Ελληνοτουρκικές σχέσεις και γαλλογερμανικός άξονας

Μετά τις γαλλικές εκλογές έχουμε μπροστά μας τον πρόεδρο Σαρκοζί, ο οποίος είναι υπέρ της φιλίας και των σταθερά καλών σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Είναι γνωστό ότι την ίδια στάση έχει και η Ανγκελα Μέρκελ. Αυτοί οι δύο ηγέτες θα θελήσουν να αναθερμάνουν τον γαλλογερμανικό άξονα; Ασφαλώς τούτο θα γίνει, όχι, όμως, προς την κατεύθυνση μιας ανεξάρτητης από τις Ηνωμένες Πολιτείες πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά μιας πολιτικής διατήρησης σταθερών φιλικών σχέσεων με την Αμερική. Και ο γαλλογερμανικός άξονας θα παίξει ρόλο μέσα στο παραπάνω πλαίσιο (βέβαια, σε αυτό το θέμα υπάρχει ένα μικρό αγκάθι και αυτό είναι η άμετρη υποστήριξη των ΗΠΑ της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.).

Ο Τόνι Μπλερ, που ανακοίνωσε ότι θα αποχωρήσει, εκτός από την αρχηγία του κόμματός του, και από την πρωθυπουργία, στις 27 Ιουνίου, είχε δηλώσει, προ διετίας περίπου, ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι είναι ευρωπαϊστής. Οι γνωστοί, όμως, φιλοενοποιητικοί Ευρωπαίοι δεν πίστεψαν ότι είναι υπέρ της ενοποιήσεως της Ευρώπης ή ότι έκανε οτιδήποτε γι αυτήν. Ο Γκόρντον Μπράουν, που φέρεται ως βέβαιος διάδοχος του Μπλερ, ακούγεται ότι εμποδίζει την προσχώρηση της Αγγλίας στην ευρωζώνη και γενικά ότι έχει αντιευρωπαϊκή διάθεση ή στάση. Αρα, οι σχέσεις της Αγγλίας με τον γαλλογερμανικό άξονα, αν αυτός επιχειρήσει ουσιαστική ευρωπαϊκή ενοποίηση, δεν θα είναι καλές.

Η Ανγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί έχουν ταχθεί εναντίον της εντάξεως της Τουρκίας στην Ε.Ε. και της προσφέρουν μια ειδική σχέση. Στην Ελλάδα τα δύο κυβερνητικά κόμματα έχουν δηλώσει ότι είναι υπέρ της εισόδου της Τουρκίας ως πλήρους και κανονικού μέλους στην Ε.Ε., με τις γνωστές προϋποθέσεις και όρους. Οι πιθανότητες, μάλιστα, να διαφοροποιηθεί η Α. Μέρκελ από την επίσημη πολιτική της Γερμανίας σήμερα (που είναι υπέρ της συνέχισης των συζητήσεων της Ε.Ε. με την Τουρκία, βεβαίως σε λιγότερα κεφάλαια, λόγω της γνωστής εξέλιξης με το πρωτόκολλο της Αγκυρας), και από κοινού με τον Σαρκοζί -παρ όλη την αντίδραση που θα συναντήσουν από πλευράς Αγγλίας και άλλων κυβερνήσεων που θέλουν την Τουρκία ως πλήρες μέλος, όπως της Ισπανίας και άλλων- να θέσουν στην Τουρκία επισήμως το θέμα ότι οι συζητήσεις από ένα όριο και πέρα θα αποβλέπουν σε ειδική σχέση και όχι στην ένταξή της δεν είναι μικρές. Αλλά, αν αυτό συμβεί, η θέση της Ελλάδας καθίσταται πολύ πιο δύσκολη και πρέπει η διπλωματία της και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι να αγωνισθούν ούτως ώστε στους όρους της ειδικής σχέσεως να περιληφθούν και οι όροι και οι συνθήκες που σχετίζονται με την Ελλάδα και υπάρχουν στις σχετικές αποφάσεις της Ε.Ε.

Το έργο αυτό θα είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να μελετηθεί από τώρα ως πιθανό ενδεχόμενο, όπως και από τώρα πρέπει να μελετηθούν οι προσπάθειες, η στρατηγική και η τακτική που πρέπει να τηρηθούν από ελληνικής πλευράς, αν η Τουρκία, είτε με κυβέρνηση Ερντογάν είτε με άλλη κυβέρνηση, δηλώσει ότι παύει να ενδιαφέρεται για να καταστεί πλήρες μέλος της Ε.Ε., διότι και αυτό πλέον δεν πρέπει να αποκλείεται. Αρκεί να προσέξει κανείς τα συμβαίνοντα ύστερα από τη ματαίωση της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας στην Τουρκία και την προκήρυξη εκλογών, με την αστάθεια που προκαλούν οι αποφάσεις του νυν προέδρου Σεζέρ και του συνταγματικού δικαστηρίου της χώρας σχετικά με τη βουλευτική απαρτία και βεβαίως την απειλητική διακήρυξη εκ μέρους της στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας, η οποία παραμένει σε εκκρεμότητα, αλλά με την παρατήρηση ότι το αιτούμενο από αυτήν, προς το παρόν, πραγματοποιείται. (Δεν έγινε πρόεδρος της Τουρκίας ούτε ο Ερντογάν ούτε ο Γκιουλ.)