Αρθογράφος: Γιάννης Λούλης - Σελίδα: 1
Tο έργο που βλέπουμε ανακυκλώνει τον εαυτό του στο τέλμα και στη θλίψη. Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, πως η κοινή γνώμη, μετά την εκτίναξη του συναισθήματος του φόβου, μη αντέχοντας πλέον την αγωνία για το αύριο, έχει περιέλθει σε φάση παθητικότητας.
Kαθώς η χώρα βαδίζει στις εκλογές, οφείλουμε να αναζητήσουμε την ευρύτερη εικόνα του πολιτικού τοπίου. H συζήτηση που κυριαρχεί και η οποία αφορά σε εσωκομματικά ζητήματα και ανταγωνισμούς, εντάσσεται στον χώρο της παραπολιτικής και του πολιτικού «θεάματος». H πολιτική ουσία βρίσκεται αλλού. Aφορά στις διαχρονικές παθογένειες με τις οποίες συνεχίζει να πορεύεται όλο το κομματικό σύστημα.
Αν θεωρήσει κανείς πως ο μεσαίος χώρος εκφράζει το μέτρο, τούτο πλέον δεν ισχύει. Οι ψηφοφόροι αυτοί δεν κατευθύνονται πρωτίστως από πολιτικά κριτήρια, αλλά από έντονα συναισθήματα. Αυτά είναι αρνητικά: Απογοήτευση, δυσφορία και συχνά τυφλή οργή.
Oι χώρες με γερές βάσεις στο πολιτικό τους σύστημα διαθέτουν έναν ισχυρό κεντρώο χώρο. Εδώ συντελούνται οι συγκλίσεις των κυβερνητικών κομμάτων τους. Το Κέντρο είναι το σημείο ισορροπίας για συναινέσεις, ακόμη περισσότερο σε ώρες κρίσεων. Στη χώρα μας έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση, που ούτε καν προσπαθεί να ανοιχθεί στο Κέντρο. Ταυτόχρονα, είναι ανησυχητικές οι ενδείξεις για δεξιά στροφή της ΝΔ.
Το ότι η τωρινή δικομματική κυβέρνηση θα είναι κάπως πιο συνεκτική από την προηγούμενη τρικομματική είναι δεδομένο. Όμως ταυτόχρονα είναι σαφές ότι η τωρινή κυβέρνηση έχει χάσει το εύρος που της έδινε ο Κουβέλης (ένα εύρος με ισχυρό συμβολισμό), με αποτέλεσμα να αποτελεί απλό άθροισμα δυνάμεων του φθαρμένου δικομματισμού.
Εχουν ήδη καταγραφεί πολλά για το «μήνυμα» των εκλογών της T.A. Tο ζητούμενο είναι να πάμε λίγο βαθύτερα από το πεδίο του αυτονόητου. Kαι το αυτονόητο είναι ξεκάθαρο: Tο «πολιτικό σκηνικό», όπως διαμορφώνεται μετά τις εκλογές, δεν είναι «νέο». Δεν άλλαξε.
