Γράφω στο ίδιο γραφείο που είχα και τότε. (Είμαι κολλημένος στα αντικείμενα ή στο χρόνο;). Μου έχει ζητηθεί «ένα βιωματικό κείμενο που θα εστιάζει σε γεγονότα που έχουν σχέση μ΄εμένα». 36 χρόνια μετά λοιπόν, η ιστορία της γενιάς μου, της γενιάς του Πολυτεχνείου, προκαλεί ακόμη ενδιαφέρον. (Για λίγες μέρες κάθε χρόνο).

Η ιστορία της γενιάς μου εγγράφεται σε δύο διαφορετικές παραδόσεις. Η μία είναι αυτή των δημοκρατικών αγώνων του ελληνικού λαού και της νεολαίας, στη μετεμφυλιακή περίοδο. Η άλλη είναι αυτή των εξεγέρσεων της νεολαίας στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, στην περίοδο του ’70.

Οι πρόσφατες εμπειρίες έδειξαν ότι κάθε φορά που απομακρυνόμαστε προς το άγνωστο από τις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς, έχουμε «πατατράκ». Κάθε φορά που ακολουθούμε μια πορεία κοντά στις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς πάμε καλά. Αυτή την εκτίμηση παρουσιάζει συνοπτικά αυτό το κείμενο.

Αντίθετα απ’ αυτήν, υπάρχει μια αφανής, συνεκτική της πλειοψηφίας άποψη, που μερικές φορές λέγεται και ευθέως: ότι δηλαδή η απομάκρυνση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ από τις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς (που τις θεωρούν δεξιές) θα μας δυναμώσει. Αυτή άλλωστε ήταν και η βασική ιδέα, της αλήστου μνήμης “αριστερής στροφής”.

Η διαχείριση του ΣΥΝ από τη σημερινή πλειοψηφία με τη λεγόμενη "αριστερή στροφή" και η πέραν της πολιτικής σύγκρουση μεταξύ τους, των ηγετών αυτής της πλειοψηφίας, οδηγεί στην παρακμή του χώρου. Το συνέδριο γίνεται για να φτιαχτεί ο στρατός του Αλέξη Τσίπρα που θα συγκρουστεί με τον στρατό του Αλέκου Αλαβάνου για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που πια σαπίζει. Είναι προφανές ότι δεν μπορώ να συμμετάσχω σε τέτοιους στρατούς.

Έχω τη βαρειά αίσθηση ότι παρακολουθώ φαινόμενα παρακμής.
Έξω από την αίθουσα όλοι μιλάνε για τη σύγκρουση Αλαβάνου-Τσίπρα. Μέσα στην αίθουσα σιωπή ασυρμάτου.
Δεν γνωρίζουμε τις εκτιμήσεις του σ. Αλαβάνου. Δεν θεώρησε χρήσιμο να τις κάνει γνωστές στο κόμμα του.
Γνωρίζουμε τις προσχηματικές εκτιμήσεις του σ. Τσίπρα. “Είχαμε, λέει, κάποια οργανωτικά προβλήματα”. Που σημαίνει ότι ούτε αυτός θεώρησε χρήσιμο να κάνει γνωστές στο κόμμα τις πραγματικές εκτιμήσεις του.

Υπάρχουν δύο λαθεμένοι τρόποι αντιμετώπισης της Ε.Ε. Ο ένας είναι η αντίληψη εθνικής περιχαράκωσης. Ο άλλος είναι η αντίληψη ότι μας ενδιαφέρει μόνο μια Σοσιαλιστική Ευρώπη. Οι αντιλήψεις αυτές αφορούν παραδοσιακά άλλες πολιτικές δυνάμεις, πέρα από τον ΣΥΝ. Όμως, και τα δύο αυτά λάθη μαζί, αποτελούν τη δομική αντίληψη στο «Σχέδιο πολιτικού πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές», που εγκαταλείπει τις πάγιες θέσεις αριστερού ευρωπαϊσμού του ΣΥΝ και του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (που δεν το αναφέρει καθόλου!).

