Ο διάλογος για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία διεξάγεται σε μια πρωτόγνωρη συνθήκη. Η αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας και η αδυναμία ανάσχεσης της ακρίβειας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, μαζί με τη συστηματική επίθεση στους εργαζόμενους, τη φτωχοποίηση των μικρομεσαίων, την υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών και τη στοχοποίηση της νεολαίας δημιουργούν συνθήκες συσσωρευμένης απογοήτευσης και οργής σε μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.

Την Κυριακή που μας πέρασε έληξαν οι διαδικασίες άμεσης εκλογής από τη βάση του Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής –ΠΑΣΟΚ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, επιβεβαιώθηκε, μετά το θάνατο της Φώφης Γεννηματά, ότι θα ήταν, με μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους διεκδικητές, ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ τα επόμενα χρόνια.

Στις 15 Δεκεμβρίου στις Βρυξέλλες ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε τους βασικούς άξονες της πρότασής του για την αναθεώρηση του ευρωπαϊκού πλαισίου οικονομικής διακυβέρνησης μιλώντας στη Διάσκεψη των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.

Την περασμένη εβδομάδα η ολοκληρωμένη πρόταση κατατέθηκε στη σχετική πλατφόρμα δημόσιου διαλόγου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Τα «βέλη» του προς την κυβέρνηση εξαπέλυσε ο Αλέξης Χαρίτσης κάνοντας λόγο για «μαθητευόμενους μάγους του νεοφιλελευθερισμού» και χαρακτηρίζοντας τον νέο προϋπολογισμό «κείμενο εκτός χρόνου και εκτός τόπου».

Οι τρέχουσες εξελίξεις που ακολούθησαν την συμμετοχή των 270.000 πολιτών, μελών και φίλων, στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ, δεν μπορεί παρά να σημάνουν συναγερμό για όσους ενδιαφέρονται για το μέλλον του αριστερού και προοδευτικού χώρου.

Η αγωνία των διασωληνωμένων ασθενών εκτός ΜΕΘ είναι η επιτομή της εγκληματικής κυβερνητικής ανεπάρκειας. Η κυβέρνηση «μαγειρεύει» συστηματικά τα στοιχεία της πανδημίας και των διαθέσιμων κλινών ΜΕΘ για να εξωραΐσει την υγειονομική τραγωδία.

Είναι δυστύχημα για την κοινωνία και τη χώρα που αυτή την πολυεπίπεδη κρίση τη διαχειρίζεται μια νεοφιλελεύθερη και αυταρχική κυβέρνηση που δεν πιστεύει στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας και στο ισχυρό κοινωνικό κράτος

«Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι είναι τόσο ακατάληπτος ο τρόπος, με τον οποίο έχει κινηθεί δυο χρόνια τώρα αυτή η κυβέρνηση, που είναι αδύνατον για οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο να κάνει ασφαλή εκτίμηση για τις επόμενες κινήσεις της»

«Αυτό που προέχει τώρα δεν είναι το κομματικό συμφέρον. Είναι η αντιμετώπιση της πανδημίας και ο περιορισμός των συνεπειών στο ελάχιστο. Αυτό που προέχει είναι να σώσουμε ανθρώπινες ζωές»

Όταν ρίχνεις στην οικονομία σχεδόν 43 δισ. ευρώ, με προγράμματα κρατικής στήριξης που αντιστοιχούν στο 25% του ΑΕΠ, και το ΑΕΠ αναπληρώνει τις απώλειές του κατά 13,4%, ε, δεν είναι σοβαρός λόγος για να ενθουσιάζεσαι -νομίζω. Είναι θετικό ότι η οικονομία επανέρχεται σχεδόν εκεί που ήταν το 2019, αλλ’ αυτό συμβαίνει λόγω των 43 δισ., της αύξησης ιδιωτικής και δημόσιας κατανάλωσης και της κατασκευής νέων κατοικιών, και με παράλληλη εκτίναξη του εξωτερικού ισοζυγίου:

Τώρα τελευταία, μια μομφή που εκτοξεύεται ολοένα και πιο συχνά είναι ότι κάποιοι σπέρνουν τον διχασμό. Αν το καλοσκεφτούμε όμως, η ταυτότητά μας αναγκαστικά προκύπτει από μια άρνηση: οι πλούσιοι δεν είναι φτωχοί, οι γέροι δεν είναι νέοι, ο Αθηναίος δεν είναι Θεσσαλονικιός κοκ. Ετσι λειτουργεί η γλώσσα. Το ίδιο ισχύει, κατά μείζονα λόγο, και στην πολιτική. Η ένταξή μας σε μια παράταξη κατ’ ανάγκη λειτουργεί διχαστικά επειδή δηλώνει την αντίθεσή μας σε όσους επέλεξαν μια άλλη. Αυτό γινόταν πάντα, αυτό θα γίνεται και στο μέλλον.

Στις κανονικές χώρες αυτοί που δικαιούνται ξεχωριστή περίθαλψη ορίζονται με πρωτόκολλα

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε, αλλά δεν είναι δα και τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα για να ξεχάσουμε πως, όταν αρρώστησε με κορωνοϊό ο Τραμπ -Πρόεδρος με πλήρεις αρμοδιότητες τότε, που ακόμα δεν του είχαν αφοπλίσει το διαβόητο βαλιτσάκι με τα πυρηνικά-, εισήχθη επειγόντως σε στρατιωτικό νοσοκομείο.

Σήμερα, δύο και χρόνια μετά την εμφάνιση του εφιάλτη, όταν όλοι συμφωνούν πως το εμβόλιο είναι το σημαντικότερο όπλο εναντίον του, ενώ έχουν ήδη γίνει δισεκατομμύρια εμβολιασμοί σ’ όλο τον κόσμο κι όταν καθημερινά οι νεκροί στη χώρα μας ξεπερνούν τους 100, ουδείς δικαιούται να μιλά για δικαιώματα στην παράνοια και στον ανορθολογισμό που απειλούν τη ζωή, τη δημόσια υγεία, την οικονομία, την κοινωνική ζωή.