Μια φυλακή

Αφού τα μυαλά τους ή τα συμφέροντά τους δεν φτάνουν ώς τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, ούτε καν των μαλακών -ακόμη και ο διαχωρισμός μαλακών- σκληρών πέφτει σε κάποιους βαρύς-, ας στοιβάζουν μέσα στις φυλακές κάθε λογής βαποράκια, τοξικομανείς, εξαρτημένους, πρεζόνια, χασισοπότες, αδιάκριτα και ανεξαιρέτως. Με δικαστική νοοτροπία που γεννά φυλακισμένους με το κιλό για να τους στείλει σε φυλακές που γεννούν εγκληματίες, τώρα τους φαίνεται περίεργο που έπηξαν τα σωφρονιστικά «καταστήματα».

Αποσυμφόρηση των φυλακών με νέα κτίρια είναι η εύκολη, αβασάνιστη λύση, ακόμη και αυτή όμως φαντάζει δυσχερής, ώς και ακατόρθωτη. Αφήστε δηλαδή που σωφρονιστική πολιτική δεν είναι να χτίζεις καινούργιες φυλακές για να χώνεις όσους περισσότερους μπορείς μέσα αλλά να αναβαθμίζεις τις υπάρχουσες βγάζοντας όσους περισσότερους μπορείς έξω.

Επίσης, ας αντιληφθούν δικαστές και εισαγγελείς ότι αυστηροί λειτουργοί δεν σημαίνει και αδέκαστοι. Πολλές φορές μάλιστα εξυπονοείται το αντίθετο. Πολλές φορές η αυστηρότητα είναι η συγκάλυψη της ένοχης συνείδησης και της παράνομης συναλλαγής. Και στο κάτω κάτω, προτού οι ίδιοι οι δικαστές δικάσουν, ας κάνουν μια βόλτα στους χώρους όπου ετοιμάζονται να στείλουν τα «θύματά τους». Ας εξασφαλίσουν πρώτα ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ας διασφαλίσουν ότι η κοινωνία σωφρονίζει και δεν εκδικείται και ας σιγουρευτούν ότι το μόνο που θα αφαιρείται από τους κατάδικους θα είναι η ελευθερία τους και τίποτα άλλο. Μετά, ας δικάσουν και ας καταδικάσουν. Διότι εδώ που έχουμε καταντήσει, όταν τα δικαστήρια καταδικάζουν κάποιον σε φυλάκιση, στην πραγματικότητα τον καταδικάζουν, τελεία και παύλα.

Ο,τι δεν μας κάνει σε αντικείμενο αυτομάτως το κάνουμε σκουπίδι και το πετάμε έξω από το παράθυρο της αμαξάρας μας. Ο,τι δεν μας κάνει σε πολίτη αυτομάτως τον κάνουμε σκουπίδι και τον πετάμε στον σωφρονιστικό κάδο, στα αζήτητα δηλαδή και στις ανθρώπινες χωματερές. Είναι κοινός τόπος να περιγράφονται οι φυλακές ως μεσαιωνικές. Δυστυχώς, ο κυριότερος λόγος που οι φυλακές μας είναι μεσαιωνικές και το πιο μεσαιωνικό απ όλα είναι ο ρυθμός πυροβόλου με τον οποίο τα ελληνικά δικαστήρια εκτοξεύουν ανθρώπινες ρουκέτες στο σκοπευτήριο όχι του σωφρονισμού και της επανένταξης αλλά της αναπαραγωγής της παλαιάς εγκληματικότητας και της δημιουργίας νέας.

Φορτώνουμε πρεζάκια στις φυλακές διότι οι αγαθοί συμπολίτες μας διαμαρτύρονται ακόμη και στην ιδέα κέντρων αποτοξίνωσης στη σεβάσμια γειτονιά τους. Μέχρι το κακό να χτυπήσει και τη δική τους πόρτα και τότε γίνονται αλοιφή και ζητιανεύουν μία θέση στο πρόγραμμα μεθαδόνης για τον κανακάρη τους. Ο κανακάρης του άλλου ήταν απειλή και κακό παράδειγμα, ο κανακάρης ο δικός μας είναι θύμα του αδυσώπητου και αδιάφορου κράτους. Φορτώνουμε πρεζάκια στις φυλακές διότι ο φωστήρας νομοθέτης θεωρεί ότι, εκατονταπλασιάζοντας τις τιμές των ναρκωτικών με την ποινικοποίησή τους, επιφέρει συντριπτικό πλήγμα στην κατανάλωση και τη διακίνησή τους.

Οι φυλακές γεμίζουν όχι τόσο επειδή οι ίδιες είναι λίγες, όσο επειδή είναι πάρα πολλοί όσοι βρίσκονται αδίκως και ανοήτως μέσα. Και ως γνωστόν, η ζωή δεν είναι δίκαιη, με αποτέλεσμα η αδικία ενίοτε να συγχωρείται, η βλακεία όμως ποτέ. «Οταν οι κόλαση γεμίσει, οι νεκροί θα βγουν από τους τάφους τους». Ετσι εξηγούσε ο Ρομέρο την πλημμυρίδα ζόμπι στης ταινίες τρόμου που γύριζε. Κάπως έτσι πάνε να μας εξηγήσουν και οι υπεύθυνοι -τρομάρα τους- «τις αναπόφευκτες λόγω συνωστισμού εξεγέρσεις των φυλακισμένων». Μωρέ, τι μας λέτε.

jparaske@enet.gr