Ασχέτως της γνώμης που έχει ο καθένας για τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, θα σας έλεγα ότι η κίνηση των «58» δημιουργήθηκε για να ρυμουλκήσει τα κόμματα της κεντροαριστεράς στην προοπτική μιας μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. ΄Έτσι έλεγαν, τουλάχιστον, οι εμπνευστές της… Ε, αυτή η προοπτική δεν βγαίνει, όσο βολονταρισμό και να κουβαλά κανείς στις αποσκευές του. Αυτό που βγαίνει, μετά την κατάργηση της λίστας και την επιλογή της σταυροδοσίας στις ευρωεκλογές, είναι ότι το όλο εγχείρημα καταλήγει σε ένα σχήμα ΠΑΣΟΚ – συνεργάτες. Το ήθελαν αυτό οι «58»; Καλύπτει αυτή η εξέλιξη το κενό μιας νέας συμπαράταξης, που θα αρθρώσει τη νέα πρόταση απέναντι στο νέο διπολισμό; Δεν το νομίζω…

Φαντασθείτε ότι, κάποια στιγμή, χτυπάει το τηλέφωνο. Από την άλλη άκρη της γραμμής, σας ζητούν να πάρετε μέρος σε μία δημοσκόπηση. “Ποια είναι η γνώμη σας;”, ρωτά η άγνωστη φωνή. “Πιστεύετε ότι θα ήταν καλύτερα να σας χτυπήσει την πόρτα μια δίμετρη ξανθιά με πράσινα μάτια, ή το φιλόπτωχο της ενορίας; Πολύ ωραία... Επιλέξατε την ξανθιά. Θα την... ψηφίζατε, όμως;”

ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ εκλογές που έρχονται υπάρχουν δύο δυνατότητες: η μία είναι να τις πολιτικοποιήσεις, μετατρέποντάς τες σε δημοψήφισμα υπέρ ή κατά των μνημονίων, όπως κατά πάσα βεβαιότητα θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η δεύτερη είναι να τις αντιμετωπίσεις ως αυτό που πράγματι είναι. Να τις δεις, δηλαδή, ως πεδίο διασταύρωσης προτάσεων για τις τοπικές κοινωνίες και ως στίβο ανάδειξης προσώπων με άποψη και ικανότητες, που εγγυώνται τη διαφανή διαχείριση των πολύπαθων οικονομικών της τοπικής αυτοδιοίκησης.

ΠΙΣΤΗ στην παράδοση των αμφιθυμιών, που ούτως ή άλλως τη χαρακτηρίζουν, η οικογένεια της Κεντροαριστεράς υποδέχθηκε την περίφημη πλέον διακήρυξη των 58 με αλαλαγμούς ανακούφισης, ελεγχόμενο σκεπτικισμό, γκρίνιες, ακόμα και εμφύλιες αντιπαραθέσεις. Υπό αυτή την έννοια, ο πρώτος στόχος επετεύχθη: η πρωτοβουλία δεν πνίγηκε στη σιωπή, το μήνυμα εστάλη, η συζήτηση για την ανασυγκρότηση του χώρου που εκτείνεται από τη ΝΔ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε πλέον με νέους όρους.

Μπορεί μια πολιτική δολοφονία να αφήνει αδιάφορο ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης; Μπορεί ένα κόμμα που χαρακτηρίζεται από τις πολιτικές δυνάμεις και τις δικαστικές Αρχές ως εγκληματική οργάνωση να συγκρατεί το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής του πελατείας;
Κατά τα φαινόμενα μπορεί! Η Χρυσή Αυγή, όπως δείχνουν οι περισσότερες δημοσκοπήσεις, πέφτει, αλλά δεν καταρρέει, καταβάλλοντας ένα «λελογισμένο» τίμημα για όσα φρικώδη βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Στην πολιτική ανάλυση υπάρχουν πολλές σχολές. Δημοφιλέστερη όλων στην Ελλάδα της κρίσης αποδεικνύεται η «ενοχική». Σύμφωνα με αυτή, η αξιολόγηση της στάσης των κομμάτων δεν γίνεται στη βάση των κοινωνικών ή ιδεολογικών τους αναφορών, αλλά με μοναδικό κριτήριο το αν η συμπεριφορά τους υπακούει στην a priori συνθήκη που θέτει ο εκάστοτε αναλυτής, προκειμένου να μην επέλθουν οι όλεθροι και τα δεινά που ο ίδιος επίσης προεξοφλεί. Το «ενοχικό» μοντέλο εξαφανίζει τις αποχρώσεις. Σαρκάζει τις «ευαισθησίες». Ισοπεδώνει τις διαφορές. Μετράει μόνο... νεκρούς. Και, όπως συμβαίνει με όλες τις σωτηριολογικής κοπής αναγνώσεις, δεν σηκώνει πολλά – πολλά. Do it or leave it, που λέει και η τρόικα…

