Οι δραματικές στιγμές που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες δεν είναι οι τελευταίες. Θα υπάρξουν κι άλλα δύσκολα ραντεβού με τους «εταίρους». Και η τύχη της χώρας, όπως και του εγχειρήματος της αλλαγής, θα κριθεί σε ένα μακρύτερο χρονικό διάστημα και κυρίως από το έργο της κυβέρνησης. Όμως οι πρόσφατες εξελίξεις επιτρέπουν κάποιες πρώτες σκέψεις και συμπεράσματα, παρόλο που η κατάσταση είναι ευμετάβλητη και τα όσα λέγονται σήμερα δεν αποκλείεται να μην ισχύουν αύριο.
1. Η κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έριξε τη χώρα στα βράχια, όπως προεξοφλούσαν τρομοκράτες και τρομοκρατημένοι κατά την προεκλογική περίοδο. Μολονότι υπό αφόρητη πίεση, ο Τσίπρας δεν επέλεξε τη φυγή προς τα μπρος. Έδειξε πως είναι σταθερός στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και έχει τελικά επίγνωση του συσχετισμού των δυνάμεων.

Η τρομοκράτηση των πολιτών αποτελεί και πάλι το κύριο αν όχι και μοναδικό όπλο των δυνάμεων της συγκυβέρνησης και του παλαιοκομματισμού στην απελπισμένη τους προσπάθεια να παραμείνουν αγκιστρωμένες στην εξουσία. Στον πυρήνα της επιχείρησης αυτής είναι ο ισχυρισμός πως «η Ευρώπη» δεν μπορεί να ανεχθεί ή να συνυπάρξει με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Άρα κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα με κορμό το κόμμα αυτό (η μόνη δυνατή σήμερα) σημαίνει διαζύγιο της χώρας μας με την ευρωπαϊκή οικογένεια.
Όμως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο από την ημέρα που προκηρύχθηκαν οι εκλογές, η χώρα μας βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο της προσοχής των πολιτικών ηγεσιών και των μέσων ενημέρωσης. Τα μηνύματα που εκπέμπονται είναι αντιφατικά. Πολλές έγκυρες φωνές αντικρούουν το σκηνικό του φόβου.

Με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού για την φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες στην περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (και την χυδαία εκλαΐκευσή τους από τον γραφικό ακροδεξιό κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΝΔ) η κυβέρνηση διέβη τον Ρουβικώνα. Πανικόβλητη μπροστά στην προοπτική της ήττας της, ακολουθεί πλέον την τακτική του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Καθίσταται έτσι διπλά επικίνδυνη για τη χώρα.
Η προσπάθεια αποσταθεροποίησης του τραπεζικού συστήματος αποτελεί ακραία, αλλά λογική συνέπεια των θέσεων πάνω στις οποίες στηρίζουν εδώ και χρόνια την προπαγάνδα τους η κυβέρνηση και πολλοί από τους υποστηρικτές της: «πολιτική αυτοκτονία της χώρας» οι τυχόν εκλογές, αναπόφευκτα τα σενάρια Αργεντινής και Βενεζουέλας, αν όχι και των Μπολσεβίκων, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, «ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως» αν έρθει ο Τσίπρας

Για εμάς, οι ζυμώσεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς δεν μπορούν να οδηγήσουν σε φορέα - δεκανίκι της συντηρητικής και νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης ούτε σε γενικές προτάσεις για μελλοντικά σχήματα και ιδέες, χωρίς τοποθέτηση πάνω στις τρέχουσες πολιτικές και το κυβερνητικό ζήτημα. Όμως διεργασίες σε προοδευτική κατεύθυνση διεξάγονται σε όλους αυτούς τους χώρους, περιλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ, και οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας δεν έχουμε την πολυτέλεια να τις αγνοήσουμε. Πολλώ μάλλον που και στον ΣΥΡΙΖΑ η διαδικασία πολιτικής του ωρίμανσης από κόμμα του 3% σε κόμμα κυβερνητικό είναι αργή και συχνά βασανιστική.

Πολλοί από όσους το 2012 ψήφισαν μία ή δύο φορές ΔΗΜΑΡ αντιμετωπίζουν τις ευρωεκλογές της ερχόμενης Κυριακής με έντονη απογοήτευση. Η ΔΗΜΑΡ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους (όχι πάντα τις ίδιες), όμως και τα άλλα σχήματα που θα μπορούσαν να ψηφίσουν δεν τους ενθουσιάζουν. Αλλά και αρκετοί από όσους αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί και ψήφισαν το 2012 ΠΑΣΟΚ, προβληματίζονται σήμερα βλέποντας το κόμμα του κ.Βενιζέλου να διολισθαίνει προς τη δεξιά και να βουλιάζει σπαρασσόμενο. Αυτά εξηγούν γιατί η ΔΗΜΑΡ εμφανίζει μεν χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά, ταυτόχρονα όμως ένας σημαντικός αριθμός κεντροαριστερών αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε αρκετά κόμματα, που συνήθως περιλαμβάνουν την «Ελιά», τον ΣΥΡΙΖΑ, το «Ποτάμι», αλλά και τη ΔΗΜΑΡ.

