"ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΕΙΟ ΑΓΟΣ"

Είίναι, πλέον, φανερό στον καθένα, ότι η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως «πειραματόζωο» στην ζώνη του Ευρώ, εφαρμογής μιας σκληρής, μονόπλευρης, αδιέξοδης και κοινωνικά άδικης πολιτικής νεοφιλελεύθερων αξιών και δοξασιών. Έχει καταστεί «πειραματόζωο» περί των αντοχών μιας κοινωνίας, στην οποία κατεδαφίζεται πλήρως το κοινωνικό κράτος και αίρονται οι στοιχειώδεις εγγυήσεις των πολιτών, σε μια Ευρωπαϊκή Χώρα, στην οποία, έστω και με ελλειμματικό τρόπο, υπήρξαν προσεγγίσεις του Ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Στην περίοδο της βαθειάς καπιταλιστικής κρίσης παγκοσμίως, που συνίσταται, αφενός, στην πρωτοκαθεδρία του κερδοσκοπικού, μη παραγωγικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σε βάρος του παραγωγικού και, αφετέρου από την πάγια ενδοκαπιταλιστική τάση της μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου, βρέθηκε το «εξιλαστήριο θύμα» για την άσκηση επί του κοινωνικού πεδίου σκληρών μονεταριστικών πολιτικών, υπέρ του επικίνδυνου, μανιακού κερδοσκοπικού καπιταλισμού.

Η Ελλάδα προσφέρθηκε να παίξει αυτό τον «ρόλο», αφού η ντόπια παρασιτική της οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό σύστημα, που δομήθηκε κατά την μεταπολίτευση, χέρι – χέρι δημιούργησαν ένα στρεβλό κλεπτοκρατικό σύστημα, στο οποίο κυριαρχεί η παραγωγική αποεπένδυση, η διαφθορά και η σήψη, η «πολτοποίηση» των κοινωνικών στρωμάτων μέσα από την άκρατη «πελατοποίηση» και τον κομματισμό, ο «ευνουχισμός» κάθε αξίας και αξιοκρατίας, για την στοιχειώδη κοινωνική άμιλλα, που να συνδέεται με το δημόσιο συμφέρον και την παραγωγική «θωράκιση» της Ελλάδας.

Το κλεπτοκρατικό αυτό σύστημα ήταν επόμενο ότι θα έριχνε την Χώρα στα βράχια. Απλώς, η γιγάντια καπιταλιστική κρίση του 2008 στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη, με τα «τοξικά» ομόλογα, επέσπευσε την δυναμική του προβλήματος, αλλά, παράλληλα, την επικάλυψε, αποτελώντας, έτσι, «προστατευτικό δίχτυ» για τους υπευθύνους της σημερινής εθνικής Ελληνικής «τραγωδίας».

Η πολιτική αυτή του Ευρωπαϊκού «ιερατείου» και η πρόθυμη αποδοχή της από την ντόπια παρασιτική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, οδηγεί την Χώρα σε αργό και οδυνηρό «θάνατο». Γιατί, δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικη, έχοντας «φτωχοποιήσει» βιαίως και ραγδαία, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, μεγάλα τμήματα του Ελληνικού πληθυσμού, αλλά είναι και προδήλως οικονομικά ατελέσφορη και αδιέξοδη, αφού δεν παρέχεται καμιά ελπίδα προοπτικής και ανάκαμψης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα σ’ αυτό, αποτελεί η επιταγή της Τρόϊκας, η κεφαλαιοποίηση του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος να γίνει με κοινές μετοχές άνευ ψήφου, κάτι, που πρακτικά σημαίνει ότι, οι σημερινές διοικήσεις θα διατηρηθούν, με χρήματα του Ελληνικού Λαού (υπολογίζεται, ότι θα χρειασθούν 30 – 40 δισ. ευρώ για την κεφαλαιοποίηση αυτών, τα οποία θα είναι δημόσιο χρέος).

Αντιλαμβάνεται κανείς, ότι στην σημερινή τραγική κατάσταση της ύφεσης της Ελληνικής οικονομίας, όπου το τραπεζικό σύστημα είναι απόν και έχει «κλείσει τις στρόφιγγες», σε συνδυασμό με το ότι αποτελεί την «δαμόκλειο σπάθη» στο κεφάλι της πλειοψηφίας του Λαού, εξαιτίας του άκριτου υπερδανεισμού της προηγούμενης περιόδου, για το οποίο έχει σοβαρή ευθύνη το ίδιο, αυτό αποτελεί το απαύγασμα της αδιέξοδης και βάναυσης πολιτικής σε βάρος της πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, αλλά και των συμφερόντων της Χώρας για το μέλλον της.

Είναι βέβαιο ότι, αυτή η βίαιη «προκρούστεια» λογική στη Χώρα μας, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί από τις προοδευτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα αυτών της δημοκρατικής Αριστεράς, μέσω ενός ισχυρού εναλλακτικού προγράμματος εξουσίας, που θα αντιμετωπίζει συνολικά την σημερινή κρίση, πριν εμφανιστούν οι «δράκοι» μεταφασιστικής υφής και λειτουργίας, ανοίγοντας το «κουτί της Πανδώρας», για τις επόμενες δεκαετίες για την Ελλάδα.