Αρθογράφος: Γιάννης Λούλης - Σελίδα: 1
Γιάννης Λούλης, Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 04/03/2022
Οταν ο διάσημος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στη Βρετανία, Philippe Sands, έγραφε το εμβληματικό βιβλίο του «Lawless World» (Ανομος κόσμος) το 2006, είχε στόχο τους Μπους και Μπλερ. Οχι τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Αναφερόταν στην πολυεπίπεδη και αχαλίνωτη ανομία τους με την εισβολή στο Ιράκ. Αλλά και τις βίαιες παραβιάσεις ατομικών δικαιωμάτων στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Οταν δύο ιστορικές Δημοκρατίες λειτουργούν με τον τρόπο αυτό, τούτο σηματοδοτεί την ισχυρή πιθανότητα, η ανομία να εξαπλωθεί.
Γιάννης Λούλης, Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 05/02/2022
Το ότι η διαχείριση του χιονιά οδήγησε σε απόλυτο φιάσκο είναι ορατό στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Η πραγματικότητα είναι λοιπόν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη περνάει τώρα τη χειρότερη φάση της. Την ίδια ώρα όμως και η αξιωματική αντιπολίτευση (όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις) περνάει τη δική της χειρότερη φάση, ενώ η νευρωτική αντιπολιτευτική τακτική της είναι αδιέξοδη.
Γιάννης Λούλης, Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 02/10/2021
Να λοιπόν που το Αφγανιστάν δεν είναι απλώς μια γεωπολιτική κουκκίδα στο χάρτη, αλλά πλέον έγινε ένα ορόσημο. Ολοι οι αναλυτές που αναζητούν τη μεγάλη εικόνα αντιλαμβάνονται πως το ορόσημο τούτο κλείνει τη σελίδα μιας ολόκληρης εποχής. Και ανοίγει μια νέα. Αυτή φυσικά παραμένει αχνή.
Γιάννης Λούλης, Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 15/05/2021
Είναι ευρέως αποδεκτό ότι οι εκλογές κρίνονται στον λεγόμενο «μεσαίο χώρο». Τι είναι όμως ο μεσαίος χώρος; Είναι προφανώς το κρίσιμο σημείο ενός πολιτικού άξονα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Δεν είναι όμως ένα σημείο παγωμένο και ακίνητο μέσα στον χρόνο. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Διότι διαφορετικές συγκυρίες, με διαφορετικές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις, διαμορφώνουν διαφορετικούς μεσαίους χώρους!
Tο έργο που βλέπουμε ανακυκλώνει τον εαυτό του στο τέλμα και στη θλίψη. Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, πως η κοινή γνώμη, μετά την εκτίναξη του συναισθήματος του φόβου, μη αντέχοντας πλέον την αγωνία για το αύριο, έχει περιέλθει σε φάση παθητικότητας.
Kαθώς η χώρα βαδίζει στις εκλογές, οφείλουμε να αναζητήσουμε την ευρύτερη εικόνα του πολιτικού τοπίου. H συζήτηση που κυριαρχεί και η οποία αφορά σε εσωκομματικά ζητήματα και ανταγωνισμούς, εντάσσεται στον χώρο της παραπολιτικής και του πολιτικού «θεάματος». H πολιτική ουσία βρίσκεται αλλού. Aφορά στις διαχρονικές παθογένειες με τις οποίες συνεχίζει να πορεύεται όλο το κομματικό σύστημα.
Αν θεωρήσει κανείς πως ο μεσαίος χώρος εκφράζει το μέτρο, τούτο πλέον δεν ισχύει. Οι ψηφοφόροι αυτοί δεν κατευθύνονται πρωτίστως από πολιτικά κριτήρια, αλλά από έντονα συναισθήματα. Αυτά είναι αρνητικά: Απογοήτευση, δυσφορία και συχνά τυφλή οργή.
Oι χώρες με γερές βάσεις στο πολιτικό τους σύστημα διαθέτουν έναν ισχυρό κεντρώο χώρο. Εδώ συντελούνται οι συγκλίσεις των κυβερνητικών κομμάτων τους. Το Κέντρο είναι το σημείο ισορροπίας για συναινέσεις, ακόμη περισσότερο σε ώρες κρίσεων. Στη χώρα μας έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση, που ούτε καν προσπαθεί να ανοιχθεί στο Κέντρο. Ταυτόχρονα, είναι ανησυχητικές οι ενδείξεις για δεξιά στροφή της ΝΔ.
Το ότι η τωρινή δικομματική κυβέρνηση θα είναι κάπως πιο συνεκτική από την προηγούμενη τρικομματική είναι δεδομένο. Όμως ταυτόχρονα είναι σαφές ότι η τωρινή κυβέρνηση έχει χάσει το εύρος που της έδινε ο Κουβέλης (ένα εύρος με ισχυρό συμβολισμό), με αποτέλεσμα να αποτελεί απλό άθροισμα δυνάμεων του φθαρμένου δικομματισμού.
Εχουν ήδη καταγραφεί πολλά για το «μήνυμα» των εκλογών της T.A. Tο ζητούμενο είναι να πάμε λίγο βαθύτερα από το πεδίο του αυτονόητου. Kαι το αυτονόητο είναι ξεκάθαρο: Tο «πολιτικό σκηνικό», όπως διαμορφώνεται μετά τις εκλογές, δεν είναι «νέο». Δεν άλλαξε.
