Θα ήθελα να αρχίσω με ορισμένες, αναγκαίες κατά τη γνώμη μου, προκαταρκτικές επισημάνσεις:

Κάθε δημοκράτης, και βέβαια κάθε αριστερός, δεν μπορεί παρά να διαφωνεί έντονα και να αποδοκιμάζει τον αυταρχισμό και δεσποτισμό της διακυβέρνησης Ερντογάν. Τις βάναυσες διώξεις διαφωνούντων, την ουσιαστική φίμωση του Τύπου, την αποκλειστικά κατασταλτική αντιμετώπιση του κουρδικού προβλήματος, την επιδιωκόμενη θέση εκτός νόμου του κόμματος HDP.

Ο πλήρης εμβολιασμός όλων δεν είναι απλώς ένα κρίσιμο όπλο κατά του στελέχους «Δ». Είναι ο «κόφτης» που θα σταματήσει την κυκλοφορία του ιού και τη δυνατότητά του να μεταλλάσσεται απειλώντας την ανθρώπινη ζωή. Ο Τάκης Παναγιωτόπουλος, ομότιμος καθηγητής Δημόσιας Υγείας - Υγείας του Παιδιού της πρώην Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας και μέλος της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών και της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Υγείας, είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικός και πειστικός για τους κινδύνους που διατρέχουμε αν δεν χτίσουμε ένα στέρεο τείχος ανοσίας μέσω των εμβολίων.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 πρωτοπήγα στη Βόρεια Μακεδονία - στο Μοναστήρι, σημερινή Μπίτολα, και στο Κρούσοβο, τόπο καταγωγής του σογιού του πατέρα μου, να το γνωρίσω και να προσκυνήσω. Μετά, ξαναπήγα τη δεκαετία του 1990, τον πρώτο χρόνο που είχε αυτοανακηρυχθεί η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ως αυτόνομο κράτος και άρχισαν τα προβλήματα. Πήγα με μια αντιπροσωπεία από το Επιμελητήριο της Θεσσαλονίκης και άλλους επιχειρηματίες προκειμένου να διερευνηθούν δυνατότητες συνεργασιών με ντόπιους επιχειρηματίες της χώρας. Συναντηθήκαμε με τον πρόεδρο Γκλιγκόροφ, έναν άνθρωπο με εξαιρετικό πολιτικό αισθητήριο - παλιά καραβάνα.

τη χώρα μας έχει πλέον εμπεδωθεί ένας νέος διπολισμός. Αυτό δεν είναι μια απλή διαπίστωση. Διαμορφώνει νέες συμμαχίες και αντιθέσεις, δημιουργεί νέα πολιτικά ήθη και -κυρίως - επιβάλλει συγκεκριμένες κινήσεις σε κάθε έναν από τους δύο πόλους.

Σε κάθε διπολικό σύστημα, το παιχνίδι κερδίζεται από τους «ενδιάμεσους» ψηφοφόρους. Σε όσους ταλαντεύονται ανάμεσα στις δύο εν δυνάμει προτάσεις διακυβέρνησης. Κάποιοι από αυτούς ανήκουν σε αυτό που ονομάζεται «κοινωνικό Κέντρο».