25η Μαρτίου
Γιώργος Μπράμος, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2007-03-24
Ευτυχώς, φέτος, φαίνεται πως έχουμε αποφύγει το μέγα δίλημμα περασμένων χρόνων για το αν γεννιέσαι ή αν γίνεσαι Έλληνας και, επίσης, για το αν τα αλβανόπουλα έχουν δικαίωμα να είναι σημαιοφόροι στις μαθητικές παρελάσεις. Δυστυχώς, φέτος, βάλαμε άλλον νταλκά στο κεφάλι μας. Το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού έχει γράψει κάτι που, σύμφωνα με ορισμένους, αμφισβητεί το λάβαρο της Επανάστασης και το κρυφό σχολειό των σκλαβωμένων.
Έχουμε τον ίδιο θίασο οργισμένων εθνοφυλάκων, που κατά καιρούς, πότε με αφορμή τις ταυτότητες, πότε με την ορθοδοξία που βάλλεται, πότε με τους Σκοπιανούς που μας κλέβουν τον Αλέξανδρο, πότε με την Ευρώπη και τον διαφωτισμό της, έχουν λυμένο το ζωνάρι για να συντρίψουν τους προσκυνημένους. Και αναρωτιούνται τι άλλο μας μένει μέχρι τον πλήρη αφελληνισμό των νέων τέκνων της πατρίδος που δεν θα ταϊζονται τα δύσμοιρα με τα τρυφερά παραμύθια που εμείς διδαχθήκαμε σαν ιστορικά τάχα γεγονότα.
"Εμείς αυτά ξέραμε τόσα χρόνια, δεν έχετε δικαίωμα να μας τα κατεδαφίσετε". Περίπου έτσι φωνάζουν οι οργίλοι της τηλεόρασης, με άλλη σάλτσα, επιδεικνύοντας νεόπλουτη γνώση, γράφουν σε εφημερίδες οι άτεγκτοι. Η σκοπιμότητα της ιστορικής παραμυθίας ανακυκλώνεται, η 25η Μαρτίου δεν είναι αφορμή και αιτία για την συγκρότηση μιας σοβαρής αυτογνωσίας, αλλά ο καθρέφτης της γυναίκας που κάθε φορά επιβεβαιώνει ότι είναι η ομορφότερη του βασιλείου.
Τι είναι λοιπόν το μάθημα της Ιστορίας; Ένα ενισχυτικό, ένα είδος ντόπινγκ του εθνικού φρονήματος; Είμαστε ακόμα τόσο ανασφαλείς που έχουμε ανάγκη να επιβεβαιώνουμε την γλωσσική, πολιτιστική, γεωγραφική και εντέλει φυλετική συνέχειά μας, τον αιώνιο δεσμό μας με τους μακρινούς προγόνους; Αν δεν κάνω λάθος, αυτό που μας κρίνει και μας κατατάσσει είναι το δημιουργικό ή το μη δημιουργικό παρόν μας.
Τι διακυβεύεται σήμερα με το βιβλίο Ιστορίας; Ενισχύεται η αυτογνωσία μας ή απειλείται η αυταρέσκεια μας; Μπορούμε να ωριμάσουμε κάποτε και να μην θεωρούμε ότι είμαστε ένα έθνος που όλοι οι άλλοι το μισούν και το υποβλέπουν; Σε αυτήν την κατεύθυνση της χειραφέτησης στέκεται αυτό το βιβλίο; Γιατί αν είναι κάθε φορά τα μαθήματα ιστορίας να περιέχουν τις έμμονες ιδέες και τους οικογενειακούς εμπειρισμούς του Αυτιά και του νομάρχη, των ερασιτεχνών ιστορικών και των ακροδεξιών σκοταδιστών, τότε ο Καραϊσκάκης θα μας χλευάζει και ο Κολοκοτρώνης θα μας μουτζώνει.
Ελπίζω πάντως να είναι κατανοητό ότι αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την επέτειο. Ο υπογράφων δεν έχει την γνώση και δεν μπορεί να μπει κι αυτός στον χορό και να κρίνει, χωρίς ειδίκευση και χωρίς στοιχεία πονήματα ανθρώπων που κάτι παραπάνω ξέρουν. Με άλλα λόγια απαρνιέμαι την δημοσιογραφική μου ταυτότητα κι αυτόν τον απίθανο, βυθισμένο στον εμπειρισμό, την ημιμάθεια και τον λαϊκισμό επαγγελματικό μου κλάδο, που πότε είναι δικαστής, πότε μπάτσος, εσχάτως έγινε ανακριτής και δεν έχει πρόβλημα να διδάξει πατριδοκαπηλία.
