Πολιτικός χαβαλές

Όλοι πια έχουν συνειδητοποιήσει τη παρακμιακή πορεία της χώρας. Η κυβέρνηση είναι «χαμένη στο διάστημα» και αδυνατεί να δώσει διέξοδο από τη κρίση. Οι «συνταγές σωτηρίας» στηριγμένες στις εμμονές της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας οδηγούν την Ελλάδα και την Ευρώπη σε γκρίζα τοπία. Η διάλυση της κοινωνικής συνοχής διευκολύνει τις κραυγές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας.

Σημείο των καιρών είναι και η ίδια η εικόνα της καρδιάς του πολιτικού συστήματος, δηλαδή των ποικίλων κομματικών εκφωνήσεων. Κυριαρχεί όλο και περισσότερο η απουσία σοβαρότητας και ευθύνης.

Ειλικρινά τι να πρωτοθυμηθεί κανείς…

- Τον Θ. Πάγκαλο που δεν έχει να πληρώσει το τέλος για τα ακίνητα (!) και την ίδια ώρα δικαιολογείται ότι μετά από 2 χρόνια στην αντιπροεδρία της κυβέρνησης διαπιστώνει ότι παραμένει σε μια θέση χωρίς εκτελεστική ισχύ;

- Τον Δ. Ρέππα να παίζει τον «μουτζούρη» με τον Γ. Ραγκούση για το ποιος έχει την ευθύνη για τις καθυστερήσεις των αναδιαρθρώσεων στο δημόσιο τομέα;

- Τη γηπεδική διαμάχη Β. Παπανδρέου και Μ. Κεφαλογιάννη σε μια επιτροπή Βουλής;

- Τον Α. Σαμαρά, ο οποίος με τρομερή άνεση δηλώνει ότι αν χρειαστεί θα πάμε σε επαναληπτικές εκλογές μέχρι να εξασφαλίσει την αυτοδυναμία;

- Την Λ. Κανέλη να τοποθετεί μια φρατζόλα κι ένα μπουκάλι γάλα στο βήμα της Βουλής, αντιμετωπίζοντας όλους μας σαν πελάτες για τηλεοπτικό σόου;

- Τον Αλ. Τσίπρα που αναπολεί τον επόμενο γύρο εμφυλίου πολέμου, ασκώντας κριτική στο ΚΚΕ για τη παράδοση των όπλων στη συμφωνία της Βάρκιζας;

Δυστυχώς, θα γέμιζε όλο αυτό το σημείωμα με κωμικό-τραγικά περιστατικά κοινοβουλευτικής αφροσύνης, γι’ αυτό σταματώ εδώ την απαρίθμηση.

Ωστόσο, ο κοινός παρανομαστής αυτών και ανάλογων τοποθετήσεων είναι μια αίσθηση πολιτικού χαβαλέ που όλο και περισσότερο επικυριαρχεί στη κομματική αντιπαράθεση.

Πρόκειται για περισσή ευκολία με την οποία εκφράζουν ορισμένοι πολιτικοί τις θέσεις τους, με την αγωνία της «ατάκας», αλλά καταλήγοντας να στερούνται από την απαραίτητη σοβαρότητα. Αυτή η αβασάνιστη ρητορική ενισχύει και τα αντίστοιχα διαλυτικά φαινόμενα στις καθημερινές κοινωνικές αντιπαραθέσεις.

Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται όχι μόνο στην απουσία συναίσθησης για την ευρύτερη ευθύνη προς το μέλλον της χώρας, ούτε μόνο στην απουσία των ελάχιστων συναινέσεων.

Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι με την αυτά τα φαινόμενα ενισχύεται η ακραία αντικοινοβουλευτική νοοτροπία, η οποία στο τέλος πλήττει το ίδιο το δημοκρατικό διακύβευμα.

Ακριβώς γι’ αυτό χρειάζεται ένα big bang στη πολιτική ζωή του τόπου. Ένα νέο 1974, μια νέα μεταπολίτευση. Με ριζικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, με νέα πολιτικά σχήματα και συμμαχίες για ένα καινούργιο πολιτικό χάρτη.

Πριν από όλα, όμως, χρειάζεται κάτι πιο απλό. Να επικρατήσει η αξία της σοβαρότητας. Μπορεί να μην έχει αυτοτελές ιδεολογικό περιεχόμενο. Είναι, όμως, εξαιρετικά χρήσιμη και απαραίτητη σε αυτές τις δύσκολες ώρες και τη χώρα.