Ο οιονεί εμφύλιος πόλεμος
Διονύσης Γουσέτης, Η Καθημερινή, Δημοσιευμένο: 2010-07-22
Από την άλλη μεριά, η Διεθνής Αμνηστία δημοσιεύει συχνά περιπτώσεις αστυνομικής βαναυσότητας ή εξευτελιστικής συμπεριφοράς της αστυνομίας απέναντι σε πολίτες. Είμαστε μάρτυρες οξυμένης κρατικής, αλλά και αντικρατικής βίας. Το μίσος πλείστων πολιτών εναντίον αστυνομίας και δημοσιογράφων είναι αμοιβαίο. «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», οι αστυνομικοί, «αλήτες, ρουφιάνοι» οι δημοσιογράφοι. Οι τρομοκράτες σκοτώνουν με την, όχι και τόσο λανθασμένη, πεποίθηση ότι θα βρουν πλήθος υποστηρικτές στην κοινωνία.
Με τη σειρά τους, οι αστυνομικοί, όπως και οι δημοσιογράφοι, αντιδρούν ως συντεχνία. Ο Συνήγορος του Πολίτη δημοσίευσε το 2004 έκθεση με 180 υποθέσεις, στη συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αστυνομικές αρχές είχαν διερευνήσει πλημμελώς τις καταγγελίες σε βάρος αστυνομικών υπαλλήλων.
Η άνομη βία δεν περιορίζεται στις τρομοκρατικές δολοφονίες. Επεκτείνεται στις μολότοφ, στους τραμπουκισμούς φοιτητοπατέρων, στους αποκλεισμούς λιμανιών, λεωφόρων, ξενοδοχείων, υπουργείων, στις καταλήψεις και βάλε, που δημιουργούν μιαν ατμόσφαιρα οιονεί εμφυλίου πολέμου. Κάποιος είπε ότι η τρομοκρατία και η άνομη βία είναι απόρροια της διαφθοράς. Είναι όμως πιθανότερο ότι τόσο το ένα, όσο και το άλλο είναι απόρροια της καθυστέρησης της χώρας. Συνεπώς, το δυσκολότερο πράγμα που έχει να αντιμετωπίσει ο κ. Χρυσοχοΐδης δεν είναι η ανακάλυψη και προσαγωγή στη Δικαιοσύνη των φονιάδων. Είναι ο εκσυγχρονισμός στον τομέα του. Δηλαδή η αποκατάσταση του κράτους ως του μόνου νόμιμου φορέα άσκησης βίας, ο τερματισμός της κατάχρησης της νόμιμης βίας και η συμφιλίωση των σωμάτων ασφαλείας με την κοινωνία.