Το ποινικό θεσμικό οπλοστάσιο είναι αναγκαίο να εκσυγχρονισθεί, αλλά όχι στη λογική της συγκυριακής αντιμετώπισης ενός ρατσιστικού/ναζιστικού μορφώματος, ούτε στον (έμμεσο) περιορισμό δικαιωμάτων και ελευθεριών λόγω «φασιστικής απειλής». Αν αποδειχθεί ότι τα (υπολογιζόμενα 3.000) μέλη των ταγμάτων εφόδου είχαν συγκροτηθεί στη βάση της οργανωμένης συμμορίας (άρθρο 187 Π.Κ.), προφανώς και πρέπει να διωχθούν ποινικά.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο σεβασμός και η προστασία τους, χωρίζουν – ή πρέπει να χωρίζουν – τις αριστερές και τις δεξιές ακραίες αντιλήψεις και συμπεριφορές.

Παρά τη μυθοπλασία στις εκατέρωθεν αφηγήσεις η απελευθέρωση του ανθρώπου (ακόμα κι από τον κακό εαυτό του) και η επιλογή του δικού του δρόμου προς την προσωπική δικαίωση και ευτυχία θέτει το όριο ανάμεσα στους μεν που αγωνιούν και αγωνίζονται και στους δε.

Αν είστε με το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ (του ΣΥΡΙΖΑ) προφανώς θα καταγγέλλετε το «δεξιό» ΠΑΣΟΚ (της Κυβέρνησης και του Βενιζέλου) και θα διαφωνείτε με το «κεντροαριστερό» ΠΑΣΟΚ (συνεργασίες ΔΗΜΑΡ).

Αν ήσασταν με το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα προφανώς χρεώνετε την πτώση του κινήματος στο Σημίτη, στο Γιωργάκη και στο Βενιζέλο.

Αν ήσασταν με το ΠΑΣΟΚ των κινημάτων και των συνδικαλιστών προφανώς δεν κατανοείτε πώς τα κινήματα γίνανε ΜΚΟ και οι συνδικαλιστές «ντύθηκαν υπουργοί».

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί επιχαίρονται μερικοί δημοσιογράφοι επειδή το ΠΑΣΟΚ ανεβάζει τα δημοσκοπικά ποσοστά του «λόγω της επανεισαγωγής/επανακατάληψης του Κράτους». Οι ίδιοι δεν έγραφαν πριν από καιρό πώς η οικονομική κρίση οφείλεται στο ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είχαν κάνει την Ελλάδα «τσιφλίκι τους»;

Τα πάντα ρεί (και… διαρρέει).

• Πρώην ΠΑΣΟΚΟΙ που έγιναν για ένα φεγγάρι ΔΗΜΑΡ προκειμένου να πάρουν κάποια (συγ)κυβερνητική καρέκλα επιστρέφουν τώρα στη βάση τους, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι στη ΝΔ (μιας και αυτή κυβερνά στην πραγματικότητα).
• Πρώην τεχνοκράτες, τάχατες κομματικά ουδέτεροι (!), μόλις ανέλαβαν κυβερνητικό ή κρατικό πόστο μετεξελίχθησαν στους πλέον σκληρούς «γραμμιτζήδες» (όλων των υπουργών και όλων των ρευμάτων).
• Πρώην λαμόγια (κοινωνικής και επαγγελματικής έκνομης δράσης) δηλώνουν αντιμνημονιακοί και αυτομάτως παραγράφονται τα ανομήματά τους και αποδίδονται λευκοί στην κομματική/κοινοβουλευτική/τηλεοπτική παρουσία τους.

Ας προσέξουν όσοι πλάι στη ΔΗΜΑΡ ή και πίσω από τη ΔΗΜΑΡ (όχι οι σύντροφοι της ΔΗΜΑΡ) επιχειρούν να κρύψουν τα άνομα σχέδιά τους χτυπώντας τον Φώτη Κουβέλη.

Ο Πρόεδρος δεν συμμετέχει και δεν συναινεί σε καμία ηθική ή πολιτική απόκλιση από όποιον κι αν εκπορεύεται.

Πολλοί θεώρησαν ότι η ΔΗΜΑΡ όφειλε όχι μόνο να υπερβεί τα στεγανά της στείρας αριστεράς καταγγελίας, πράγμα που έκανε για ένα χρόνο υπεύθυνα, αλλά και να υφίσταται καθημερινά τις βοναπαρτικές αποφάσεις των μη-εταίρων.

Άδικες κατηγορίες.

