Ο φόβος μου δεν είναι «καλύτερος» από τον δικό σου

Είχα καιρό να τη δω. Τη συνάντησα τυχαία στον δρόμο. Είναι Βουλγάρα. Στη χώρα της είχε σπουδάσει οικονομικά και εργαζόταν σε τράπεζα, στη δική μας καθαρίζει σπίτια και γραφεία εδώ και δύο δεκαετίες. Είναι παντρεμένη (μεροκαματιάρης και ο άντρας της, στις οικοδομές) και έχει δυο παιδιά. Ανταλλάξαμε τα νέα μας με εγκαρδιότητα. «Εμβολιάστηκες;», τη ρώτησα πριν αποχαιρετιστούμε. «Οχι ακόμα», απάντησε κατεβάζοντας το βλέμμα αμήχανα. «Γιατί;», απόρησα. «Φοβάμαι», απάντησε. «Φοβάμαι πολύ…».