Το γερμανικό παράδειγμα

«Κληρονόμησα πολλά χρήματα, που δεν τα χρειάζομαι». Ο 69χρονος Πέτερ Φόλμερ είναι ένας από τους 44 πλούσιους Γερμανούς που συνυπογράφουν δημόσιο αίτημα προς την κυβέρνησή τους, προκειμένου να φορολογηθούν με 5% επί του κληρονομηθέντος πλούτου τους.

Ο επικεφαλής του διαδικτυακά δημοσιευμένου αιτήματος των 44, ο συνταξιούχος γιατρός Ντίτερ Λέμκουλ, εμπνεύσθηκε την ιδέα, όταν η γερμανική κυβέρνηση διοχέτευσε δεκάδες δισ. ευρώ για να σώσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα που κατέρρεε. Ο γιατρός Λέμκουλ, ασφαλώς όχι ο πλουσιότερος πολίτης της ισχυρότερης οικονομίας της Ευρώπης και μιας από τις κορυφαίες του κόσμου, αντέδρασε: «Θυμώνω όταν σκέφτομαι ότι ξαφνικά βρήκαμε τόσα χρήματα για τις τράπεζες, χρήματα που πριν δεν είχαμε για να χρηματοδοτήσουμε κοινωνικά, εκπαιδευτικά ή περιβαλλοντικά προγράμματα».

Η απάντησή του ήταν η προσφορά. Οχι εκ του υστερήματος, αλλά εκ του περισσεύματος. Προσφορά στην πατρίδα του, προσφορά στους ασθένεστερους οικονομικά συμπολίτες του, προσφορά στη δοκιμαζόμενη κοινωνία, εντός της οποίας και ο ίδιος ζει.

Η προσφορά των 44 πλούσιων Γερμανών είναι ένυλη έκφραση κοινωνικής συνείδησης και φιλοπατρίας. Ας μη βιαστούμε να πούμε ότι αυτοί είναι Γερμανοί, προτεστάντες, εθνικιστές, σοσιαλδημοκράτες, τέτοια ηχηρά καφενόβια, και ότι «εδώ» είναι αλλιώς. Οι κοινωνίες δεν προκόβουν με στερεότυπα, με αγκυλώσεις, με προσχήματα, που κρύβουν άτεχνα τη δειλία, την απληστία, τον πιο στείρο εγωτισμό. Ο,τι συμβαίνει στη Γερμανία μπορεί να συμβεί κι εδώ. Κι εδώ υπάρχουν μεγάλες κληρονομιές, υπνώττουσες περιουσίες αφορολόγητες, τεράστια περισσεύματα.

Και ασφαλώς υπάρχουν κι εδώ κάποιοι «44» πατριώτες με περισσεύματα, που μπορούν να αναλάβουν ανάλογη πρωτοβουλία, να ερεθίσουν συνειδήσεις και ευαισθησίες, να θέσουν έτσι, εμμέσως έστω, τα ζωτικά ζητήματα της δημοκρατίας: συναινετική αναδιανομή του πλούτου, στερέωση της κοινωνικής συνοχής, διεύρυνση του κοινωφελούς δημόσιου χώρου. Θα δούμε τους Ελληνες «44» να προσκαλούν; Περιμένουμε.