Οι επιπτώσεις της πανδημίας στην εκπαίδευση ήταν σχεδόν παραλυτικές. Για τη συντριπτική πλειονότητα των οικογενειών στην Αμερική και την Ευρώπη, η διαδικτυακή διδασκαλία ήταν κάτι μεταξύ απογοήτευσης και καταστροφής. Δεδομένα από όλο τον κόσμο υποδηλώνουν ότι, κατά μέσο όρο, τα παιδιά έχουν μάθει πολύ λιγότερα από ότι συνήθως.

Η πορεία εξόδου από την κρίση θα εξαρτηθεί, πρώτον, από την αντιμετώπιση των παθογενειών του κρατικο-οικονομικού κατεστημένου και την αποικιοποίηση του δημοσίου από ένα ιδιότυπο οικονομικό κρατικοδίαιτο παρακράτος που αναπτύχθηκε παρασιτικά γύρω από το κράτος και εξακολουθεί να το απομυζά ποικιλοτρόπως, στο οποίο οφείλεται η οικονομική διάβρωση και η παραγωγική αδυναμία της χώρας.

Η χώρα ζει μέσα στο φόβο που πηγάζει από την κρίση και την αμφιβολία για το αν η καταστροφή μπορεί να γίνει δημιουργική. Για πάρα πολλούς η ανεργία έχει γίνει ο κανόνας και η κοινωνία έχει πειστεί ότι οι νέοι δεν μπορεί να ελπίζουν ότι θα ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους.

Σαν «πολιτική μικροικονομία της υπανάπτυξης» χαρακτήρισε το «δια ταύτα» της στάσης τόσο των αγορών όσο και του κράτους απέναντι στην ανεργία και γενικότερα τα διαρθρωτικά προβλήματα της αγοράς εργασίας, ο διευθυντής ερευνών του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, Ηλίας Κικίλιας.