Την ημέρα ακριβώς που δημοσιοποιήθηκε το ναυάγιο της κίνησης των «58», ο Σταύρος Θεοδωράκης, γνωστός δημοσιογράφος του Mega, εξήγγειλε την ίδρυση νέου κόμματος με το όνομα «Ποτάμι». Η εξαγγελία έλαβε τεράστια δημοσιότητα από τα κατεστημένα ΜΜΕ. Υπήρξε δε αρκετά πρωτότυπη, αφού ο «ηγέτης» (όπως αυτοχαρακτηρίσθηκε) του κόμματος δεν παρουσίασε πρόγραμμα ή ιδρυτική διακήρυξη, αλλά διάσπαρτες θέσεις σε συνεντεύξεις ή με τη μορφή απαντήσεων σε ερωτήματα. Επίσης δεν παρουσιάσθηκαν τα ιδρυτικά μέλη της κίνησης, αλλά ένας κατάλογος τριάντα ονομάτων με τους ο οποίους ο Θεοδωράκης «συζητά» (και από τους οποίους τρεις-τέσσερεις στη συνέχεια διέψευσαν ότι συμμετέχουν στο νέο κόμμα).

...Είναι πιστεύω καιρός η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (όπως και της κίνησης των "58") να συνειδητοποιήσει πως η αναγόρευση της ΔΗΜΑΡ σε κύριο αντίπαλο με όρους παλαιοκομμουνιστικών συγκρούσεων δεν ωφελεί κανένα. Ούτε αυτούς σίγουρα, ούτε εμάς, ούτε τη δημοκρατική αριστερά συνολικά. Ωφελεί τον νέο διπολισμό, καθώς οι πολίτες απομακρύνονται από ομάδες που καυγαδίζουν ως γκρουπούσκουλα. Και δεν πολυψάχνουν ποιος "φταίει". Αν λοιπόν στόχος είναι πραγματικά ο "τρίτος πόλος" και όχι η ενίσχυση του πρώτου, ας αποδεχθούν το προφανές πως –σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον- δεν θα υπάρξει ενιαίος "κεντροαριστερός" φορέας, πως η ΔΗΜΑΡ δεν θα συμπτύξει κοινό εκλογικό σχήμα με το ΠΑΣΟΚ.

...Η άλλη Ευρώπη δεν θα προκύψει νομοτελειακά, αλλά με αγώνα. Κρίσιμος είναι εδώ ο ρόλος της αριστεράς. Η σοσιαλδημοκρατία, κορμός της ευρωπαϊκής αριστεράς, παρʼ όλο που εκλογικά και από άποψη κυβερνητικών συμμετοχών βρίσκεται μάλλον σε άνοδο, δεν έχει ακόμη συνέλθει από την περίοδο όπου ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός της μετατράπηκε σε άκριτη υιοθέτηση πολιτικών της δεξιάς. Σήμερα, τα προγράμματα και οι προβληματισμοί της τείνουν να αποστασιοποιούνται από την μπλαιρική εκτροπή, αλλά η κυβερνητική πρακτική, βοηθούσης και της κρίσης, παραμένει συχνά δεξιά και απονευρωμένη. Η επεξεργασία και υιοθέτηση στην πράξη ρεαλιστικών αλλά αριστερών πολιτικών, διακριτών από αυτές της δεξιάς, αποτελεί όρο για την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής αριστεράς, προς όφελος και της Ευρώπης.

Η εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη στο MEGA την περασμένη Δευτέρα (2/12) για τη δημοσκόπηση της GPO, ανέδειξε τρία ενδιαφέροντα ευρήματα: την απελπισία και την απαισιοδοξία των πολιτών για την οικονομική κατάσταση, την απογοήτευση απέναντι στα πολιτικά κόμματα συνολικά και την ευνοϊκή αντίδραση των πολιτών στην ιδέα ενός ισχυρού κόμματος της κεντροαριστεράς. Όμως παράλληλα αποσιώπησε αρκετές ακόμη σημαντικές διαπιστώσεις που προκύπτουν από τη δημοσκόπηση, ενώ ερμήνευσε συχνά μονόπλευρα και όσες επέλεξε να αναδείξει. Ιδού ορισμένα σημεία που υποβαθμίστηκαν, ή και αποσιωπήθηκαν εντελώς

Πιστεύω πως σήμερα υπάρχει και πολιτικός χώρος και ανάγκη για ένα αξιόπιστο κεντροαριστερό κόμμα, σταθερά φιλοευρωπαϊκό, που να αντιπαλεύει τα Μνημόνια και τον σαμαρικό αυταρχισμό, ενώ ταυτόχρονα απορρίπτει τον λαϊκισμό και τα "όχι σε όλα" και εργάζεται για μεγάλες μεταρρυθμίσεις με προοδευτικό πρόσημο. Ο δρόμος της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν είναι εύκολος στο πολωτικό κλίμα που επικρατεί. Θα ήταν όμως ακόμη πιο δύσκολος, αν το κόμμα παρέμενε όμηρος του κ. Σαμαρά, ακόμη και μετά τα γεγονότα του Ιουνίου.
Ο σημερινός προσανατολισμός της ΔΗΜ.ΑΡ. φαίνεται να συγκεντρώνει τη συναίνεση της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών.