Παρά τη θετική χημεία που δημιουργεί η πρόσφατη συμφωνία για τον προϋπολογισμό ("δημοσιονομικές προοπτικές") της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) για την επόμενη επταετία ( 2007-2013), η Ε.Ε. εξακολουθεί να βρίσκεται σε βαθιά κρίση.
Ποιος είναι ο σωστός προϋπολογισμός για την Ευρώπη; Ποιο είναι το σωστό σύνταγμα για την Ευρώπη; Οσο δεν βρίσκουμε λύση στο πρόβλημα «ποια Ευρώπη θέλουμε», όλες οι ερωτήσεις θα μένουν χωρίς απάντηση.
Μια συμφωνία που χαιρετίστηκε από όλους, κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα – η παράταση δηλαδή της κρίσης και ο κίνδυνος να ανασταλούν πολυετή προγράμματα – ήταν αυτή που γεννήθηκε, με ωδίνες και αντιπαραθέσεις, από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τα χαράματα του Σαββάτου. Το τελικό κείμενο που εγκρίθηκε, στην πραγματικότητα, δεν βρίσκεται μακράν της αρχικής πρότασης – προστέθηκαν απλώς ορισμένα μικροποσά, τα οποία καταμερίστηκαν με ένα δικαιότερο τρόπο.
"Οι βρετανικές προτάσεις εισάγουν μια νέα αντίληψη της αλληλεγγύης, την οποία δεν γνωρίζαμε, σύμφωνα με την οποία οι φτωχοί δίνουν στους πλούσιους - βασικά στο Ηνωμένο Βασίλειο" είπε σαρκαστικά ο Ισπανός υπουργός Εξωτερικών Αλμπέρτο Ναβάρο συνοψίζοντας τις εντυπώσεις του από το σχέδιο που υπέβαλε η βρετανική προεδρία για τις δημοσιονομικές προοπτικές 2007-2014.
Οι εκβιασμοί του Mπλερ και το δομικό πρόβλημα της Eυρώπης
Ελίζα Παπαδάκη, Τα Νέα, Δημοσιευμένο: 2005-12-08
Εξαιρετικά αβέβαιη διαγράφεται η επίτευξη συμφωνίας στην πρόταση που κατέθεσε τη Δευτέρα η βρετανική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το πλαίσιο των κοινοτικών προϋπολογισμών την επταετία 2007-2013. Το στοίχημα του Τόνι Μπλερ είναι ότι οι κυρίως θιγόμενοι, οι χώρες της διεύρυνσης, θα συγκατατεθούν σε μείωση των πόρων που τους είχε υποσχεθεί η Ευρώπη για την αναδιάρθρωση και την ανάπτυξη των οικονομιών τους, προκειμένου να μην υποστούν πολύ μεγαλύτερες απώλειες.
Η πιθανότητα να μην υπάρξει συμφωνία τον Δεκέμβριο στα δημοσιονομικά της Ε.Ε., είναι το κύριο θέμα που απασχολεί τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και που έχει κινητοποιήσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία προαναγγέλλει την εκδήλωση μιας "πραγματικής κρίσης". Μιας κρίσης, που θα αφήσει τα κράτη-μέλη χωρίς κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, τη διεύρυνση χωρίς πόρους...
H αδυναμία του «μπλερισμού» να καλύψει το κενό του γαλλογερμανικού άξονα
Ήξερα ότι οι Βρετανοί έχουν περίεργες παρομοιώσεις, αλλά δεν είχα ακούσει: "είναι σαν θετικίστρια γάτα ανάμεσα σε συγχισμένα κοτόπουλα" Μου φάνηκε ωστόσο κατάλληλογια τη θέση που κατέχει σήμερα ο "Μπλερισμός" σε σχέσει με την εν συγχύσει διατελούσα Γερμανική, Γαλλική και Ιταλική Αριστερά
Με δεδομένο το οικονομικό και πολιτικό μέγεθος της Γερμανίας, αλλά και την σύγχρονη ιστορία της όπως και το ρόλο που έχει παίξει ως τώρα στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, είναι προφανές και κοινότοπο να προβλέπει κανείς ότι οι πρόσφατες εκλογές θα επηρεάσουν εξελίξεις και έξω από τον κύκλο των εσωτερικών της ζητημάτων, τα περισσότερα από τα οποία έτσι κι αλλιώς μας αφορούν άμεσα ή έμμεσα όλους,
Τα επιτόκιά της διατήρησε αμετάβλητα την Πέμπτη, για εικοστό πέμπτο συνεχόμενο μήνα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παρά τις δυσμενείς προοπτικές που διαγράφονται για τη μεγέθυνση και την απασχόληση στην Ευρωζώνη. Η Τράπεζα δεν αγνόησε έτσι μόνο τις ολοένα εντονότερες συστάσεις από πολλές πλευρές να τα μειώσει, αλλά και την καταψήφιση της πολιτικής που ακολουθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Πολλά ειπώθηκαν πριν από το λόγο του Βρετανού πρωθυπουργού στο Στρασβούργο. Ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι έχει αυτή τη στιγμή το πάνω χέρι, επρόκειτο να ανακοινώσει τα σχέδιά του για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ ο γαλλο-γερμανικός άξονας έπνεε τα λοίσθια μετά το όχι των Γάλλων και των Ολλανδών. Τελικά, ο λόγος του αιφνιδίασε.
Είναι αλήθεια ότι δεν φταίει μόνο το «όχι» των Γάλλων και των Ολλανδών για τη μεγάλη κρίση που περνά η Ευρώπη. Είναι όμως σίγουρο ότι το αρνητικό αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων επιτάχυνε και διόγκωσε την κρίση με συνέπεια η Ε.Ε. να μην ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει...
Σημαντικό μέρος όσων εκφράζονται από το ρεύμα των αριστερών - ανανεωτικών ιδεών συμπορεύθηκαν με το "όχι" στο "ευρωσύνταγμα" με αίσθηση όμως του μέτρου και των διακυβευμάτων για το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα. Οι εν γένει όμως δυνάμεις της ελληνικής αριστεράς, μετά το "όχι", δεν απέφυγαν το γνωστό δίπολο "τα πάντα ή τίποτα", τις μαξιμαλιστικές εξάρσεις και τις μεγάλες προσδοκίες, εξαιτίας των οποίων συχνά αυτοτοποθετούνται εκτός πολιτικών εξελίξεων.
