Το επιχείρημα να μη χάσουμε την Τουρκία είναι η μόνιμη επωδός όλων όσοι στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες της Δύσης προκρίνουν τον κατευνασμό του Ερντογάν ως μονόδρομο.

Η διατύπωση να μη χάσουμε την Τουρκία έχει σημείο αναφοράς τη διαμάχη στις ΗΠΑ μετά τη νίκη του Μάο στην Κίνα, όταν οι Ρεπουμπλικανοί κατηγορούσαν τον Τρούμαν ότι έχασε την Κίνα.

Η Τουρκία όπως την ήξεραν οι ΗΠΑ μέχρι την άνοδο στην εξουσία του Ερντογάν και του ΑΚΡ έχει χαθεί.

«Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια τα σπαθιά, να τα κάνουμε εργαλεία να δουλεύει η εργατιά», τραγουδούσαν στην δεκαετία του 1920 οι οπαδοί των κομμάτων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. «Τι τα θέλουμε τα όπλα;» αναρωτήθηκε η πολιτική ελίτ της Ενιαίας Γερμανίας μετά το 1990 και απάντησε στην πράξη με τον παροπλισμό των ισχυρότερων μετά τις ΗΠΑ ενόπλων δυνάμεων του ΝΑΤΟ.

Η απόκλιση ΗΠΑ –Γερμανίας κορυφώθηκε στο Ραμστάιν, με το Βερολίνο να συνδέει την προώθηση των Λέοπαρντ στην Ουκρανία με μια ανάλογη κίνηση από αμερικανικής πλευράς, αλλά και με ομόφωνη απόφαση του ΝΑΤΟ.

Το βαρομετρικό χαμηλό στις σχέσεις ΗΠΑ – Γερμανίας χρονολογείται από την δεκαετία του ‘90 όταν ο Κολ και στη συνέχεια ο Σρέντερ άφησαν αναπάντητη την προσφορά του Μπους πατρός και του Κλίντον να αναδειχθεί η Γερμανία σε «συνεταίρο στην ηγεμονία» ( partner in leadership), σε προνομιακό δηλαδή συνεταίρο των ΗΠΑ στην διεθνή σκηνή.

Θα συνεχίσουμε στον δρόμο του Μεντερές είπε ο Ερντογάν αναφερόμενος στις 14.5.1950 -ημέρα που ο αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος, νικητής των εκλογών, αναλάμβανε τα καθήκοντα του πρωθυπουργού- για να προσδιορίσει τη 14η του Μαΐου 2023 ως την ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών.

Μέχρι το 1945 η Τουρκία είχε μονοκομματικό καθεστώς, με το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα CHP που ίδρυσε ο Κεμάλ να κυβερνά συνεχώς από το 1923.

Από την πτώση των δικτατοριών σε Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία στη δεκαετία του 1970, μέχρι την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στη συνέχεια η Ε.Ε. φάνηκε να επιβεβαιώνουν την παραδοχή ότι οι κρίσεις και οι προκλήσεις επιταχύνουν την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και μετά η Γερμανία δεν θέλησε να πατήσει την κόκκινη γραμμή πέραν της οποίας η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας γίνεται μη αντιστρέψιμη.

Με τη φυλάκιση και στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του δήμαρχου Κωνσταντινούπολης Ιμάμογλου να εξαρτάται από την απόφαση του Ακυρωτικού Δικαστηρίου, ο Ερντογάν διέβη τον Ρουβίκωνα και έστειλε ένα σαφές μήνυμα στην αντιπολίτευση, ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την εξουσία σε καμία περίπτωση.

Το μήνυμα λέει ότι τη νομιμότητα τη διαμορφώνει κατά περίπτωση ο ίδιος ο Ερντογάν, ο οποίος έχει αυτοανακηρυχθεί ισόβιος πρόεδρος της χώρας.

Την άνοιξη του 2003 η Γαλλία του Σιράκ και η Γερμανία του Σρέντερ ήλθαν σε μετωπική σύγκρουση με την απόφαση του Μπους υιού να εισβάλει στο Ιράκ και έφτασαν μέχρι του σημείου να εγκαινιάσουν τριμερείς τακτικές συναντήσεις κορυφής με τη Ρωσία του Πούτιν.

Στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι την άνοιξη του 2008 οι Μέρκελ και Σαρκοζί, που ακόμη αντιμετωπίζονταν ως Γαλλογερμανικός Αξονας και όχι ως ζεύγος Μερκοζί, άσκησαν βέτο στην πρόταση Μπους για ένταξη στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας και της Γεωργίας.

Πως μπορούν οι χώρες της Ανατολικής Μεσογείου να υπερβούν τα πολλαπλά μέτωπα αντιπαράθεσης που τις χωρίζουν και να συνεργασθούν ώστε να αξιοποιηθούν οι ενεργειακοί, υποθαλάσσιοι πόροι της περιοχής;

Αυτό το ερώτημα απασχολεί την Ουάσιγκτον σε μια στιγμή που οι διαπραγματεύσεις με το Ιράν μοιάζουν να έχουν βραχυκυκλώσει, ενώ η άρνηση της Σαουδικής Αραβίας να αυξήσει την παραγωγή πετρελαίου και ταυτόχρονα να πετύχει απόφαση του OPEC για την μείωση του, έχει οδηγήσει στο ναδίρ τις σχέσεις του Μπάιντεν με τον πρίγκιπα-διάδοχο Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν.

Στην ταινία «Καζαμπλάνκα» λίγο πριν από τους τίτλους τέλους ακούγεται η θρυλική στην ιστορία του κινηματογράφου φράση: «Αυτό είναι το ξεκίνημα μιας θαυμάσιας φιλίας».

Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι πολύ πιθανόν να προσεγγίσει την επίσκεψη του καγκελαρίου Σολτς στην Κίνα ως το ξεκίνημα της ρήξης στις σχέσεις της Γερμανίας με τις ΗΠΑ.

Αν θέλουμε να μάθουμε την βαρύτητα που έχει διαχρονικά για την Γερμανία η σχέση της με τη Ρωσία, δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε στις σχετικές τοποθετήσεις όλων των μεταπολεμικών καγκελαρίων της χώρας, μετά την αποχώρηση τους από την εξουσία.

Οι πρόσφατες δηλώσεις της Μέρκελ είναι μια παρέμβαση, ώστε η προσάρτηση των τεσσάρων κατεχόμενων επαρχιών της ανατολικής Ουκρανίας στην Ρωσία, να μην οδηγήσει στο κλείσιμο όλων των διαύλων επικοινωνίας με το Κρεμλίνο.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου σημειώθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο βίαιες κοινωνικές διαμαρτυρίες για την ακρίβεια, με κύριο χαρακτηριστικό τον αχειραγώγητο από κόμματα και συνδικάτα χαρακτήρα τους.

Το θέμα σκιάστηκε από τον μιντιακό κουρνιαχτό του θανάτου και της κηδείας της βασίλισσας Ελισάβετ.

Ακολούθησε μια δεύτερη μετά τις διαμαρτυρίες μομφή στην Τρας, αυτή των αγορών, οι οποίες προφανώς προεξοφλούν ότι η οικονομική της πολιτική οδηγεί τη χώρα σε αχαρτογράφητη περιοχή.

Η Δύση θέλει να καταστρέψει τη Ρωσία όπως κατέστρεψε τη Σοβιετική Ενωση, επισήμανε ο Πούτιν στο χθεσινό τηλεοπτικό του διάγγελμα.

Πέραν της αυτονόητης θέσης ότι τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, όπως η διάλυση της ΕΣΣΔ, δεν ερμηνεύονται με θεωρίες συνωμοσίας, η τοποθέτηση του Πούτιν αξίζει προσοχή.

Η μετασοβιετική Ρωσία είναι όπως η ΕΣΣΔ ένα πολυεθνικό κράτος όπου οι τοπικοί εθνικισμοί, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Τσετσενία αλλά και άλλες περιοχές στον Βόρειο Καύκασο και στη Σιβηρία, είναι ενεργές ή δυνητικές εστίες αποσχιστικού αναβρασμού.