Θεωρητικά οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες είναι σύμμαχοι της εργατικής τάξης. Ομως πολύ συχνά αποδεικνύονται οι χειρότεροι εκμεταλλευτές της, πρωταθλητές στην παραβατικότητα της εργατικής νομοθεσίας. Προτάσσοντας ως δικαιολογία ότι για τα απλήρωτα ημερομίσθια, την ανασφάλιστη εργασία ή την άρνηση πληρωμής της υπερωρίας οδηγούνται από το ίδιο το σύστημα, το οποίο τους εξαναγκάζει να μεταφέρουν στους εργαζόμενους την πίεση που υφίστανται από τους μεγάλους παίκτες της αγοράς, γίνονται οι χειρότεροι εκμεταλλευτές της.

Αν στα πρώτα χρόνια της δημοσιονομικής προσαρμογής οι κατακόρυφες (από 22% έως 32%) μειώσεις στα κατώτατα όρια και στις συντάξεις και η απομείωση μέσω «κουρέματος» της περιουσίας των Ταμείων ανέδειξαν τον εργατικό μισθό, τις συνταξιοδοτικές παροχές και τα αποθεματικά σε κεντρικούς μοχλούς της εσωτερικής υποτίμησης, η πρόσφατη συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα για μείωση στις τριετίες, σε συνδυασμό με τη μη επαρκή κάλυψη της τρύπας που θα δημιουργηθεί στα ασφαλιστικά Ταμεία από το «κούρεμα» των ασφαλιστικών εισφορών κατά 4,9 ποσοστιαίες μονάδες μέχρι το 2016 αναδεικνύουν και πάλι τον μισθό και τη σύνταξη ως τις πηγές για άντληση της χαμένης ρευστότητας.