«Προκλητικός ο Ερντογάν, προκλητικός ο Ακάρ, νέες προκλήσεις από τον Τσαβούσογλου, συνεχίζει τις προκλητικές ενέργειες η Τουρκία, απίστευτη πρόκληση από σύμβουλο του Τούρκου προέδρου, προκλητική αμφισβήτηση του διεθνούς δικαίου, αλλεπάλληλες προκλήσεις από τουρκικά αεροσκάφη στο Αιγαίου, προκαλούν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης παραχαράσσοντας την ιστορία».

Στο μήνυμά του για την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ο επικεφαλής της κυβέρνησης είπε ανάμεσα σε άλλα κοινότοπα και τετριμμένα ότι «η χώρα οικοδομεί την ιστορική επιλογή που έκανε πριν από έναν χρόνο: να βαδίσει στον δρόμο της αλήθειας, της εθνικής ενότητας, της κοινωνικής συνοχής».

Εγινε η συνάντηση Ελλάδας - Τουρκίας - Γερμανίας στο Βερολίνο; Εγινε. Πότε; Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του Ερντογάν για την Αγία Σοφία. Ποια πλευρά είχε την πρωτοβουλία; Η Γερμανία. Από ποιον το μάθαμε; Από τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών. Τον πιστεύουμε; Ακολουθώντας το παράδειγμα εκείνου του στελέχους της Δεξιάς που μας είχε πει ότι «εγώ πιστεύω περισσότερο τον Ερντογάν, από τον Τσίπρα», είμαστε υποχρεωμένοι να πιστέψουμε τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας. Αλλωστε το επιβεβαίωσε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών.

Στην παρούσα φάση δεν έχει καμιά σημασία ποιος είναι μπλεγμένος σε σκάνδαλα. Δεν έχει καμιά σημασία ποιος οργάνωσε παρακράτος. Δεν έχει καμιά σημασία ποιος με πράξεις και παραλείψεις του ευνόησε οικονομικά συμφέροντα. Δεν έχει καμιά σημασία ποιος έστησε μαγαζάκια και μαγαζιά διαφθοράς. Αυτό που έχει σημασία είναι τι λένε τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης για όλα αυτά.

Ενοχλημένη εμφανίζεται η ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛΛ. επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφήνει έξω από το κάδρο των κατηγοριών για τη δημιουργία παρακράτους τον Αλέξη Τσίπρα. Επιθυμούν να τον δουν στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου. Εντυπωσιακό; Καθόλου. Στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. πιστεύουν ότι τώρα είναι η στιγμή να επιτεθούν προσωπικά στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τρεις αφορισμοί σε μισή ώρα είναι ασφαλώς σπουδαία επίδοση, ακόμη και για έναν ιεράρχη που έχει προκαλέσει άπειρες φορές με τις ακραίες παρεμβάσεις του. Αφόρισε, λοιπόν, ο Αμβρόσιος τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Αφόρισε αυτόν που στην προχθεσινή βόλτα του στο κέντρο της Αθήνας άναψε ένα κερί σε εκκλησία για να δείξει στους οπαδούς του τη στενή σχέση του με την Ορθοδοξία.

Εξομολογητικός ήταν ο πρωθυπουργός στο τελευταίο τηλεοπτικό μήνυμά του, που όλως τυχαίως (;) το έκανε την ίδια μέρα με τον πρόεδρο της Γαλλίας Μακρόν. Ο ένας είναι πρόεδρος με πολλές εξουσίες, ο άλλος είναι πρωθυπουργός που φαντασιώνεται ότι είναι πρόεδρος.

Μας είπε ότι «μέσα σε 50 ημέρες, διαλύθηκαν μύθοι δεκαετιών. Και βγήκαν συμπεράσματα που θα μας συνοδεύουν για καιρό». Πράγματι, διαλύθηκαν μύθοι δεκαετιών. Ομως ξέχασε να μας πει ότι πρόκειται για τους μύθους που κατασκεύασε η δική του ιδεολογία, ο νεοφιλελευθερισμός, και προπαγάνδιζαν τα κόμματα που ανήκουν στη δική του πολιτική οικογένεια. Διαλύθηκαν επίσης και οι εγχώριοι μύθοι που η παράταξή του κατάφερε, με την υπεροπλία που διαθέτει στην περιοχή της ενημέρωσης, να τους δώσει κύρος ιερού λόγου.

Ποιον πρέπει να εμπιστευθούμε για να αντισταθούμε στην επέλαση του κορονοϊού;

● Σίγουρα δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε την Ιεραρχία της Εκκλησίας, η οποία για να μη θέσει εν αμφιβόλω το δόγμα που υπηρετεί λέει περίεργα και αντιφατικά πράγματα που μπερδεύουν τον κόσμο και ιδιαίτερα τους πιστούς. Καλεί, από τη μια μεριά, τους πολίτες που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες να μη βγαίνουν από τα σπίτια τους, άρα να μην πηγαίνουν ούτε στις εκκλησίες, αλλά την ίδια στιγμή μάς βεβαιώνει (;) ότι ο ιός δεν μεταδίδεται με τη θεία κοινωνία.

Ο «εσωτερικός εχθρός» είναι το σχήμα που έχει χρησιμοποιήσει η Δεξιά σε όλη τη διαδρομή της. Πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο «εσωτερικός εχθρός» ήταν οι κομμουνιστές. Οι κυβερνήσεις τον αντιμετώπισαν με φυλακές και εξορίες για να προστατεύσουν την πατρίδα, την οικογένεια και τη θρησκεία, οι οποίες, όπως προπαγάνδιζαν, κινδύνευαν αν επικρατούσε.

Στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», υπάρχει μια σκηνή όπου ο Σταύρος Ξενίδης –υποδύεται τον απόστρατο συνταγματάρχη– λέει σε τόνο επιτακτικό: «Εγώ είμαι στρατιωτικός και τα λέω τσεκουράτα». Βεβαίως ο «τσεκουράτος» βάζει την ουρά στα σκέλια και αποσύρεται ταπεινωμένος όταν η σύζυγός του (Λίλη Παπαγιάννη) τον επαναφέρει στην τάξη: «Τις αγριάδες σου στους νεοσύλλεκτους, όχι σε μένα, Μπούλη. Και όταν μιλάω εγώ, εσύ ρούφα τ’ αυγό σου».

Μου ήρθε στο μυαλό αυτό το στιγμιότυπο παρακολουθώντας την προσπάθεια του υπουργού Ανάπτυξης Αδωνη Γεωργιάδη να μαζέψει τα ασυμμάζευτα στο θέμα της πρώτης κατοικίας.

Πριν από μερικές μέρες ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, μιλώντας στην εκπομπή «Δέκα» της ΕΡΤ, άφησε σαφείς υπαινιγμούς για την επιλογή του εισαγγελέα να ασκήσει διώξεις στους συλληφθέντες στο Κουκάκι για πλημμελήματα και όχι για κακουργήματα.

Ηταν το περιεχόμενο του άρθρου του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη ή ο τραβηγμένος από τα μαλλιά για λόγους εντυπωσιασμού τίτλος της εφημερίδας «Τα Νέα» η αιτία για τον θόρυβο που ξέσπασε; Νομίζω το δεύτερο. Αν υπήρχε άλλος τίτλος συμβατός με το άρθρο δεν θα είχαμε αυτή την ένταση.