Απέναντι στα μέτρα μόνο με ενωτικούς αγώνες

Η Παρασκευή 5η Μαρτίου 2009, την ώρα που ψηφίζονταν στη Βουλή τα συμπληρωματικά μέτρα βίαιης επίθεσης στο εισόδημα των μισθωτών και συνταξιούχων, σημαδεύτηκε από δύο βίαιες επιθέσεις ενάντια στον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ και τον αγωνιστή της Αριστεράς Μανώλη Γλέζο.

Η επίθεση στον Μ. Γλέζο από τις δυνάμεις καταστολής, απλά προσθέτει για το εργατικό κίνημα και την αριστερά ένα ακόμα συμβάν στα πάμπολλα της αυθαιρεσίας και βιαιότητας της αστυνομίας απέναντι στους πολίτες εν διαδηλώσει.

Θέλω όμως εδώ να αναφερθώ κυρίως στην επίθεση στον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ από αγνώστους μέχρι στιγμής- αλλά μέσα από την συγκέντρωση-, γιατί δεν αποτελεί μια συνήθη έκρηξη, όταν οι καταστάσεις έχουν γίνει εκρηκτικές.

Δέχομαι εξ αρχής την επίσημη ανακοίνωση της ΚΟΕ, που δεν καλύπτει το γεγονός και αποποιείται τις όποιες ευθύνες καταλογίζουν στην οργάνωση.

Οφείλω να υπογραμμίζω όμως ότι η βίαιη επίθεση στον Γ. Παναγόπουλο έλαβε χώρα ενώ η ατμόσφαιρα δονούνταν από εντονότατα γιουχαΐσματα, προσωπικές ύβρεις και τα συνθήματα: «ΓΣΕΕ εργατών και όχι των εργοδοτών», «Πουλημένη ΓΣΕΕ»!

Την ώρα που ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ μιλούσε καταδικάζοντας τα μέτρα, έχοντας κηρύξει την 3ωρη στάση εργασίας, μετείχε στην κινητοποίηση και θα εξήγγελλε την 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ στις 11 Μαρτίου!

Πέρα από την αυτονόητη, απόλυτη και χωρίς αλλά, καταδίκη της βίας σε βάρος της ατομικής ακεραιότητας του οποιουδήποτε πολίτη, τις κρίσιμες αυτές στιγμές οφείλουμε με υπεύθυνο τρόπο να σταθούμε απέναντι σε καταστάσεις, που μπορεί να παρωθούνται από το ξεχείλισμα της οργής και της αγανάκτησης , πλην όμως οδηγούν σε αποτελέσματα προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Εξηγούμαι: Έχει κανείς αμφιβολία ότι για το «μπλοκάρισμα», την «αντίσταση», την ανατροπή των μέτρων λιτότητας, των σημερινών και αυτών που έπονται, αλλά και για την προώθηση και επιβολή αντιπροτάσεων και το σημαντικότερο αλλαγής αυτών των μέτρων απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των συνδικάτων και των εργαζομένων;

Το ΠΑΜΕ, καταγγέλλοντας όλους συλλήβδην, προχωράει τον δικό του δρόμο, που έχει στην πράξη διασπάσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Μοναδικός του στόχος να «τσιμεντάρει» τις δυνάμεις του ή /και να τις διευρύνει, αδιαφορώντας ή αφήνοντας στην πράξη στους άλλους, τους «ρεφορμιστές» ή «στους συνεργάτες κυβέρνησης και εργοδοσίας», να ασχοληθούν με βελτιώσεις, αλλαγές ή και ακύρωση μέτρων που θα προκύπτουν από ένα το μείγμα «προτάσεων, αγώνων, διαπραγμάτευσης».. .

Βεβαίως το συνδικαλιστικό κίνημα πόρω απέχει από το να βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές του. (Δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε τα αίτια). Στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, μπορεί κανείς να καταλογίζει πολλές από τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του συνδικαλιστικού κινήματος. Σε χειρισμούς και στη στάση της, το τελευταίο 5μηνο, το ίδιο.

Μπορεί όμως να διεκδικούμε τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεων χωρίς να υπολογίζουμε ότι αυτή δεν μπορεί παρά να προϋποθέτει την ευρύτατη κινητοποίηση των συνδικαλιστικών δυνάμεων και των εργαζομένων που πολιτικά εκφράζονται ή έχουν εκφραστεί μέχρι τώρα από το ΠΑΣΟΚ;

Μπορεί να είσαι μέσα στη ΓΣΕΕ, θεωρώντας ότι το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να έχει ενιαία έκφραση, να διεκδικείς να ηγηθεί η ΓΣΕΕ των απεργιακών αγώνων, να προσβλέπεις και στην κινητοποίησή της και όταν συναινεί και συμμετέχει και αρχίζει να κινητοποιείται να προπηλακίζεις την ηγεσία της;

«Μα το «ΓΣΕΕ εργατών κλπ…» είναι πολιτικό σύνθημα και η ενότητα εμπεριέχει την πολιτική κριτική αλλιώς οδηγεί σε συγκατάβαση», αντιτείνονταν στα «πηγαδάκια» μετά τη συγκέντρωση καθώς και στο διαδίκτυο. Ακριβώς εδώ υπάρχει το πρόβλημα. Είναι δυνατόν την ώρα του αγώνα το σύνθημα που κυριαρχεί να είναι η εσωτερική κριτική στο κίνημα, που από τα πράγματα διαιρεί και αποδυναμώνει, και όχι σύνθημα ενάντια στα μέτρα και απέναντι στην κυβέρνηση;

«Καλά τους κάνουν αφού είναι ΠΑΣΟΚ»! ή «μας έσκασαν τελικά μέχρις ότου αποφασίσουν για κινητοποίηση»!, ακούγονταν στην συγκέντρωση. Αυτά δεν αποτελούν στοιχεία θεμιτού …θυμού ή αγανάκτησης. Δεν μπορεί ποτέ να συνιστούν υπεύθυνη στάση όσων θέλουν οι αγώνες να μην γίνονται ή να μην καταλήγουν απλά σε μια εκτόνωση αλλά να έχουν και αποτέλεσμα.

Νικηφόρα αποτελέσματα υπήρξαν μόνο όταν το συνδικαλιστικό κίνημα έδρασε ενωτικά. Να θυμίσουμε την ακύρωση της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος, ή παλιότερα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, που επιχείρησε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Ως συνδικαλιστικό κίνημα όμως, έχουμε βγάλει και τα συμπεράσματά μας όταν το 1985, μπροστά σε αντίστοιχα μέτρα λιτότητας, διασπάστηκε η ΓΣΕΕ στην κορυφή της και η διάσπαση μεταφέρθηκε σε όλο τον κορμό του κινήματος.

Το δίκαιο μπορεί να ήταν-και όντως ήταν – στην πλευρά όσων αντιταχθήκαμε στα τότε μέτρα. (Να σημειώσω ότι ο σημερινός Πρόεδρος της ΓΣΕΕ είχε έλθει μαζί μας, όπως και άλλα κορυφαία συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ). Ακολούθησαν διαμάχες εντάσεις, διορίστηκε ηγεσία από τα δικαστήρια. Εκ των πραγμάτων, το συνδικαλιστικό κίνημα πήγε πίσω, διαιρέθηκε, αποδυναμώθηκε. Έκανε τέσσερα χρόνια να ξαναβρεί την ενότητά του.

Τα μέτρα λιτότητας πέρασαν…