Αντισημιτισμός και αντισιωνισμός

Αν μπούμε στον κόπο να αναλύσουμε το φαινόμενο του αντισημιτισμού, και μάλιστα στις μέρες μας με αφορμή τον πόλεμο στη Γάζα, θα βρούμε μπροστά μας μια πελώρια αρχική αντίφαση: από τη μια, ο αντισημιτισμός είναι η φονικότερη και πιο αποκρουστική ιδεολογία σε ολόκληρη την Ιστορία. Και από την άλλη, γεννήθηκε και ρίζωσε στη Δύση, η οποία καθιέρωσε τις έννοιες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του ορθού λόγου. Πώς εξηγείται;

Απλή η απάντηση: Ο αντισημιτισμός είναι απότοκος του χριστιανισμού. Διότι εθνοτικές μειονότητες που οι γηγενείς τούς βλέπουν με κακό μάτι συνήθως, πάντα υπήρχαν και ίσως πάντα θα υπάρχουν. Οι Εβραίοι όμως υποτίθεται ότι ευθύνονται για το μέγιστο, το απόλυτο αμάρτημα: σταύρωσαν τον Χριστό. Κι επειδή οι Ρωμαίοι τούς έδιωξαν από τον τόπο τους –η εκδίωξή τους τότε ήταν παρόμοια με εκείνη των Παλαιστινίων σήμερα– αναγκάστηκαν να ζουν εν μέσω χριστιανών σε μικρές και κλειστές κοινότητες, τα γκέτο, στιγματισμένοι ανεξίτηλα για θεοκτονία. Ετσι, για σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια, οι Εβραίοι υπέστησαν τα πάνδεινα, διωγμούς, σφαγές, πογκρόμ και τελικά το μεγαλύτερο έγκλημα στην παγκόσμια Ιστορία: τον φόνο έξι εκατομμυρίων ανθρώπων από τους χιτλερικούς.

Ο σιωνισμός ήταν η αντίδραση σε όλα αυτά. Εμφανίστηκε ως κίνημα τον 19ο αιώνα και μετά την περιβόητη διακήρυξη του Balfour το 1917 διεκδίκησε με ολοένα μεγαλύτερη απήχηση το δικαίωμα των απανταχού Εβραίων να επαναπατριστούν στην Παλαιστίνη. Ενα αίτημα που έγινε επιτακτικό και υπό τις περιστάσεις ακαταμάχητο μετά το Ολοκαύτωμα.

Μόνο που αυτά τα δύο χιλιάδες χρόνια, η γη του Ισραήλ, η γη της επαγγελίας για τους Εβραίους, δεν έμεινε ακατοίκητη και έτοιμη να τους αποδεχθεί. Εκεί έζησαν και ζουν οι Παλαιστίνιοι Αραβες. Οι οποίοι ουδέποτε τους μάντρωσαν, ουδέποτε τους καταδίωξαν. Αυτό το αμάρτημα βαρύνει τους χριστιανούς αποικιοκράτες αποκλειστικά. Με άλλα λόγια, το τίμημα για την υποτιθέμενη μεταμέλεια όσων ευθύνονται για τα μύρια όσα υπέστησαν οι Εβραίοι κλήθηκαν να το πληρώσουν οι Αραβες που δεν είχαν φταίξει σε τίποτε. Δεν είναι τυχαίο ότι στον πόλεμο της Γάζας η Γερμανία είναι η χώρα που υποστηρίζει περισσότερο από κάθε άλλη το Ισραήλ.

Η στάση της κυβέρνησης Νετανιάχου στηρίζεται σε μια απλή λαθροχειρία: ταυτίζουν ως αυτονόητο τον αντισημιτισμό με τον αντισιωνισμό. Δηλαδή όποιοι διαφωνούν με τη σκληρή πολιτική του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων και την παράνομη κατοχή της δυτικής όχθης του Ιορδάνη καταγγέλλονται με τη ρετσινιά του αντισημιτισμού. Φυσικά οι πραγματικοί αντισημίτες, οι οποίοι δυστυχώς είναι περισσότεροι απ’ ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε, προσυπογράφουν μετά χαράς και επικαλούνται ίδιο ακριβώς σκεπτικό: αν είσαι Εβραίος είσαι και εξ ορισμού σιωνιστής.

Και οι μεν και οι δε ξεχνούν ότι ακόμα και μέσα στο Ισραήλ βρίσκονται άνθρωποι που έχουν καταδικάσει τον σιωνισμό και υποστηρίζουν ότι η μόνη λύση είναι η ειρηνική συνύπαρξη Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Ξεχνούν επίσης ότι πολλοί Εβραίοι εκτός Ισραήλ επικρίνουν, και αυστηρά μάλιστα, την ιδεολογία του σιωνισμού. Σύμφωνα με τη στρεβλή λογική τους, ο Νόαμ Τσόμσκι και η Χάνα Αρεντ δεν μπορεί να είναι Εβραίοι εφόσον αντιτάχθηκαν στον σιωνισμό.

Δυστυχώς η συγκυρία κάθε άλλο παρά ευνοϊκή είναι. Η σφαγή της 7ης Οκτωβρίου ήταν ένα βαρύτατο χτύπημα που οδηγεί σε πρωτόγνωρες καταστάσεις και ακραίες αντιδράσεις. (Μια και το ’φερε η κουβέντα, πώς θα αντιδρούσαν οι Ελληνες αν κάποιοι δολοφονούσαν χίλιους τετρακόσιους δικούς μας αμάχους;) Επιπλέον, η σημερινή κυβέρνηση του Ισραήλ, που μέχρι τώρα το κύριο μέλημά της ήταν πώς δεν θα πάει φυλακή Νετανιάχου, είναι ένας απεχθής συνασπισμός της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς που δεν θα χάσει την ευκαιρία να λύσει μια και καλή το παλαιστινιακό πρόβλημα ισοπεδώνοντας τη Γάζα και δίνοντας το ελεύθερο στους κατ’ ευφημισμόν «εποίκους» να συνεχίσουν και να φέρουν εις πέρας την εθνοκάθαρση στη Δυτική Οχθη.

Υπάρχει όμως χώρος και για μια ευοίωνη ανάγνωση: αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο δεν αποκλείεται να βρεθεί κάποια βιώσιμη λύση την οποία σήμερα οι μεγάλοι κρατούντες δεν τολμούν να επιβάλουν για να αποφύγουν το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Το οποίο είναι βαρύ, ιδίως στην Αμερική όπου το εβραϊκό λόμπι ζει και βασιλεύει ενώ πλησιάζουν οι εκλογές. Θα ήθελα να το πιστέψω. Αλλά ομολογώ πως δυσκολεύομαι.

Θυμάμαι κάτι που συνέβη πριν από κάμποσα χρόνια. Ετυχε να καθίσω σε μια πτήση δίπλα σε έναν Ισραηλινό που ήταν βουλευτής του Λικούντ. Πιάσαμε την κουβέντα, διαφωνήσαμε πολιτισμένα και τελικά μου είπε: «Ακου να δεις. Οι Παλαιστίνιοι είναι σαν τις σφήκες. Και τι κάνεις με τις σφήκες; Τις βάζεις σε ένα μπουκάλι και μετά το σφραγίζεις».