• Κατηγόρησαν τη ΔΗΜΑΡ ότι αποχώρησε από την Κυβέρνηση με βάση ένα ένστικτο μικροκομματικής επιβίωσης. Κι αναρωτιέμαι: αυτοί που επιβιώνουν επί 40 μεταπολιτευτικά χρόνια με διάφορα τρικ (από πρόωρες εκλογές μέχρι πλαστά διλήμματα) πώς μπορούν να αναλύουν έτσι την πολιτική μας ηθική;

Δεν έχουμε τρικομματική κυβέρνηση, ούτε καν μονοκομματική. Η χώρα κυβερνάται από sui generis κομματική ομάδα, η οποία μπορεί και να μην εκπροσωπεί και να μην εκφράζει πλήρως τη ΝΔ αλλά προφανώς καλύπτεται πολιτικά από το πρωθυπουργικό περιβάλλον.

Άρα έχουμε:

• τη συγκυβερνητική ΝΔ (οι συμμετέχοντες στην Κυβένηση και εν γένει συμπράττοντες)

• την κυβερνώσα Δεξιά (οι λαμβάνοντες τις κρίσιμες αποφάσεις εκτός οργάνων)

• τη δυσφορούσα συντηρητική παράταξη (οι ιδεολογικά ανήκοντες αλλά πολιτικά διαφωνούντες με τις επίσημες πρακτικές).

1 Ενας αντιρατσιστικός νόμος χρειάζεται σήμερα για δύο κυρίως λόγους: (α) για την εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με την απόφαση-πλαίσιο 2008/913/ ΔΕ του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, (β) για τον εκσυγχρονισμό του ισχύοντος ποινικού οπλοστασίου (Ν. 927/79, άρθρα 183-185 ΠΚ) ώστε να περιλαμβάνει και τις νέες μορφές των σχετικών εγκλημάτων.Ο κύριος όμως λόγος σχετίζεται με την πολιτική σημειολογία της αντίστασης της Δημοκρατίας σε παρόμοια φαινόμενα μισαλλοδοξίας και προκατάληψης.2 Ενας αντιρατσιστικός νόμος δεν ποινικοποιεί τις «προσβλητικές ιδέες» και με την προσεκτική διατύπωση των άρθρων του θέτει με σαφήνεια τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ελευθερία της έκφρασης και στη δημόσια υποκίνηση βίας και έχθρας. Στην περίπτωση αυτή η ρήτρα της «διασάλευσης της δημόσιας τάξης» καθίσταται κρίσιμη και αναγκαία.

Προφανώς και η οικονομική κρίση στη χώρα μας δεν δικαιολογεί περιορισμό των δικαιωμάτων ελλήνων και μεταναστών, εκπτώσεις στις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ανοχή σε φαινόμενα ρατσισμού.

Προφανώς και τα κέντρα κράτησης αλλοδαπών πρέπει να μετεξελιχθούν το ταχύτερο δυνατό σε κέντρα υποδοχής με όρους εποπτευόμενης ελευθερίας (ανοικτά).

Προφανώς και σε κάθε είδους και μορφής καταστήματα και χώρους κράτησης πρέπει να (προ)υπάρχει ένα σαφές και ελεγχόμενο από ανεξάρτητη Αρχή θεσμικό πλαίσιο.

Μέχρι το 2012 οι αριστεροί καταγγέλλανε – με διάφορους τόνος – τον δικομματισμό (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) ως υπεύθυνο για τα δεινά της χώρας (αυτοαπαλλασόμενοι του εγκλήματος).Από το 2012 και μετά ορισμένοι αριστεροί – με υψηλούς τόνους – καταγγέλλουν την τρικομματική Κυβέρνηση ανάγκης ως «προδοτική» (αυτοαναγορευόμενοι σε αποκλειστικούς υπερασπιστές της Δημοκρατίας).Ελάχιστοι, με εξαίρεση τη ΔΗΜΑΡ, αναφέρονται πλέον στον ιδιόμορφο νέο-δικομματισμό (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) ή και στον σχεδόν μόνιμο αντιπολιτευτικό λόγο της τετρακομματικής άρνησης των πάντων (ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝΕΛ – ΧΑ).

Το πρόβλημα με τις αντιλήψεις και πρακτικές ορισμένων παλαιών πολιτικών, οι οποίοι δείχνουν (και αισθάνονται;) ότι με τη συμμετοχή τους και μόνο στην κυβέρνηση μεταβάλλονται (δια του χρίσματος;) σε τεχνοκράτες και εξυψώνονται (δια της επιφοιτήσεως;) σε υπέρτατους και αλάθητους κριτές, είναι ότι στη χώρα μας ποτέ η Ιστορία δεν παίχτηκε με ασκήσεις επί χάρτου.
Γράφηκε, με αίμα και αγώνα, από τους υπερασπιστές των «αδύνατων» κινήσεων και όχι τους γραφειοκράτες των (μοναδικών) «δυνατών» λύσεων.
Δε βάλαμε ποτέ την ουρά στα σκέλια, γι’ αυτό και αδιαφορούσαμε για τους ισο-σκελισμένους προϋπολογισμούς.