Περί μεταφορών, κλειστών επαγγελμάτων και στρεβλώσεων

Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα. Εφ’ όσον είναι όντως «κλειστά» δεν μπορεί σοβαρά κανείς να υποστηρίξει ότι το άνοιγμά τους θα ευνοήσει τον ανταγωνισμό και θα ρίξει τις τιμές στις μεταφορές.

Με τον καταχρεωμένο ΟΣΕ να βρίσκεται λίγο πριν το λουκέτο και τις απεργίες των εργαζομένων να τον σπρώχνουν πιο γρήγορα στην τελική λύση, αλλά και με την απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών, οι συνδυασμένες μεταφορές παραλύουν. Χιλιάδες containers στοιβάζονται στα λιμάνια, χωρίς να μπορούν να μεταφερθούν στον τελικό τους προορισμό, ενώ από την άλλη πλευρά και χιλιάδες πολίτες αυτής της χώρας, βλέπουν να περιορίζεται το εύρος των επιλογών τους για την μετακίνηση μεταξύ κεντρικών πόλεων της χώρας.

Σήμερα, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, για να μετακινηθεί ένας πολίτης απ’ την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη (από την πρωτεύουσα στην συμπρωτεύουσα, για να μην ξεχνιόμαστε), έχει πλέον μόνο τρεις επιλογές. Το αυτοκίνητό του, το αεροπλάνο και το ΚΤΕΛ. Στις συνθήκες κρίσης που ζούμε, με το κόστος της βενζίνης, αλλά και των διοδίων, να έχει εκτιναχθεί, η επιλογή του Ι.Χ. για ένα άτομο είναι απαγορευτική. Η επιλογή του αεροπλάνου είναι επίσης ακριβή. Μένει το ΚΤΕΛ. Το οποίο όμως κάνει αρκετές ώρες, σημαντικά περισσότερες από το τρένο, ιδίως της κατηγορίας Intercity, οπωσδήποτε δε χωρίς να προσφέρει τις ανέσεις κίνησης (μπαρ, εστιατόριο, τουαλέτες), που προσφέρει το πιο φιλικό μέσο απ’ όλα, που είναι το τρένο.

Μέχρις εδώ περιγράφεται μια κατάσταση. Υπάρχει όμως και μια ιστορία που αναδεικνύει ανάγλυφα το πρόβλημα και τις επιπτώσεις των στρεβλώσεων. Μια απλή καθημερινή ιστορία που μπορεί να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε στερείται ακόμη και στοιχειωδών γνώσεων περί συνδυασμένων μεταφορών.

Ιδού λοιπόν ο μύθος.

Το μακρινό 1989, ένας έξυπνος Σαλονικιός μεταφορέας, που ακόμη δραστηριοποιείται στον τομέα των μεταφορών (εμπορευμάτων μόνο), σκέφτηκε πως μπορούσε να επεκταθεί και στον χώρο της μετακίνησης ανθρώπων. Απ’ την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και αντίστροφα κατ’ αρχήν. Δρομολόγησε λοιπόν πολυτελή για την εποχή τους πουλμανάκια των 17 θέσεων, που κάνανε την διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αθήνα και αντίστροφα, προσφέροντας ιδιαίτερη ασφάλεια, άνεση και εξυπηρετήσεις σε όσους επέλεγαν αυτόν τον τρόπο μετακίνησης. Συγκεκριμένα, προσφέρονταν δωρεάν αναψυκτικά, snacks , αλλά και μια διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης! Και όλα αυτά με τιμές της εποχής, κάτω απ’ το 1/3 του κόστους μετακίνησης με τα απηρχαιωμένα τότε ΚΤΕΛ!! Η επιχείρηση φυσικά πήγε καλά και από το ένα δρομολόγιο ημερησίως, έφτασε η ζήτηση να επιβάλει αγορά και άλλων πούλμαν και να υπάρχουν τρία δρομολόγια ημερησίως!!!

Όλα αυτά από το 1989 μέχρι το 1996. Γιατί κάπου στο 1997, το μονοπώλιο των ΚΤΕΛ, απαγόρευσε στον επιχειρηματία την παραπέρα ανάπτυξη της επιχείρησής του. Υποχρεώθηκε να συνεργαστεί με το ΚΤΕΛ, και μετά το 2002 αποσύρθηκε απ’ την συγκεκριμένη δραστηριότητα.

Για να φτάσουμε (και έτσι) στην σημερινή κατάσταση.

Το τι δηλοί ο μύθος, είναι προφανέστατο….