Μεμονωμένο περιστατικό

Ο βιασμός της μαθήτριας στην Εύβοια ήταν μεμονωμένο περιστατικό, χωρίς αμφιβολία. Τα θύματα των βιασμών συνήθως δεν μιλάνε. Δεν βρίσκουν το κουράγιο, δεν καταγγέλλουν αυτό που έπαθαν, σωπαίνουν και φοβούνται. Διαισθάνονται, όσο νεαρά κι αν είναι, ότι πιθανόν οι άλλοι να στραφούν εναντίον τους. Φοβούνται ακόμα και τους ίδιους τους γονείς τους. Είναι τόσο σπάνιο να βρεθεί ανάμεσα στα θύματα κάποιο που να εμπιστευτεί το κράτος, τους κανόνες δικαίου, τους νόμους και την τάξη αξιών που εκπροσωπούν, να καλέσει τη Δικαιοσύνη για βοήθεια. Γιατί στα θέματα βιασμού το μυαλό μας συχνά δουλεύει ασυνείδητα όπως των κοινωνιών που υποχρεώνουν τις γυναίκες να κυκλοφορούν μέσα σε ένα φαρδύ σεντόνι, καλυμμένες από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Τόσο απελευθερωμένος, τόσο μοντέρνος κόσμος είμαστε, αλλά άμα δούμε ένα κοριτσάκι να αναδεικνύει λίγο το κορμάκι του, άμα το ακούσουμε να μιλάει για τις ερωτικές του προσδοκίες, ή τα γούστα του, α, αυτό είναι πρόκληση και δικαιολογεί βιασμό. Άντε μετά να πειστεί το θύμα ότι δεν φταίει, άντε να πάρει τη μεγάλη απόφαση να εκτεθεί σε επιθέσεις, σε κουτσομπολιά, σε σχόλια. Πού το έκρυβε λοιπόν τόσο θάρρος αυτή η μικρή, ξένο παιδί μιας ξένης μάνας, πώς κατάφερε να φτάσει να καταγγείλει τον βιασμό της; Τόσο απομονωμένα ζούσε που δεν της είχαν πει ότι αν το έκανε αυτό, δεν θα έβρισκε πολλούς συμμάχους, δεν θα συναντούσε ανθρώπους πρόθυμους να την υπερασπιστούν και να τη στηρίξουν; Μέχρι και να φύγει τις συμβούλευσαν τις απομονωμένες μετανάστριες, μάνα και κόρη. Να μείνει η τοπική κοινωνία μεμονωμένη και αμόλυντη από προκλήσεις και κακές στιγμές, από τη μαύρη αλήθεια που κρύβει μέσα της, να χαρεί ανενόχλητη την ωραία αλληλεγγύη που ανακάλυψε ξαφνικά ότι διαθέτει.