Αναρωτιούνται πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι, πώς έγινε, και γιατί παλιοί μας συνάδελφοι και φίλοι, αριστεροί ή και αριστερότερα από μας στη μακρά περίοδο της Μεταπολίτευσης, όχι μόνο έχουν χάσει τη φωνή τους απέναντι σε γεγονότα όπως τα στρατόπεδα και οι θανατηφόρες απωθήσεις των προσφύγων, απέναντι στην ελεγχόμενη ενημέρωση, απέναντι σε φαινόμενα όπως αυτά που αποκαλύπτει η υπόθεση Λιγνάδη, ακόμη κι όταν κάποιοι υπουργοί, όπως ο Συρίγος φτύνουν το παρελθόν τους, αλλά φτάνουν στο σημείο να τους υπερασπίζοναι και να συντάσσονται μαζί τους. Τι συμβαίνει με αυτούς;

Με εξαίρεση τη Φινλανδία και τη Σουηδία που λόγω γεωγραφικής εγγύτητας με τη Ρωσία εγκατέλειψαν την ουδετερότητα για το ΝΑΤΟ, αυτό που κυριαρχεί σχεδόν πέντε μήνες μετά την εισβολή στην Ουκρανία δεν είναι η συσπείρωση γύρω από τη Δύση αλλά η τάση χειραφέτησης, μόνιμης και σταθερής, μέχρι τώρα παραδοσιακών συμμάχων των ΗΠΑ.

Πέντε μήνες μετά την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία τρεις παραδοσιακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία, διαπραγματεύονται την ένταξή τους στην ομάδα BRICS.