Η έναρξη των διερευνητικών συνομιλιών με την Τουρκία αποτελεί καλή είδηση. Πρώτον, γιατί, όπως είπε ο πρωθυπουργός, «σταματήσαμε να παίζουμε τις κουμπάρες» -και τις κουμπάρες για το διάλογο παίζαμε κυρίως εμείς. Δεύτερον, επειδή ενόσω διεξάγεται διάλογος παραμερίζονται τα σενάρια στρατιωτικής αντιπαράθεσης και κυρώσεων. Τρίτον, επειδή η σοβαρότητα του Παύλου Αποστολίδη εμπνέει κάποια αισιοδοξία πως το παιχνίδι της κουμπάρας δεν μετατέθηκε απλά στις διερευνητικές, ενώ διακρίνουμε και κάποια δειλά ανοίγματα στο λόγο του πρωθυπουργού.

Οι υπουργοί της ΕΕ συζητούν μεθαύριο (8/12) για πολλοστή φορά την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία. Αν η Βουλγαρία δεν άρει το βέτο της, η Βόρεια Μακεδονία θα δει να φράζεται και πάλι ο δρόμος της προς την Ευρώπη. Μια τέτοια εξέλιξη θα επέφερε βαρύ πλήγμα στις δημοκρατικές δυνάμεις της γειτονικής χώρας, θα έπληττε δε σοβαρά την ευρωπαϊκή πορεία ολόκληρων των Δυτικών Βαλκανίων και τη σταθερότητα στην περιοχή.

Όσον αφορά στην ουσία του ζητήματος: Δεν είμαι οπαδός της απόλυτης, χωρίς όρια ελευθερίας της έκφρασης

Αυτές τις μέρες η Ελλάδα γέμισε θιασώτες της ελευθερίας της έκφρασης και της κοσμικότητας, υπερασπιστές του “Charlie Hebdo” και της πολιτικής Μακρόν, του «ευρωπαϊκού τρόπου ζωής».

«Η κόκκινη γραμμή είναι η εθνική κυριαρχία, και όταν λέμε εθνική κυριαρχία εννοούμε αυτονοήτως τα εθνικά χωρικά ύδατα τα οποία σήμερα είναι προσδιορισμένα στα έξι ναυτικά μίλια […]. Οι εύκολοι λεονταρισμοί για την επέκταση μονομερώς στα 12 μίλια που αποτελεί ένα δικαίωμα της ελληνικής Πολιτείας και το οποίο θα ασκήσει σε χρόνο τον οποίο η ίδια θα επιλέξει, δεν είναι ένα θέμα το οποίο μπορεί να τεθεί εν θερμώ» (Γιώργος Γεραπετρίτης, Alpha 14/10).

Στη Μόρια εξελίσσεται μια ανθρωπιστική τραγωδία. 13.000 κατατρεγμένοι συνάνθρωποί μας με 4.000 παιδιά, πρόσφυγες από χώρες όπου βασιλεύουν ο πόλεμος και η ένδεια, ύστερα από μήνες ή χρόνια παραμονής σε ένα κολαστήριο, βρίσκονται τώρα χωρίς στέγη, χωρίς υπάρχοντα, συχνά χωρίς φαγητό, περιφέρονται σαν την άδικη κατάρα περικυκλωμένοι από ΜΑΤ και εξαγριωμένους ντόπιους, με τον κορωνοϊό να κυκλοφορεί πιο ελεύθερα από τους ίδιους.

Η απόσυρση του «Ορούτς Ρέις» γεννά σε κάθε λογικό άνθρωπο ανακούφιση. Εχουμε μια σαφή κίνηση αποκλιμάκωσης. Το ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου απομακρύνεται. Και, μολονότι δεν γνωρίζουμε το σχετικό παρασκήνιο και τι συμφώνησαν οι δύο πλευρές, είναι εύλογο να υποθέσουμε πως η απόσυρση αποτελεί μέρος ευρύτερης διαδικασίας με στόχο τον διάλογο. Η διπλωματία φαίνεται να νικά.

«Είσαι μάγκας» ήταν το συγχαρητήριο μήνυμα, με «υψηλό συμβολισμό» (και υψηλό πολιτιστικό επίπεδο), του υπουργού Αμυνας προς τον κυβερνήτη της φρεγάτας «Λήμνος» για το επεισόδιο «επακούμβησης» με τουρκικό πολεμικό. Την επομένη τα ΜΜΕ πλημμύρισαν με μια φωτογραφία που δημοσιοποίησε το ΥΕΘΑ και δείχνει τη ρωγμή 3 ή 7 μέτρων που υπέστη το «Κεμάλ Ρέις», το οποίο χρειαζόταν επειγόντως μείζονα επισκευή. Λίγο αργότερα εμφάνισαν και οι Τούρκοι φωτογραφία με τη φρεγάτα τους, χωρίς ούτε γρατζουνιά, να συνοδεύει το σεισμογραφικό.

Είναι πια φανερό πως η υπογραφή της ελληνο-αιγυπτιακής συμφωνίας για την ΑΟΖ πυροδότησε μια νέα επικίνδυνη ελληνο-τουρκική κρίση. Ας ελπίσουμε πως και αυτή τη φορά θα αποφευχθούν τα χειρότερα, με την αυτοσυγκράτηση των δύο πλευρών και την παρέμβαση τρίτων. Διερωτάται όμως κανείς γιατί έπρεπε να προχωρήσουμε σε αυτή την κίνηση τώρα.
Η τουρκική αντίδραση ήταν απολύτως προβλέψιμη. Ασχετα από τον νόμιμο ή όχι χαρακτήρα της, η ελληνο-αιγυπτιακή συμφωνία αποτελεί προκλητική ενέργεια κατά της Τουρκίας, σε μια στιγμή που εμείς και η Αγκυρα, με τη βοήθεια της Γερμανίας, οδεύαμε προς το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η εναλλακτική στο διάλογο και τους αμοιβαίους συμβιβασμούς είναι μια σύγκρουση καταστροφική και για τις δύο πλευρές -και περισσότερο για μάς, ανεξαρτήτως έκβασης
Η λύση στα ελληνοτουρκικά χωρίς παράλληλο πρόοδο στο κυπριακό δεν είναι νοητή

Φιάσκο για την κυβέρνηση και λυπηρή για τη χώρα μας υπήρξε η συζήτηση για την ελληνική πολιτική στο προσφυγικό στην Επιτροπή για τις Πολιτικές Ελευθερίες, Δικαιοσύνη και Εσωτερικές Υποθέσεις (LIBE) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις 6.7. Κρίνω σκόπιμο να παρουσιάσω εδώ τα κυριότερα σημεία της συζήτησης και να διατυπώσω μερικά σχόλια. Υπενθυμίζω πως είχε προηγηθεί, τον Μάρτιο, αντίστοιχη συζήτηση στην ολομέλεια του Ε.Κ. Ήδη τότε είχε φανεί πως η αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο προσφυγικό μπορεί μεν να στηρίχθηκε από τις κυβερνήσεις της Ε.Ε., που βλέπουν με ανακούφιση την Ελλάδα να κάνει «τη βρόμικη δουλειά» για λογαριασμό τους, αλλά κάθε άλλο παρά έχαιρε ανάλογης εκτίμησης στα δημοκρατικά κόμματα του Ε.Κ. (βλέπε σχετικό άρθρο μου στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 21-22.3.2020).