Και τώρα τι κάνουμε;

Να μια ερώτηση για δυνατούς λύτες. Μια ερώτηση που δεν παραπέμπει σε γρήγορη απάντηση.

Η χθεσινή βεβαιότητα φαντάζει ανώφελο φληνάφημα, έγκριτοι οικονομολόγοι ερίζουν για το πρακτέο και η κοινωνία γονατίζει από τον ολοένα και μεγαλύτερο κεφαλικό φόρο που καλείται για την επιβίωσή της να καταθέτει..

Στον Μινώταυρο στελνόντουσαν κάθε λίγο και λιγάκι καραβιές με λευχείμονες παρθένες για να ικανοποιήσουν τη βουλιμία του θηρίου.

Το σήμερα παραπέμπει στο μυθικό χθες. Μόνο που ο μύθος φρόντισε να υπάρχει Θησέας, Αριάδνη και φυσικά ο μίτος.

Σήμερα τι; Ποιος ο Θησέας, ποια η Αριάδνη και πού ο μίτος;

Κι όμως, ίσως κάπου να υπάρχουν και να μην τα βλέπουμε.

Αλλά ας αφήσουμε τη μυθολογία κι ας δούμε το σήμερα με ενάργεια.

Δεδομένο το χρέος, δεδομένο το έλλειμμα, δεδομένη η εθνική αναξιοπιστία, δεδομένη η απουσία αναπτυξιακού οράματος, προφανής ο αυτοενεχυριασμός, απαραίτητη η λαϊκή συσπείρωση και ο αγώνας για την ανατροπή.

Η εργασία απαξιώνεται και η κοινωνία συνολικά γονατίζει.

Κι όμως υπάρχει ελπίδα.

Άλλοι βλέπουν να έρχεται απ’ έξω, άλλοι από εμάς τους ίδιους κι άλλοι κι από τα δύο.

Συμφωνούμε με την τρίτη άποψη.

Για την απ’ έξω λύση έχουν γραφεί πολλά κι από πολλούς. Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ, αγορές, ΕΚΤ, προσεκτική αναδιάρθρωση κλπ.

Η πεποίθηση ότι οι χώρες δεν πτωχεύουν δεν οδηγούν μετά βεβαιότητας στο συμπέρασμα ότι οι κοινωνίες σε περιόδους οικονομικής κρίσης δεν αποσαρθρώνονται.

Και άρα ας δούμε λοιπόν πώς θα κρατηθούμε όρθιοι για να παραμείνουμε μάχιμοι και αποτελεσματικοί στη δουλειά, στο σπίτι, στον αγώνα.

Ας αρχίσουμε από τα αυτονόητα.

Διεύρυνση της παραγωγικής βάσης. Στόχος μαγικός αλλά όχι αδύνατος. Πηγή των επενδύσεων ο δημόσιος τομέας και οι ιδιώτες, Έλληνες και ξένοι.

Βλέπω πιο εύκολο στις σημερινές συνθήκες να προηγείται ο δημόσιος τομέας μέσα από το ΕΣΠΑ ή άλλα χρηματοδοτικά προγράμματα. Απαιτείται στόχευση στην αλλαγή νοοτροπίας σε διοικούντες και εργαζόμενους. Ακούμε πολλά και ελπίζουμε ότι κάτι καλό θα προκύψει όχι από το κούρεμα των μισθών αλλά από την εξολόθρευση των ενδημούντων κομματικά προστατευόμενων τρωκτικών. Ο δημόσιος τομέας διαθέτει εξαιρετικά μυαλά που περιμένουν την αξιοποίησή τους.

Οι ιδιώτες επενδυτές θα ακολουθήσουν, εκτιμώ με βραδείς ρυθμούς. Και τούτο για τρεις βασικούς λόγους. Το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα έπαψε, προς το παρόν τουλάχιστον, ν’ αποτελεί αποτελεσματικό κι ευέλικτο αναπτυξιακό εργαλείο, η συνεχιζόμενη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων δημιουργεί την προσδοκία της έλευσης «καλύτερων» ημερών με μεγαλύτερη μείωση του κόστους της εργασίας και σβησμένη τη φωνή των συνδικάτων και τρίτον η αναμονή ενός καλύτερα οργανωμένου δημόσιου τομέα χωρίς γραφειοκρατίες και αγκυλώσεις δημιουργεί εύλογη αναβλητική στάση.

Το βέβαιο είναι ότι το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο – ελληνικό ή ξένο – ξέρει να περιμένει.