Η Αριστερά από την οποία κατάγεται το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούσε έγκλημα καθοσιώσεως την περίφημη αποϊδεολογικοποίηση. Τα πρώτα μάλιστα μεταπολιτευτικά χρόνια, όταν τα εμφύλια πάθη ήταν στο φόρτε τους, η ανανεωτική Αριστερά προκαλούσε τη μήνη των “συντρόφων της άλλης πλευράς”, καθώς ο δρόμος των συνεργασιών που υποδείκνυε θεωρείτο ότι προσέβαλε τα ιερά και σκανδάλιζε το εκκλησίασμα.

Θεωρητικά, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν έχουν κοινά με την παραδοσιακή Αριστερά. Θεωρητικά, όμως και μόνο. Διότι, επί της ουσίας, είχαν και έχουν αρκετά...
Οι διαπιστώσεις με τη σειρά: οι δύο εταίροι του δικομματισμού, καθένας με το ύφος και την αισθητική που μεταφέρει, επιμένουν ότι η αποδοχή του δεύτερου Μνημονίου συνιστά μονόδρομο για τη χώρα. Μετά από το γνωστό «αγωνιστικό» διάλειμμα, που συνοδεύτηκε από εξαγγελίες μαχών και επαναδιαπραγματεύσεων, και τα δύο κόμματα εξουσίας πείσθηκαν ότι η υπαγωγή στο συγκεκριμένο σχέδιο δημοσιονομικής ανασυγκρότησης, που αποδεδειγμένα εγκλωβίζει τη χώρα σε υφεσιακό κύκλο, είναι αναγκαίο κακό.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ τον λογαριασμό, αλλά και για να κρατήσουμε το μέτρο, δύο παρατηρήσεις για το εισοδηματικό και φορολογικό «πακέτο» που ανακοινώθηκε και δύο ενστάσεις για τον τρόπο που γίνεται δεκτό... Καταρχάς, από όποια πλευρά και να το δει κανείς, οι περικοπές μισθών και επιδομάτων πλήττουν κυρίως χαμηλόμισθους και συνταξιούχους.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ στις λεπτομέρειες και βυθιζόμαστε στα επουσιώδη, η κόντρα για το μεταναστευτικό δεν έχει σχέση μόνο με το συγκεκριμένο πρόβλημα και με το αν καλώς ρυθμίζεται έτσι όπως ρυθμίζεται, αλλά με κάτι κατά πολύ ευρύτερο. Οπως συνέβη και προ ετών με την υπόθεση των ταυτοτήτων, οι υποστηρικτές και οι πολέμιοι της απόδοσης ιθαγένειας στα παιδιά των νομίμων μεταναστών εκπροσωπούν δύο ρεύματα που διασταυρώνονται στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας.

ΔEN YΠAPXEI καμία αμφιβολία ότι ο Λεωνίδας Kύρκος είναι ένα εμβληματικό πρόσωπο. Παρά τις απρέπειες των τελευταίων ημερών και όσα προσβλητικά του επιφυλάχθηκαν, ο ιστορικός ηγέτης της Aριστεράς δεν χρειάζεται ούτε τα πιστοποιητικά του Περισσού, ο οποίος σε μια επίδειξη εμπάθειας έσπευσε να τον καταγγείλει ως «υποστηρικτή της πλουτοκρατίας», ούτε την άδεια όσων άρχισαν να ψιθυρίζουν διάφορα ακατάληπτα για «συμφέροντα» και «ύποπτες επιδιώξεις».

Το πιο άχαρο δημοσιογραφικό είδος είναι οι νεκρολογίες. Οχι μόνο γιατί συνήθως γράφονται στη βάση της ανάγκης να δικαιωθούν ούτως ή άλλως οι αποθανόντες, αλλά γιατί πολλές φορές αποδίδουν σ’ αυτούς που έφυγαν ιδιότητες που ούτε είχαν ούτε θα ήθελαν να έχουν.