«Η αριστερά οφείλει να αγωνιστεί για ειρήνη, δημοκρατία, κοινωνική πρόοδο» είναι το κεντρικό μήνυμα της συζήτησή μας με τον Σωτήρη Βαλντέν, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Όπως τονίζει ειρήνη, ασφάλεια, συνεργασία δεν νοείται στην Ευρώπη με αντίπαλο την Ρωσία. «Είναι λοιπόν εύλογο μεν να στηρίζουμε τον αμυνόμενο, είναι επίσης δικαιολογημένη η έντονη συναισθηματική φόρτιση της δυτικής κοινής γνώμης, χρειάζεται όμως ψυχραιμία και να σκεφτόμαστε πώς θα υπάρξει μια διέξοδος άλλη από την συνολική σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας» τονίζει μεταξύ άλλων.

Ο κόσμος όλος και ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι παρακολουθούμε με ανησυχία, αλλά και με κάποια αμηχανία, τα τύμπανα του πολέμου που ηχούν γύρω από την Ουκρανία. Τους τελευταίους μήνες, εκεί και στην λοιπή Ανατολική Ευρώπη λαμβάνονται στρατιωτικά και άλλα μέτρα που κλιμακώνουν επικίνδυνα την ένταση.

Οι ημέρες όπου Ελληνες πρωθυπουργοί εξήγγελλαν και υπέγραφαν με τυμπανοκρουσίες τον EastMed, που μάλιστα θα «βοηθούσε τον διάλογο για την ασφάλεια» στην Ανατολική Μεσόγειο, φαίνονται μακρινές. Μεσολάβησαν η τουρκολιβυκή συμφωνία, κρίσεις και επεισόδια με ερευνητικά σκάφη, παραπέρα διεθνής σχεδιασμός για την ενεργειακή μετάβαση και, τελευταία, η εγκατάλειψη του σχεδίου από τους Αμερικανούς με το γνωστό non-paper.

Η διαμάχη στην Ουκρανία είναι βασικά εμφύλια, με έντονο το εθνοτικό στοιχείο

Πληθαίνουν τελευταία οι πληροφορίες δυτικής προέλευσης για επικείμενη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Καλλιεργείται ένα ανησυχητικό κλίμα έντασης και πιθανά στρατιωτικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία.

Η θέση της Ελλάδας στην κούρσα των εξοπλισμών, η πραγματική σημασία – και αξία – της ρήτρας αμυντικής συμφωνίας με την Γαλλία, το γεωπολιτικό της αντίκρυσμα αλλά και το δημοσιονομικό της τίμημα, είναι ανάμεσα στα βασικά ζητήματα που εγείρει η στρατηγική συμφωνία που υπέγραψαν Κυριάκος Μητσοτάκης και Εμμανουέλ Μακρόν στο Παρίσι.

Θα ήθελα να αρχίσω με ορισμένες, αναγκαίες κατά τη γνώμη μου, προκαταρκτικές επισημάνσεις:

Κάθε δημοκράτης, και βέβαια κάθε αριστερός, δεν μπορεί παρά να διαφωνεί έντονα και να αποδοκιμάζει τον αυταρχισμό και δεσποτισμό της διακυβέρνησης Ερντογάν. Τις βάναυσες διώξεις διαφωνούντων, την ουσιαστική φίμωση του Τύπου, την αποκλειστικά κατασταλτική αντιμετώπιση του κουρδικού προβλήματος, την επιδιωκόμενη θέση εκτός νόμου του κόμματος HDP.

Ενα κύμα εθνικού ναρκισσισμού σαρώνει τη χώρα μας μετά το επεισόδιο Δένδια - Τσαβούσογλου. Δημοσιογράφοι, διεθνολόγοι και κόμματα επικροτούν: επιτέλους, κάποιος «τους τα είπε χύμα», οι τουρκικές προκλήσεις δεν έμειναν αναπάντητες. Ας παραδειγματιστούν και οι Ευρωπαίοι εταίροι που τόσον καιρό χαϊδεύουν τον Ερντογάν. Η Ελλάδα έδειξε τον δρόμο. Μπράβο, Νίκο.

Ας μου επιτραπεί να παρέμβω και εγώ στη συζήτηση για τους εορτασμούς της περασμένης εβδομάδας για τα 200χρονα της Επανάστασης.

Θα αρχίσω με μία εξομολόγηση. Σε αντίθεση με πολλούς φίλους και συντρόφους, δεν έχω αντανακλαστικά κατά των στρατιωτικών παρελάσεων και των εμβατηρίων. Μεγάλωσα πριν από τη δικτατορία και σε συντηρητικό περιβάλλον. Οι παρελάσεις μού άρεσαν, τις αναπαριστούσα με τα στρατιωτάκια μου. Οι φανφαρονισμοί της χούντας και η προσχώρηση στον κομμουνισμό δεν έσβησαν εντελώς τις παιδικές αναμνήσεις.