Ε, όχι και σιωπή....

Με κατάπληξη διάβασα τη δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τάσου Κουράκη για την απόλυση του Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ (βρίσκεται στο site του ΣΥΝ και δημοσιεύθηκε στην "Αυγή" στις 26/2). Επιτίθεται στους 49 διανοούμενους, συγγραφείς και συνεργάτες του εκδοτικού οίκου αναφέροντας μάλιστα επί λέξει:

“Οι δε διανοούμενοι αν δεν μπορούν -ως οφείλουν εκ της θέσεώς τους - να υπερασπιστούν τους εργαζόμενους... καλύτερα να σιωπούν”!

Η κατάπληξη δεν οφείλεται στην ευκολία με την οποία εξαπολύθηκε τέτοια επίθεση σε αγωνιστές, διανοούμενους με δημοκρατική, αριστερή συνέπεια πολλών χρόνων -από αυτούς τους ανθρώπους ζητήθηκε να σιωπήσουν! Οφείλεται πρωτίστως στην καθαρή αντίθεση της θέσης του Τ.Κ. με πάγιες θέσεις του πολιτικού μας χώρου, της ανανεωτικής αριστεράς. Η πίεση προς τους διανοούμενους να σιωπήσουν -επειδή δεν λένε “το σωστό” ή δεν “υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εργαζομένων”- ξέρουμε όλοι πολύ καλά πού έχει οδηγήσει στα αυταρχικά καθεστώτα πάσης μορφής και ειδικότερα στο σταλινικό καθεστώς στην ΕΣΣΔ.

Η σαφής πολιτική θέση του χώρου μας είναι ακριβώς η αντίθετη: Να μιλούν οι διανοούμενοι, να παίρνουν θέση ελεύθερα. Και πρέπει να μιλούν ειδικά όταν η θέση τους είναι διαφορετική από τη θέση της όποιας ηγεσίας ή των όποιων ηγετικών στελεχών. Και κανείς διανοούμενος ή οποιοσδήποτε άλλος δεν δικαιούται να ασκεί πίεση για να σωπάσουν όσοι αριστεροί, δημοκράτες έχουν αντίθετη γνώμη, επικαλούμενος τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Ίσως να ήταν μια φραστική υπερβολή του Τ.Κ. Είναι όμως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, στέλεχος του ΣΥΝ, η δήλωσή του δημοσιεύεται, αναπαράγεται. Πιστεύω ότι σε αυτό το θέμα πρέπει να σταθούμε ανυποχώρητοι. Το χειρότερο για τις αριστερές ιδέες είναι η μάχη της πειθούς, η αντιπαράθεση των ιδεών και επιχειρημάτων να αντικατασταθεί από αφορισμούς και απαίτηση σιωπής.

Θα περίμενε κανείς από πολιτικά στελέχη να μην ρίχνουν λάδι στη φωτιά και χάνοντας το μέτρο και τον στόχο -την απόλυση- να συμπαρασύρονται σε ευρύτερη επίθεση κατά του εκδοτικού οίκου. Ποιο ακριβώς στόχο είχε η αναφορά του Τ.Κ. πως “οι αλλοτινές περγαμηνές (του εκδότη και του εκδοτικού οίκου) δεν μπορεί να αποτελούν διαρκές και ισόβιο διαβατήριο ορθής στάσης”; Μήπως ο εκδότης της ΑΓΡΑΣ Σταύρος Πετσόπουλος επιχείρησε ποτέ να μετατρέψει σε “διαβατήριο” οιασδήποτε ανελίξεως την πολιτική του στράτευση -με έργα και όχι λόγια- από τα μαθητικά του χρόνια στον αγώνα κατά της δικτατορίας; Μήπως η καθοριστική εκδοτική προσφορά του στη διάδοση, στη διαμόρφωση και των αριστερών ιδεών είναι “αλλοτινή” και όχι σημερινή περγαμηνή; Μήπως η ΑΓΡΑ είναι παράδειγμα αντεργατικής επιχείρησης, που απλώς... τυχαίνει να έχει καλό παρελθόν; Ή μήπως στην ΑΓΡΑ, μια μικρή επιχείρηση, που τυπώνει πνευματικά έργα, που έχει σαφή και ευρύ αριστερό προσανατολισμό συνοψίζεται ή κορυφώνεται ο ταξικός αγώνας κατά του κεφαλαίου;

Το θέμα έχει ξεφύγει βεβαίως από το πλαίσιο μιάς σύγκρουσης σε μια επιχείρηση -θίγει αξίες και στρατηγικές της αριστεράς, τον ρόλο των διανοουμένων αλλά και των συνδικαλιστικών αγώνων. Θέματα με ιδιαίτερη βαρύτητα που απαιτούν ιδιαίτερη διαπραγμάτευση- θα τα βρούμε μπροστά μας στις συνθήκες της δημοσιονομικής κρίσης και της σύγκρουσης για την κατανομή των βαρών: αναζητούμε τις διαιρέσεις ή τη συσπείρωση δυνάμεων;