Στην πολιτική και ιδιαίτερα στην πολιτική της αριστεράς, είναι χρήσιμες η ιστορία και η θεωρία. Και η ιστορία των θεωριών. Φωτίζουν τα γεγονότα. Στη συζήτηση λοιπόν που διεξάγουμε για τη νεανική έκρηξη που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξανδρου, θα δοκιμάσω να δω διαχρονικά τον ρόλο της βίας στην πολιτική της αριστεράς και την απάντηση της στρατηγικής του δημοκρατικού δρόμου.

Μιχάλης Σαμπατακάκης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και υπεύθυνος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΝ, σχετικά με τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Η Σύνοδος Κορυφής «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν». Ενώ η ευρωπαϊκή οικονομία μπαίνει σε ύφεση αυτοί που έχουν την ευθύνη, δηλαδή οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, αδυνατούν να δώσουν λύσεις, που θα αφορούν την ανάπτυξη, την απασχόληση, τους μισθούς και τα δημόσια αγαθά.

Ο Μιχάλης Σαμπατακάκης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και υπεύθυνος για την ευρωπαϊκή πολιτική του ΣΥΝ, σχετικά με τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Η «Αυγή» πρέπει να παραμείνει μια αυτόνομη εφημερίδα. Δεν είναι ένα κομματικό έντυπο το οποίο θα λειτουργεί με ένα «πρόθυμο» διοικητικό συμβούλιο. Ο Μιχάλης Σαμπατακάκης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ και παράλληλα του διοικητικού συμβουλίου της εφημερίδας «Αυγή», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους εκδηλώθηκαν διαφωνίες στις προτεινόμενες από τον Αλέξη Τσίπρα αλλαγές, εκφράζοντας την ελπίδα ότι σύντομα θα ξεπεραστεί η εσωτερική κρίση.

"Ασπιρίνες" για την ακρίβεια και αμνησία για τα δημοψηφίσματα αποφάσισε η Σύνοδος Κορυφής. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αδιαφορούν για την κοινωνία και τη δημοκρατία. Όμως η Ενωμένη Ευρώπη ή θα είναι κοινωνική και δημοκρατική ή δεν θα υπάρχει.

Μπροστά στο κύμα της ακρίβειας που πλήττει όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αντί να προστατεύσει τους καταναλωτές από την κερδοσκοπία, αγωνιά για την ελεύθερη αγορά και προστατεύει τους κερδοσκόπους. Δεν ενδιαφέρεται για την ακρίβεια και τη φτώχεια, αλλά ενδιαφέρεται για τα κέρδη των επιχειρήσεων.

Αυτές τις μέρες συζητείται στο ελληνικό κοινοβούλιο η επικύρωση της Συνθήκης της Λισσαβώνας, που υποκαθιστά την απορριφθείσα Συνταγματική Συνθήκη. Ο ΣΥΝ και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς έχουν πει "όχι" στη Συνθήκη της Λισσαβώνας και ζητάνε δημοψηφίσματα για την επικύρωσή της. Η δημόσια συζήτηση είναι πλήρως υποβαθμισμένη. Θα δοκιμάσουμε να δούμε τι είναι η νέα Συνθήκη, τι περιλαμβάνει, γιατί διαφωνούμε, καθώς και τι Ευρώπη και τι Σύνταγμα θέλουμε.

Η ιστορία είναι περίεργη. Ακριβώς 40 χρόνια μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, η ανανεωτική πλευρά, με τις αναγκαίες μεταμορφώσεις του χρόνου, ο Συνασπισμός δηλαδή, για πρώτη φορά υπερέχει. Δείχνει να βρίσκεται πιο ψηλά στις προτιμήσεις των πολιτών από την παραδοσιακή πλευρά, συζητιέται στην κοινωνία, δείχνει πως έχει μέλλον, ενώ, από την άλλη, η παραδοσιακή πλευρά, δηλαδή το ΚΚΕ, δείχνει αμήχανο απέναντι στα γεγονότα.