Φαίνεται πως τίποτα δεν μπορεί να ταράξει τον χρόνιο εθισμό της μικρής μας κοινότητας στα ανακυκλούμενα και αλληλο-ενισχυόμενα εμφυλιοπολεμικά πάθη της. Εναγκαλισμένοι με τις αντιμαχίες μας, προσηλωμένοι δηλαδή στις εσωτερικές μας μικροέριδες, που τους προσδίδουμε χαρακτήρα μείζονος διακυβεύματος, οδεύουμε μακαρίως προς τον επίγειο παράδεισό μας, που δεν είναι παρά η άλλη όψη της κόλασης του αντιπάλου μας.

Δύο μήνες απομένουν μέχρι τις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου και η σχετική δημόσια συζήτηση εξαντλείται σε δημοσκοπήσεις για τα ποσοστά των κομμάτων.

Μπορούν να τεθούν δημοκρατικά όρια που όχι μόνο θα σέβονται θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα των ξένων αλλά και θα αποσυσχετίζουν ένα πολυδιάστατο πρόβλημα ασφαλείας (αλλά και ανεργίας) που αντιμετωπίζουν οι «εκ καταγωγής» έλληνες πολίτες από τους «άλλους»;

Δανείζομαι τον τίτλο και σκέψεις που ακολουθούν από ένα εξαιρετικό άρθρο του δημοσιογράφου Ερίκ Κονάν, που πρόσφατα δημοσιεύθηκε στο γαλλικό περιοδικό «Μαριάν». Εκεί, ο συγγραφέας παραθέτει σκέψεις οικονομολόγων, οι οποίοι προτείνουν, ορισμένοι από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, έναν ήπιο προστατευτισμό των αγορών, προκειμένου αυτές να επιβιώσουν της οικονομικής κρίσης.

Η γαλλική ακαδημαϊκή κοινότητα συγκλονίζεται αυτό τον καιρό από ένα μαζικό κίνημα των πανεπιστημιακών κατά της «αξιολόγησής» τους. Το προς ψήφιση νομοσχέδιο, ενώ θεσπίζει, μεταξύ άλλων, την ανά τετραετία «κρίση» των πανεπιστημιακών από συναδέλφους τους του ίδιου γνωστικού αντικειμένου, δίνει τη δυνατότητα στους προέδρους των πανεπιστημίων να αποφασίζουν αυτοί, υπό καθεστώς πλήρους αυτονομίας και ανεξάρητα από την τελικά «συμβουλευτική» γνώμη της κρίσης των ειδικών, για την τύχη των κρινομένων.

Την περασμένη εβδομάδα μια μεγάλη γενική απεργία κατέβασε στους δρόμους της Γαλλίας εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, σύμφωνα με τα συνδικάτα που οργάνωσαν τις διαδηλώσεις, δυόμισι εκατομμύρια άτομα.

Το διάβασα πριν από λίγες μέρες και μου φάνηκε απίστευτο, αν και κοινός τόπος. Ο σοσιαλιστής πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ, με την ευκαιρία διεθνούς συνεδρίου για την πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση που έγινε στο Παρίσι (8/1/2009), έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό: θέλουμε να διατηρήσουμε τον καπιταλισμό!».

Ο εξορκισμός του φόβου είναι το τελευταίο στη σειρά άθλημα στο οποίο έμαθε να επιδίδεται η πολιτική τάξη, ιδιαίτερα μια προοδευτική μερίδα της, αριστερή και δεξιά.

Εν μέσω μιας πρωτοφανούς κοινωνικής έκρηξης, κυριολεκτικά μέσα στον αιφνίδιο χειμωνιάτικο ελληνικό Μάη που ανέδειξε με δραματικό, δυναμικό και βίαιο τρόπο ένα γενεακό ρήγμα που σοβεί στην ελληνική κοινωνία, επανέκαμψαν, εν ονόματι της οικονομίας, και τα συναινετικά σενάρια.

Τα όσα ακολουθούν δεν προέρχονται από κάποιον που ασχολείται ειδικά με την εσωτερική αμερικανική πολιτική. Ωστόσο, η θριαμβευτική εκλογή του Ομπάμα μάς ώθησε να ακούσουμε από πιο κοντά τόσο τη φωνή της λεγόμενης «άλλης Αμερικής» όσο και του θεωρούμενου εκπροσώπου της.

Η ακόλουθη διαπίστωση είναι σχεδόν κοινά ομολογημένη. Το σύνολο της Αριστεράς, με αφορμή την παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση, βρέθηκε σε διανοητικό αλλά και πολιτικό επίπεδο απροετοίμαστη. Αιφνιδιάστηκε και αυτή, όπως και οι νεοφιλελεύθεροι αντίπαλοί της. Πράγμα που φαίνεται στους σχετικούς προβληματισμούς για το τι σημαίνει αυτή η κρίση.

Και αίφνης το κράτος έγινε επίκαιρο. Τουλάχιστον στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, όπου οι νεοσυντηρητικοί μετεξελίχθησαν αναγκαστικά και προς στιγμή σε «σοσιαλιστές». Αραγε οι αμερικανικές κρατικοποιήσεις μεγάλων πτωχευμένων τραπεζών έχουν κάτι να μας πουν για το ρόλο και τη λειτουργία του κράτους στις σημερινές δυτικές κοινωνίες, στις οποίες εθεωρείτο μέχρι πρότινος ότι αντιστοιχεί μια μορφή μεταμοντέρνου κράτους;