Έχουμε τον ίδιο θίασο οργισμένων εθνοφυλάκων, που κατά καιρούς, πότε με αφορμή τις ταυτότητες, πότε με την ορθοδοξία που βάλλεται, πότε με τους Σκοπιανούς που μας κλέβουν τον Αλέξανδρο, πότε με την Ευρώπη και τον διαφωτισμό της, έχουν λυμένο το ζωνάρι για να συντρίψουν τους προσκυνημένους. Και αναρωτιούνται τι άλλο μας μένει μέχρι τον πλήρη αφελληνισμό των νέων τέκνων της πατρίδος που δεν θα ταϊζονται τα δύσμοιρα με τα τρυφερά παραμύθια που εμείς διδαχθήκαμε σαν ιστορικά τάχα γεγονότα.
"Εμείς αυτά ξέραμε τόσα χρόνια, δεν έχετε δικαίωμα να μας τα κατεδαφίσετε". Περίπου έτσι φωνάζουν οι οργίλοι της τηλεόρασης, με άλλη σάλτσα, επιδεικνύοντας νεόπλουτη γνώση, γράφουν σε εφημερίδες οι άτεγκτοι. Η σκοπιμότητα της ιστορικής παραμυθίας ανακυκλώνεται, η 25η Μαρτίου δεν είναι αφορμή και αιτία για την συγκρότηση μιας σοβαρής αυτογνωσίας, αλλά ο καθρέφτης της γυναίκας που κάθε φορά επιβεβαιώνει ότι είναι η ομορφότερη του βασιλείου.
Τι είναι λοιπόν το μάθημα της Ιστορίας; Ένα ενισχυτικό, ένα είδος ντόπινγκ του εθνικού φρονήματος; Είμαστε ακόμα τόσο ανασφαλείς που έχουμε ανάγκη να επιβεβαιώνουμε την γλωσσική, πολιτιστική, γεωγραφική και εντέλει φυλετική συνέχειά μας, τον αιώνιο δεσμό μας με τους μακρινούς προγόνους; Αν δεν κάνω λάθος, αυτό που μας κρίνει και μας κατατάσσει είναι το δημιουργικό ή το μη δημιουργικό παρόν μας.
Τι διακυβεύεται σήμερα με το βιβλίο Ιστορίας; Ενισχύεται η αυτογνωσία μας ή απειλείται η αυταρέσκεια μας; Μπορούμε να ωριμάσουμε κάποτε και να μην θεωρούμε ότι είμαστε ένα έθνος που όλοι οι άλλοι το μισούν και το υποβλέπουν; Σε αυτήν την κατεύθυνση της χειραφέτησης στέκεται αυτό το βιβλίο; Γιατί αν είναι κάθε φορά τα μαθήματα ιστορίας να περιέχουν τις έμμονες ιδέες και τους οικογενειακούς εμπειρισμούς του Αυτιά και του νομάρχη, των ερασιτεχνών ιστορικών και των ακροδεξιών σκοταδιστών, τότε ο Καραϊσκάκης θα μας χλευάζει και ο Κολοκοτρώνης θα μας μουτζώνει.
Ελπίζω πάντως να είναι κατανοητό ότι αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την επέτειο. Ο υπογράφων δεν έχει την γνώση και δεν μπορεί να μπει κι αυτός στον χορό και να κρίνει, χωρίς ειδίκευση και χωρίς στοιχεία πονήματα ανθρώπων που κάτι παραπάνω ξέρουν. Με άλλα λόγια απαρνιέμαι την δημοσιογραφική μου ταυτότητα κι αυτόν τον απίθανο, βυθισμένο στον εμπειρισμό, την ημιμάθεια και τον λαϊκισμό επαγγελματικό μου κλάδο, που πότε είναι δικαστής, πότε μπάτσος, εσχάτως έγινε ανακριτής και δεν έχει πρόβλημα να διδάξει πατριδοκαπηλία.
