Η πόλη δεν έχει μόνο υλική υπόσταση, αλλά είναι και η ίδια ένας ζωντανός οργανισμός που αλλάζει μέσα στο πέρασμα του χρόνου, όπως αλλάζουμε κι εμείς. Μεγαλώνει, γερνάει, αλλά και ξανανιώνει, εξελίσσεται, μετασχηματίζεται. Τίποτε δεν μένει σταθερό πάνω της. Το χθες δεν είναι το ίδιο με το σήμερα και το αύριο θα είναι κάτι άλλο, διαφορετικό που θα ανατείλει μαζί με το ξημέρωμα της καινούργιας μέρας.

Ολα πάνω στο σώμα της είναι ρευστά, δυναμικά, κινούνται διαρκώς και η εικόνα της ποτέ δεν είναι στατική, απαράλλαχτη, αμετακίνητη. Αφουγκράζεται κάθε χτύπο της ζωής, κάθε ψίθυρο και εκφράζει στον χώρο και τον χρόνο το γίγνεσθαι της καθημερινότητάς μας. Την καθορίζουν οι παρουσίες όλων όσοι ζουν και τη στοιχειώνουν οι απουσίες όλων εκείνων που έφυγαν από τη ζωή στο παρελθόν και δεν υπάρχουν πια. Ιστορεί αενάως τις ζωές των κατοίκων της.

Πίσω από τις τολμηρές αρχιτεκτονικές χειρονομίες του Τάση Παπαϊωάννου δεν μπορεί να κρυφτεί η ευγενής φυσιογνωμία του, κυρίως όμως το ηθικό πρόταγμα των αισθητικών του προτάσεων. Από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες της γενιάς του, διανοούμενος και σπάνιος δάσκαλος, ομότιμος πλέον καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ, όταν σχεδιάζει δημόσια κτήρια όπως το Δικαστικό Μέγαρο Αιγαίου, το κτήριο Γραφείων στην Αθήνα ή το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας, βραβευμένα όλα τους, όταν γράφει για φανταστικά κτήρια ή άλλες αρχιτεκτονικές ιδέες, αλλά και όταν παρεμβαίνει στη δημόσια σφαίρα, στο επίκεντρο της σκέψης και του έργου του κυριαρχεί η ανθρωποκεντρική και κοινωνική διάσταση της επιστήμης του