Η αποτρόπαια δολοφονία της Αμφιάλης μάς θέτει όλους προ των ευθυνών μας. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απλώς το αυγό του φιδιού, που περιμένει την κατάλληλη στιγμή να εκκολαφθεί για να οδηγήσει τη χώρα στον ζόφο. Είναι η ίδια ο ζόφος, που από τώρα ωθεί τους οπαδούς του σε δολοφονίες και σε πράξεις ωμής και απροκάλυπτης βίας.

Οι απολύσεις στο Δημόσιο βρέθηκαν στο επίκεντρο της τελευταίας διαπραγμάτευσης με την τρόικα. Η θέση του Αντώνη Μανιτάκη μπορεί να συνοψισθεί ως εξής: αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση δεν μπορούν να γίνουν με πογκρόμ. Το κράτος, για να είναι πειστικό, πρέπει να προχωρεί με καλά επεξεργασμένο σχέδιο και, προπάντων, σεβόμενο τον νόμο. Μετακινήσεις, συνεπώς, και όχι απολύσεις των υπεράριθμων υπαλλήλων, με απομάκρυνση μόνον όσων αξιολογηθούν ως ανίκανοι ή «επίορκοι», με δίκαιες και εξατομικευμένες κρίσεις. Είναι δύσκολο, επομένως, να υπάρξουν εκ των προτέρων επακριβείς δεσμεύσεις σε αριθμούς, όπως ζητούν οι δανειστές μας.

Είναι γνωστή από παλιά η αδυναμία του Γιώργου Παπανδρέου για την άμεση δημοκρατία και τους θεσμούς της. Υπό την ηγεσία του, το 2006, στο πλαίσιο της επιχειρούμενης τότε συνταγματικής αναθεώρησης, το ΠΑΣΟΚ είχε προτείνει να διεξάγεται δημοψήφισμα αν το ζητήσει το 5% των πολιτών και να συζητείται υποχρεωτικά στη Βουλή πρόταση νόμου που υποστηρίζει το 3% τουλάχιστον των εκλογέων.

...Δεν είναι συνεπώς τυχαίο ότι, με τον λόγο, τις θέσεις και την αταλάντευτη συνέπειά του, ο Λεωνίδας Κύρκος είναι ίσως ο μόνος Έλληνας κομμουνιστής που διεκδικεί θέση -και μάλιστα περίοπτη- στην ιστορία όχι μόνον της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής αριστεράς.

...Δεν είναι λίγοι οι Ελληνες πανεπιστημιακοί που, παρά τις γνωστές αντιξοότητες, δημιούργησαν θυλάκους ποιότητας στο πανεπιστήμιο του νόμου του 1982. Θα ήταν κρίμα αν, για τις ανάγκες μιας ισοπεδωτικής (και γι’ αυτό άδικης) κριτικής οι θύλακοι αυτοί αγνοούνταν. Εξ ίσου όμως άδικο θα ήταν τα λιγοστά αυτά παραδείγματα να τα επικαλούμαστε για να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα και για να εξιδανικεύουμε μια πραγματικότητα, που, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι γκρίζα. Γι’ αυτό, ας κατεβάσουμε λίγο τους τόνους και, με αφορμή την τελευταία αυτή προσπάθεια, ας αναστοχαστούμε τον ρόλο μας.

To αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, την περασμένη Κυριακή, ήταν κατά τη γνώμη μου σαφές: οι εκλογείς, αν και με ανησυχητικά μεγάλη αποχή, έδειξαν ότι αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των περιστάσεων και εμπιστεύτηκαν κατ’ αρχήν την κυβέρνηση για να τις αντιμετωπίσει. Της έδωσαν με άλλα λόγια ψήφο ανοχής.

Ο όρος προϋπήρχε, αλλά η χρήση του καθιερώθηκε σχετικά πρόσφατα. Με τη λέξη μεταπολίτευση εννοούμε τη μεταβολή, όχι απλώς του πολιτεύματος, αλλά και του τρόπου διακυβέρνησης μιας χώρας.

Το 1945, όταν απελευθερώθηκε η Ιταλία, τα κόμματα της εθνικής αντίστασης που μετείχαν στην πρώτη κυβέρνηση της απελευθέρωσης και που ψήφισαν το 1947 το Σύνταγμα της χώρας, συγκρότησαν στην πράξη αυτό που επικράτησε να ονομάζεται «συνταγματικό τόξο» («arco costituzionale»). Ξεπερνώντας για τα «βασικά» τη διάκριση Δεξιάς και Αριστεράς, θέλησαν έτσι να δείξουν ότι είναι αποφασισμένα να απομονώσουν τον φασισμό, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία που αυτός εξέφραζε.

Αντιδρώντας σε μιαν ακόμη κατάληψη του ιστορικού κτιρίου της οδού Σόλωνος, το αρμόδιο όργανο της Νομικής Σχολής πρότεινε προ ημερών τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να προφυλαχθούν διδασκόμενοι, διδάσκοντες και εγκαταστάσεις από βίαιες ενέργειες, που κάθε τόσο διακόπτουν το εκπαιδευτικό έργο: έλεγχος των προσερχομένων, καλύτερη φύλαξη των χώρων, περιορισμός το ασύλου στους χώρους διδασκαλίας και όχι στις διοικητικές υπηρεσίες.

«Η επιλογή του ΠΑΣΟΚ να προκαλέσει εσπευσμένα τον Μάρτιο εκλογές δεν παραβιάζει το Σύνταγμα, αλλά ενέχει ένα μεγάλο πολιτικό ρίσκο», αποφαίνεται σήμερα στην «Κ» ο κ. Νίκος Αλιβιζάτος, λαμβάνοντας και εκείνος θέση στην πολιτική διελκυστίνδα των τελευταίων ημερών.

Δανείζομαι τον ορισμό από τα εμπορικό δίκαιο: «καρτέλ» είναι η σύμπραξη επιχειρήσεων, που συνεννοούνται μεταξύ τους για να ελέγξουν την παραγωγή, τις τιμές και, κατ’ επέκταση, την αγορά.

Η απαξίωση της Βουλής την περασμένη εβδομάδα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Δεν αναφέρομαι τόσο στις λαθροχειρίες που έγιναν για να παραβιαστεί η μυστικότητα της ψηφοφορίας. Ούτε στη μοναδική στα παγκόσμια κοινοβουλευτικά χρονικά αποχή των βουλευτών της συμπολίτευσης (!) από μια συνεδρίαση, για να αποτραπούν δυσάρεστες εκπλήξεις.