Aπό την εποχή της ανόδου της Χρυσής Αυγής τα συστημικά κόμματα προβληματίζονται πώς να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους ακροδεξιών κομμάτων. Να τους απομονώσουν; Να προσπαθήσουν να τους προσελκύσουν – κι αν ναι, πώς; Είναι χαμένη υπόθεση ή δεν είναι σωστό να εκχωρούν ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην Ακροδεξιά;

Τα ίδια ερωτήματα επανέρχονται μετά τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ενίσχυση της αντισυστημικής ψήφου προς διάφορες κατευθύνσεις στην τελική ευθεία προς τις εκλογές.

Οσοι µετά το ναυάγιο στην Πύλο ζητούν επίμονα απαντήσεις σε ερωτήματα που έχουν ανακύψει όσον αφορά τη διαχείριση της υπόθεσης (από το Λιμενικό, από τους εισαγγελείς, από τα ΜΜΕ) εγκαλούνται εσχάτως για μειωμένο πατριωτισμό. Κι από την άλλη εμφανίζονται ότι αγαπούν την πατρίδα όσοι δέχονται πως η διερεύνηση της τραγωδίας πρέπει να γίνει υπό άκρα μυστικότητα στο όνομα της περιφρούρησης της διεθνούς εικόνας της χώρας, των εθνικών συμφερόντων, του τουρισμού. Είναι όμως έτσι; Είναι απόρροια ανθελληνισμού το αίτημα για –ενδεχομένως οδυνηρή– αλήθεια;

Είναι έκδηλη η μετεκλογική ανησυχία της Νέας Δημοκρατίας, ότι ενδεχόμενη είσοδος της Νίκης στην επόμενη Βουλή θα μπορούσε να περιορίσει το εύρος της αυτοδυναμίας της. Η αγωνία όμως αυτή την έχει στρέψει σε μια προσπάθεια επαναπατρισμού των ακροδεξιών ψήφων και επαναπροσδιορισμού της ατζέντας της. Η πρώτη, αντανακλαστική αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη μετά την αναμέτρηση και τα υψηλά ποσοστά της Νίκης, ήταν η μετάβαση στο Αγιον Ορος – επίσκεψη που αναβλήθηκε τελικά λόγω κορωνοϊού.

Σε δυόμισι μήνες, η ακτιβίστρια που ηγήθηκε της παγκόσμιας καμπάνιας κατά της κλιματικής αλλαγής, Γκρέτα Τούνμπεργκ, θα γίνει 20 ετών. Δεν είναι πλέον το θυμωμένο κοριτσάκι με τις πλεξίδες που στραβοκοιτούσε τον Ντόναλντ Τραμπ στις διεθνείς συνόδους και κινητοποιούσε δεκάδες χιλιάδες νέα παιδιά με οικολογική συνείδηση κάθε Παρασκευή. Η ενεργειακή κρίση θέτει πλέον ακόμη και τη σκληροπυρηνική Σουηδή απέναντι σε δύσκολα διλήμματα, όπως «πυρηνική ενέργεια ή λιγνίτης;» (πυρηνική ενέργεια, είπε).

Oι πιέσεις προς την κυβέρνηση για το ζήτημα των υποκλοπών αυξάνονται. Μετά τις τοποθετήσεις έγκυρων νομικών της χώρας, έρχονται τώρα οι καταθέσεις πρώην αρχηγών της ΕΥΠ να υπογραμμίσουν τους λάθος χειρισμούς της. Προχθές ο Θεόδωρος Δραβίλλας και χθες ο Γιάννης Ρουμπάτης κατέθεσαν ότι παρακολούθηση βουλευτή ή ευρωβουλευτή ερήμην του πρωθυπουργού είναι αδιανόητη, κατά τον δεύτερο μάλιστα είναι και παράνομη.

Βαθαίνει το ρήγμα στους κόλπους της Ε.Ε. μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών που επιθυμούν ένα γρήγορο τέλος του πολέμου και εκείνων που θέλουν να δουν την παραδειγματική τιμωρία της Ρωσίας. Με βάση έρευνα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων (ECFR), που διενεργήθηκε σε εννέα χώρες-μέλη της Ε.Ε. –τη Φινλανδία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Πολωνία, την Πορτογαλία, τη Ρουμανία, την Ισπανία και τη Σουηδία–, καθώς και το Ηνωμένο Βασίλειο, παρά τη συνεχιζόμενη υποστήριξη της κοινής γνώμης προς την Ουκρανία, στη συζήτηση έχουν αρχίσει να υπεισέρχονται νέοι προβληματισμοί, όπως το αυξανόμενο κόστος της ενέργειας, ο πληθωρισμός, οι ελλείψεις πρώτων υλών.

Η σημερινή µέρα είναι κρίσιμη για τη γειτονική Βόρεια Μακεδονία. Συζητείται στη Βουλή και ψηφίζεται η πρόταση δυσπιστίας κατά του Ζόραν Ζάεφ μετά τα κακά αποτελέσματα στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Αρχικά ο πρωθυπουργός της χώρας ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και έσπευσε να πει ότι παραιτείται, αλλά την Τρίτη το βράδυ, υπό το βάρος προφανώς εσωτερικών και διεθνών πιέσεων, πήρε πίσω την απόφασή του και διακήρυξε ότι θα μείνει για να δώσει τη σημερινή κοινοβουλευτική μάχη.

Yπάρχουν δύο σχολές σκέψης για την Ακροδεξιά. Η πρώτη λέει ότι τα παραδοσιακά κεντροδεξιά κόμματα οφείλουν να ανέχονται και να ενσωματώνουν ακροδεξιά στοιχεία προκειμένου να αποτρέπουν τη δημιουργία νέων σχηματισμών στο δεξιό περιθώριο, που έχει μείνει κενό. Η δεύτερη αντιτείνει ότι αν αφεθούν τα στοιχεία αυτά να δηλητηριάσουν τα κεντροδεξιά κόμματα, κυριαρχούν, μονοπωλούν την ατζέντα και τελικά εξωθούν σε ακόμη πιο εξτρεμιστικές θέσεις τα εναπομείναντα ακροδεξιά κόμματα.

Μετά την τενίστρια Ναόμι Οσάκα, η οποία είχε αποσυρθεί από το Ρολάν Γκαρός επικαλούμενη την πίεση που της ασκεί η υποχρέωση να δίνει συνεντεύξεις Τύπου, και η Αμερικανίδα αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής Σιμόν Μπάιλς αποχώρησε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. H μέχρι πρότινος «υπεράνθρωπη», όπως την αποκαλούσαν τα ΜΜΕ, Μπάιλς, η οποία έχει πέσει κατά το παρελθόν θύμα σεξουαλικής επίθεσης, αιτιολόγησε την απόφασή της λέγοντας πως έχει σημασία να «προστατεύουμε το μυαλό μας και το σώμα μας».

Μιλάει αγγλικά με επιτηδευμένα (;) ελληνική προφορά, εγκατέλειψε προσωρινά το ΝΒΑ για να καταταγεί στον ελληνικό στρατό –ενώ οι περισσότεροι Ελληνες στη θέση του θα έψαχναν πολιτικό μέσο για να απαλλαγούν από τη θητεία τους–, επικαλείται πάντα δύο πατρίδες, τη Νιγηρία και την Ελλάδα, και οι Αμερικανοί τον γνωρίζουν με το παρατσούκλι «ελληνικό Τέρας». Την επόμενη εβδομάδα που θα έρθει για διακοπές στην Ελλάδα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, όλοι θα μιλούν για τη συμβολή του στον τουρισμό και στη διεθνή εικόνα της χώρας. Θα αναπαράγουν τις φωτογραφίες του στο Ινσταγκραμ και θα διαγκωνίζονται να οικειοποιηθούν την ελληνικότητά του: τα Σεπόλια, το χιούμορ, τις κινήσεις του και τις γεύσεις που του αρέσουν.

Εκπλήσσονται πολλοί, κυρίως αριστεροί, γιατί η κριτική στο Ισραήλ αυτόματα εγείρει κατηγορίες περί αντισημιτισμού. Την ίδια απορία είχε χθες και η Τουρκία, που απάντησε στις καταγγελίες της Ουάσιγκτον περί αντισημιτισμού του Ταγίπ Ερντογάν ότι έσωσε εκατοντάδες Εβραίους στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε προηγηθεί η δήλωση του Τούρκου προέδρου ότι «(σ.σ.: οι δολοφονίες) είναι στη φύση τους… και δεν θα ικανοποιηθούν παρά μόνο αν ρουφήξουν το αίμα (σ.σ.: γυναικών και μικρών παιδιών)». Υπενθυμίζω ότι η στερεότυπη εικόνα των Εβραίων που πίνουν το αίμα μωρών χρονολογείται περίπου από τα τέλη του 15ου αιώνα, αν όχι νωρίτερα.

Το σποτ για το 2021 θα μπορούσε να είναι διαφήμιση για οτιδήποτε: για τη διεκδίκηση Ολυμπιακών Αγώνων, την τουριστική προώθηση του ελληνικού καλοκαιριού, μία συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Παναθηναϊκό Στάδιο ή ένα fashion show με ασπρόμαυρα ρούχα δεκαετίας ’90. Αυτό που μάλλον δεν θα μπορούσε να κάνει, είναι να προετοιμάζει την κοινή γνώμη για μια εμβληματική ιστορική επέτειο. Μια επέτειο που υποτίθεται ότι θα αποτελέσει έναυσμα για αμφισβήτηση εθνικών μύθων, ιστορικό αναστοχασμό, συζητήσεις για το –ενίοτε τραυματικό και διχαστικό– παρελθόν, τη θέση και τις προοπτικές του σύγχρονου ελληνικού κράτους στο διεθνές περιβάλλον.