Σε κρίσιμες καμπές μιας πολιτικής διαδρομής, όπως αυτή στην οποία βρίσκεται σήμερα το Κίνημα Αλλαγής, καλό είναι να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Η οδυνηρή αλήθεια, για όσους τουλάχιστον συμμετέχουν και στηρίζουν το εγχείρημα, είναι ότι οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν με τη συγκρότηση του ΚΙΝΑΛ διαψεύσθηκαν. Δεν πρόκειται για προσωπική μομφή ή επιδίωξη μονομερούς επίρριψης ευθυνών αλλά για μια αδιαμφισβήτητη πολιτική διαπίστωση αφού ο στόχος της συσπείρωσης του ευρύτερου δημοκρατικού και προοδευτικού χώρου δεν επετεύχθη.

...Τα κρίσιμα ερωτήματα στα οποία θα κληθεί να απαντήσει, από τη Δευτέρα κιόλας το πρωί, ο νέος φορέας είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένα. Θα γεννηθεί ένα πραγματικά καινούργιο πολυτασικό κόμμα με τη φιλοδοξία να ανοιχτεί για να συσπειρώσει όσο γίνεται ευρύτερες δυνάμεις του προοδευτικού κεντρώου χώρου; Θα παρουσιάσει ένα τολμηρό πρόγραμμα εκσυγχρονιστικών αλλαγών και ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, ένα ελληνικό μνημόνιο εξόδου από την κρίση;

...Γιατί άραγε άνθρωποι που αφιερώθηκαν στον αγώνα για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια να επιμένουν να διακρίνουν τα θύματα εγκληματικών ενεργειών σε «δικά μας» και «δικά τους»; Γιατί μειώνεται άραγε η αξία της δικής τους προσφοράς όταν καταδικάζουν πράξεις που αντιβαίνουν τις αρχές για τις οποίες αγωνίστηκαν; Γιατί η εξύμνιση της θυσίας στο σκοπευτήριο της Καισαριανής αντιτίθεται στην καταδίκη της σφαγής στο Κατίν;

Ο Γιώργος Καμίνης επέλεξε πάντα με σύνεση τα βήματά του στο δημόσιο βίο της χώρας. Την επιτυχημένη θητεία του ως συνήγορος του πολίτη, ακολούθησε η διπλή εκλογική του επιτυχία στο Δήμο της Αθήνας. Το 2010 ανέκοψε την επί δεκαετίες συντηρητική κυριαρχία και το 2014 πέτυχε την πρώτη ουσιαστική ανακοπή της επέλασης της «ριζοσπαστικής αριστεράς».

Την ώρα που ο Ερντογάν ονειρεύεται – και όχι μόνο – τα οθωμανικά σύνορα της καρδιάς του και η ελληνική κυβέρνηση αντιπαρατάσσει τα εθνικιστικά της στρατεύματα στο Καστελόριζο, οι δυο Κύπριοι ηγέτες δείχνουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν στην επανένωση του νησιού τους, στη βάση ενός ρεαλιστικού και βιώσιμου πολιτικού σχεδίου, ενός οδικού χάρτη στα περισσότερα σημεία του οποίου φαίνεται να έχουν ήδη καταλήξει.

Οι φετινές εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο κλείνουν με συμβολικό και άδοξο τρόπο, τον κύκλο των μεταπολιτευτικών εορτασμών της μεγάλης επετείου. Κι αυτό όχι γιατί η ηρωική εκείνη εξέγερση έχασε κάτι από τη σημασία και τον ρόλο της στην ανατροπή της φασιστικής χούντας και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, αλλά γιατί αποδείχτηκε με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο, ότι ο χαρακτήρας των εκδηλώσεων τις τελευταίες δεκαετίες δεν εξυπηρετούσε παρά δήθεν επαναστατικές «αριστερές» πολιτικές σκοπιμότητες.

Αγαπητοί (πρώην) σύντροφοι,

Εσείς, που μαζί ξεκινήσαμε στα δύσκολα χρόνια από κάθε γωνιά της Αριστεράς για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, που υπερασπιστήκαμε τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Εσείς, που μαζί επενδύσαμε αργότερα στον Συνασπισμό τη θέλησή μας να οικοδομήσουμε μια νέα Αριστερά, απαλλαγμένη από τα δόγματα και τις βεβαιότητες, μια Αριστερά ισχυρή και ικανή να μπολιάσει με τις αρχές και τις αξίες της την πολιτική ζωή και τη διακυβέρνηση της χώρας.

Η χώρα αυτή, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ανεξαρτησίας της, έζησε πολλούς εθνικούς διχασμούς. Χρείαστηκε να περάσουν δεκαετίες για να κλείσουν οι ανοιχτές πληγές του εμφύλιου και να φτάσουμε στη μεταπολιτευτική δημοκρατική σταθερότητα. Θα περίμενε κανείς ότι η Αριστερά, η παράταξη που υπέστη τις σκληρότερες συνέπειες αυτού του διχασμού, θα πρωτοστατούσε ερχόμενη στην εξουσία στην κατοχύρωση της ισονομίας και την θωράκιση των δημοκρατικών θεσμών.

...Οι διοργανωτές, πολλοί από τους οποίους έχουν δείξει επανειλημμένα την δημοκρατική ευαισθησία τους στο παρελθόν, ας μετατρέψουν το σύνθημα της – δικαιολογημένης – αγανάκτησης σε σύνθημα για την υπεράσπιση του πιο κρίσιμου για το μέλλον της χώρας θεσμού.

Της Δημοκρατίας!

...Η Ελλάδα δεν έχει σήμερα ανάγκη από μια απλή κυβερνητική «παραίτηση» και αλλαγή. Η ανακύκλωση των παθογενειών του παρελθόντος μόνο επιζήμια μπορεί να είναι. Η χώρα χρειάζεται ένα σχέδιο ανασυγκρότησης, ένα σχέδιο τολμηρών μεταρρυθμίσεων και πολιτικές δυνάμεις ικανές και αποφασισμένες να το υλοποιήσουν. Η χώρα χρειάζεται μια εναλλακτική και αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης.

Όχι ότι οι στίχοι του Διονυσίου Σολωμού δεν έχουν διαχρονική αξία για τη ράτσα μας, αλλά μάλλον το «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» ταιριάζει περισσότερο σαν εθνικός ύμνος στην Ελλάδα της κρίσης.

Η συνάντηση του Σταύρου Θεοδωράκη με τη Φώφη Γεννηματά άναψε μια ακόμα σπίθα απ” αυτές που φωτίζουν κατά – σπάνια πια – διαστήματα την ελπίδα για κάτι καινούργιο και μεγάλο στον προοδευτικό χώρο.

Καιρός ήταν. Η επιτροπή πρωτοβουλίας την οποία οι δύο πολιτικοί αρχηγοί συμφώνησαν να στηρίξουν θ” αποτελέσει και την τελευταία μάλλον προσπάθεια για τη συγκρότηση μιας προοδευτικής παράταξης ικανής να παίξει καθοριστικό ρόλο στις κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις.