκομεία και στις μονάδες εντατικές θεραπείας. Μέχρι στιγμής, όμως, η πραγματικότητα αρνείται να υποταχθεί στις επιθυμίες μας και στις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις των κυβερνητικών παραγόντων πως έχουμε ήδη περάσει σε φάση αποκλιμάκωσης.

Για τον ακριβή αριθμό των κρουσμάτων δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Αρκετοί ασυμπτωματικοί δεν καταγράφονται. Επιπλέον, δεν λείπουν εκείνοι που, έχοντας ήπια συμπτώματα, αποφεύγουν να δηλώσουν το θετικό αποτέλεσμα του τεστ· στη μάχη της κοινωνικής ευθύνης με τον εργασιακό φόβο και την ανασφάλεια ο νικητής δεν είναι πάντα ο ίδιος, ο επιθυμητός. Για τους σκληρούς δείκτες, ωστόσο, δεν έχουμε καμία αμφιβολία. Δυστυχώς, δεν συμμορφώνονται στη βούλησή μας και αντέχουν στις προσπάθειες μιας κάποιας χειραγώγησής τους ή σχετικοποίησης της σημασίας τους.

Οι διασωληνωμένοι παραμένουν στο όριο αντοχής του Εθνικού Συστήματος Υγείας, αλλά στο όριο που είχε τεθεί προ διετίας. Σήμερα, έπειτα από πολύμηνο εξουθενωτικό αγώνα, οι υγειονομικοί, και όχι μόνο των ΜΕΘ, είναι φοβερά καταπονημένοι. Και δεν έχουν λόγους να πιστεύουν ότι η πολιτεία (έστω αυτή η έρμη που της έτυχε το αδόκητο, να την εκφράζει ο κ. Θάνος Πλεύρης) συμμερίζεται την αγωνία τους, αναγνωρίζει επί της ουσίας τις θυσίες τους και τους βοηθάει στ’ αλήθεια. Πώς; Με μετακινούμενους γιατρούς ακατάλληλων ειδικοτήτων; Ή με ΜΕΘ που δωρήθηκαν διά τυμπανοκρουσιών μήνες πριν, παραμένουν όμως κλειστές;

Οι υπουργοί, με πρώτον τον πρώτον τους, θα έπρεπε να είναι προσεκτικότεροι με τα εμβόλια αισιοδοξίας και τα πιστοποιητικά επιτυχίας που διανέμουν από τηλεοράσεως. Το ίδιο και ορισμένοι φανερά φιλοκυβερνητικοί επιστήμονες, που ζορίζουν τα δεδομένα για να τα υποχρεώσουν να μιλήσουν με φωνή χαρούμενη. Κατανοητή η κυβερνητική αγωνία, ανθρώπινη από τη μια, πολιτική από την άλλη. Φρόνιμο είναι όμως να μην επιτρέπεται στην πολιτική διάσταση να επιβάλλεται στην ανθρώπινη. Ο όρος «ενσυναίσθηση», του συρμού εσχάτως, απειλείται να καταντήσει από την κατάχρηση τόσο χυμώδης όσο η τσίχλα στο στόμα μπασκετμπολίστα στο τέλος του παιχνιδιού. Και μάλιστα παιχνιδιού του ΝΒΑ, 48 λεπτών.

Μια εκατόμβη την ημέρα είναι τεράστιος πόνος. Οι 222 εκατόμβες μέχρι τώρα είναι τραγωδία. Εθνική τραγωδία. Μετριάζεται άραγε επειδή «τα πήγαμε καλά στον τουρισμό»;