Σε ένα εκτενές (μάλλον υπερβολικά) άρθρο μου υπό τον τίτλο “Μια πρώτη πολιτική και οικονομική αποτίμηση της όξυνσης της ελληνικής κρίσης”, μετά τη συμφωνία της 12/13 Ιουλίου 2015, αφού εξέθεσα την πορεία προς την κρίση και την τοποθέτηση κρίσιμων παικτών σε αυτήν, έδειξα σημείο προς σημείο για ποιους λόγους η συμφωνία που ήδη εκτελείται είναι αυτή καθ’ αυτή (δηλαδή ανεξάρτητα από την αποφυγή μιας άτακτης χρεοκοπίας και εγκατάλειψης της ευρωζώνης… overnight) χειρότερη και από αυτή που τέθηκε στο δημοψήφισμα ακόμα. Τελείωνα ωστόσο με την παρατήρηση ότι τόσο το δυσμενές περιεχόμενο της συμφωνίας αυτής, όσο και οι δυσκολίες από την τραπεζική αργία και τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων δεν θα διαφοροποιούσαν ριζικά τους πολιτικούς συσχετισμούς

Ζούμε μια περίοδο που η ελληνική κρίση εντάθηκε δραματικά και ταυτόχρονα ξεδιπλώθηκαν σε όλο το εύρος τους και με όλα τα όπλα τους οι στρατηγικές και οι τακτικές των εμπλεκόμενων μερών. Ζούμε μια περίοδο κατά την οποία απολογίζονται πολιτικές και πρόσωπα, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.

Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω την πορεία προς την όξυνση της ελληνικής κρίσης (Ι). Στη συνέχεια, θα συγκρίνω λεπτομερειακά την πρόταση των Θεσμών που τέθηκε στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου με την πρόταση της ελληνικής Κυβέρνησης που υποβλήθηκε για την ένταξη στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας την 9.7.2015 και θα επισημάνω τις περαιτέρω υποχωρήσεις που έγιναν κατά τη δραματική σύνοδο Κορυφής της 12/13.7.2015, ώστε να υπάρχει ακριβής εικόνα για το αποτέλεσμα των χειρισμών της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (ΙΙ).