Μια διαχρονική διαρθρωτική αδυναμία του επιχειρηματικού συστήματος στη χώρα μας συνδέεται με το μέγεθος και κυρίως με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των επιχειρήσεων που το συγκροτούν. Ειδικότερα, το επιχειρηματικό μας σύστημα περιλαμβάνει υπερβολικά πολλές «πολύ-πολύ μικρές επιχειρήσεις» (0 έως 4 άτομα), που δεν εξελίσσονται και εξαρχής ακολουθούν ένα μοντέλο ρηχής τεχνολογικά, ασθενικής καινοτομικά επιχειρηματικότητας, διαθέτουν προϊόντα ή υπηρεσίες χαμηλής προστιθέμενης αξίας, που κατά μήκος της αλυσίδας αξίας βρίσκονται πολύ κοντά στον τελικό καταναλωτή.

Ανάγκη επαναξιολόγησης του ρόλου του κράτους (ως ρυθμιστή και διαμορφωτή των θεσμών, χρηματοδότη των τεχνολογικών εγχειρημάτων και οδηγό μιας νέου τύπου βιομηχανικής και τεχνολογικής πολιτικής), του ρόλου της επιχειρηματικότητας (σε συνδυασμό με τη γνώση, την εξωστρέφεια, την καινοτομία και τον διεθνή ορίζοντα) και του ρόλου της παιδείας ( από τα «χαρτιά» στα «γράμματα»)

Το κείμενο αυτό, από τη σκοπιά μιας σοσιαλδημοκρατικής προσέγγισης, επιχειρεί να επισημάνει τις αφετηριακές διαπιστώσεις, κατευθύνσεις, προϋποθέσεις και προτάσεις για τη διαμόρφωση ενός εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου που θα επαναφέρει την ελληνική οικονομία σε τροχιά οικονομικής μεγέθυνσης και θα συμβάλλει στη βελτίωση της θέσης της χώρας στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας.

Η χώρα μας χρειάζεται σήμερα επειγόντως ένα εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Στον εξελισσόμενο διεθνή καταμερισμό εργασίας η αναζωογόνηση και η αναβάθμιση του παραγωγικού συστήματος αποτελούν μεσοπρόθεσμα μια προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου αλλά και για την αύξηση της απασχόλησης.

Το ’72-΄73, στην περίοδο ανάπτυξης του μαζικού αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, μεταξύ άλλων βλέπαμε τις «Μέρες του ΄36» του Θόδωρου Αγγελόπουλου και διαβάζαμε τα βιβλία του μεγάλου δασκάλου της πολιτικής ανάλυσης, του σπουδαίου δημοσιογράφου και αγωνιστή της Αριστεράς Σπύρου Λιναρδάτου για την 4η Αυγούστου και για το πως φτάσαμε σ΄αυτήν.