Με τον κίνδυνο να γίνω κουραστικός ή γραφικός (διαλέγετε και παίρνετε), μου φαίνεται αυτονόητο ότι το τελευταίο πράγμα που θα αντέξουμε ως κοινωνία είναι να διχαστούμε πάλι. Εύκολο είναι. Το έχουμε ριζωμένο στο DNA μας και μάλιστα μας αρέσει να διχαζόμαστε ακριβώς τη στιγμή που δεν πρέπει.

Αν έλειπαν οι μαύρες σελίδες της ιστορίας δεν θα ήταν κακή η ιδέα του εποικισμού ακατοίκητων νησιών από πρόσφυγες που καταλήγουν στις ακτές μας. Ετσι κι αλλιώς η αφεντιά μας δεν τα τιμάει. Είναι ελληνικός χώρος και ερημωμένες περιοχές θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να μπουν στην παραγωγική μηχανή.