Κι όλοι εμείς, οι απλοί άνθρωποι που αισθανόμαστε να εξαθλιώνουν τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας, τι κάνουμε; Πώς αντιδρούμε;

Εδώ είναι τα δύσκολα. Γιατί από τη μια θα πρέπει να μείνουμε όρθιοι σαν κοινωνία με κουράγιο να αγωνιστούμε ενάντια στην απαξίωση στην ανθρώπινη οντότητα αλλά κι έτοιμοι ν’ αποδεχτούμε το καινούργιο που θα θέτει φραγμό στη διαφθορά, την αδιαφάνεια και τη ρεμούλα.

Για την ηλικία που βρίσκεται στη διαδικασία της εκπαίδευσης η μαγική συνταγή είναι ούτε μια ώρα μάθησης χαμένη. Οπλιζόμαστε με όσο περισσότερη γνώση μπορούμε. Με τον αυτοσεβασμό και την αυτοπεποίθηση της γνώσης είμαστε πιο αποτελεσματικοί στην αντιμετώπιση των σημερινών μεσαιωνικών συνθηκών εργασίας, μένοντας όρθιοι.

Για την ηλικία που βρίσκεται ή θα έπρεπε να βρίσκεται στην παραγωγική διαδικασία θα πρέπει να διακρίνουμε τρεις βασικές κατηγορίες. Τον εργαζόμενο στο δημόσιο τομέα, εκείνον του ιδιωτικού τομέα και τον άνεργο. Οι του δημόσιου θεωρούνται – και όχι άδικα - προνομιούχοι και άρα έχουν την ευθύνη της προστασίας των υπολοίπων.

Αύξηση παραγωγικότητας, μείωση του κόστους, αποτελεσματική αξιοποίηση πόρων. Λέξεις κλειδιά η αποτελεσματική διοίκηση και η αλλαγή νοοτροπίας. Διοίκηση διαφορετική από εκείνη του χθες και εν πολλοίς και του σήμερα. Υιοθέτηση του συνθήματος «Ικανοποιημένος Πολίτης» από όλες τις υπηρεσίες του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, συνοδευόμενη με σώφρονα διοίκηση από επαγγελματίες του είδους. Απόρριψη του ιδεολογήματος για εξορκισμό του νόμιμου κέρδους του επενδυτή και υιοθέτηση της στάσης για γρήγορη και έννομη εξυπηρέτησή του. Ναι στο κέρδος, όχι στην αισχροκέρδεια.

Όλα με χαρτί και μολύβι, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.

Με απλά λόγια, Αλλαγή Νοοτροπίας παντού για ένα δημόσιο τομέα – καταφύγιο κι όχι εφιάλτη του εξυπηρετούμενου πολίτη.

Για όσους εξασφαλίζουν σήμερα τον επιούσιο στον ιδιωτικό τομέα ή για τον άνεργο τα πράγματα είναι δύσκολα και οι όποιες παραινέσεις κινδυνεύουν να μετατραπούν σε ασεβή εικοβολία.

Για τους ανθρώπους αυτούς οφείλει η υπόλοιπη κοινωνία να στέκεται αγωνιστικά αλληλέγγυα για την υπεράσπιση του δίκιου εκεί όπου βιάζεται η κοινή λογική στο όνομα της λογιστικής των αριθμών.

Και κάτι ακόμα για την υπόλοιπη κοινωνία.

Αλλαγή και στον τρόπο επιλογής των εκπροσώπων μας σ’ όλα τα αιρετά όργανα της πολιτείας. Η ψήφος στο μέχρι χθες λαμόγιο αθωώνει και ευλογεί την αρπαχτή. Ο μπαγαμπόντης πολιτικός δεν είναι ικανός. Είναι απλά απατεώνας και η αποδοκιμασία μας οφείλει να είναι έκδηλη και συνεχής. Η ανοχή είναι συνενοχή και το σκυμμένο κεφάλι στην φαυλότητα της εξουσίας είναι χυδαία ύβρις στο διπλανό μας.

Ούτως ή άλλως θα περιμένουμε πολύ για να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης. Η μοιρολατρία ας δώσει τη θέση της στη δράση.

Κάποτε επικαλεστήκαμε το ακροτελεύτιο άρθρο του συντάγματος για να καταγγείλουμε και ν’ ανατρέψουμε.

Σήμερα ήλθε η ώρα να κάνουμε το ίδιο, επικαλούμενοι την πολιτική μας συνείδηση για να καταγγείλουμε και να ανατρέψουμε καταστροφικές ή ξεπερασμένες βεβαιότητες, στερεότυπα και νοοτροπίες.

Πρέπει να τα καταφέρουμε και θα το πετύχουμε.

Σε διαφορετική περίπτωση, οι καραβιές με τον ανθρώπινο φόρο θα συνεχιστούν προς το θηρίο κι ο Θησέας θα δραπετεύσει από τα βιβλία μας και τα όνειρά μας.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΠΙΓΚΟΣ

Μέλος Κεντρικής Επιτροπής

της Δημοκρατικής Αριστεράς