Η «λαϊκή δημοκρατία» του φόβου

Το ότι καταναλώνουμε περισσότερη ιστορία από αυτήν που μπορούμε να παράγουμε δεν είναι καινούργιο. Ο λαϊκισμός και η μιζέρια των τελευταίων χρόνων όμως έχουν συμβάλει στο να διογκωθεί αυτή η, τρόπος του λέγειν, κουλτούρα της εθνικιστικής κομπορρημοσύνης και σε συνδυασμό με το άλλο προσφιλές χαρακτηριστικό του νεοέλληνα, την τζάμπα μαγκιά, να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό μείγμα, που οδηγεί σε τερατογενέσεις.

Ο συνδυασμός ημιμάθειας, εθνικής αναδελφοσύνης, τιμωρητικής ηθικολογίας και απαξίωσης της πολιτικής έφερε στον αφρό της καθημερινότητας τις χειρότερες πλευρές μας. Οι ευθύνες της πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής και νυν μνημονιακής Αριστεράς για την επικράτηση μιας «λαϊκής δημοκρατίας» του φόβου, της οργής και των παθών είναι καθοριστικές. Επένδυσαν σε ανέμους και τώρα θερίζουν και αυτοί θύελλες.

Δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι προφανώς. Είχαν βάλει τις βάσεις άλλοι, καιρό πριν. Φρόντισαν όμως να τις αξιοποιήσουν όσο καλύτερα μπορούσαν. Συμμαχώντας με ψεκασμένους εθνοκάπηλους, υιοθετώντας όλα τα δυσαρεστημένα αποπαίδια του παλιού καθεστώτος. Και εξακολουθούν να στηρίζουν και να ανέχονται τον υπουργό Αμυνας να εξαγγέλλει μαθήματα εθνικής διαπαιδαγώγησης στον στρατό και να κολλάει χριστιανικά ένσημα στις στολές.

Γκρεμίσαμε όλα τα αναχώματα αξιών, ισοπεδώσαμε εν ονόματι της φαυλότητας ό,τι θετικό είχαμε πετύχει τις τελευταίες δεκαετίες. Δημιουργήσαμε μια φούσκα από ανέξοδες ελπίδες που τώρα διαψεύδονται και υψώσαμε ένα τείχος από εχθρούς που μας εμποδίζει να δούμε την πραγματικότητα. Και τώρα πληρώνουμε όλοι μαζί, θύτες και θύματα, τα επίχειρα.

Με μια κυβέρνηση που δεν ξέρει ακόμη πού πατά και πού βρίσκεται, που επιμένει να συντηρεί τις ιδεοληψίες της και με μια αντιπολίτευση περίπου υπό διάλυση, που αντιγράφει ξανά λαϊκίστικες πρακτικές και μεθόδους προσδοκώντας συγκυριακά εκλογικά οφέλη. Ζήσαμε όλοι, κοινωνία και πολιτικό σύστημα, ένα τραγικό εφτάμηνο, μετά βίας γλιτώσαμε την καταστροφή, αλλά εξακολουθούμε να πορευόμαστε αμέριμνοι και οργισμένοι, όχι με τον εαυτό μας, όχι για τα λάθη μας, αλλά πάντα με τους άλλους που επιμένουν να είναι καχύποπτοι μαζί μας και μας βάζουν όρους, για να πάρουμε τη δόση μας και να μην καταρρεύσουμε...

Μια κοινωνία που έχει όμως διαρκώς απλωμένο το χέρι προς τους άλλους δεν έχει μέλλον. Πολύ περισσότερο όταν αλληθωρίζει μονίμως στο παρελθόν ατενίζοντας εθνικοπατριωτικά λάβαρα, που όποτε τα υψώσαμε το πληρώσαμε πολύ ακριβά...