Ο αποκλεισμός του 1/3 των παιδιών από το Πανεπιστήμιο είναι στίγμα για την κυβέρνηση και θα πρέπει να μείνει ως τέτοιο για το κόμμα της ΝΔ. Τέτοιες μέρες που γιορτάζουμε την Μεταπολίτευση αξίζει να θυμηθούμε ότι στη ραχοκοκαλιά της κουλτούρας της υπήρξαν οι πολιτικές της συμπερίληψης – πολιτικές που σταθερά πολεμούσε η δεξιά, τόσο τις προηγούμενες δεκαετίες αλλά από όσο φαίνεται ακόμη και σήμερα. Είναι πολιτικές που πηγάζουν από την αλλεργία της για τα λαϊκά στρώματα αλλά και από την καταστατική της ιδεολογία σχετικά με τα κοινωνικά στεγανά, τον περιορισμό της κοινωνικής κινητικότητα και την εξυπηρέτηση ενός στενού πυρήνα ημετέρων – στην προκειμένη περίπτωση των σχολαρχών.

Κατ’ αρχάς οφείλω να διευκρινίσω για να προλάβω ενδεχόμενες παρεξηγήσεις ότι οι κινήσεις του Ερντογάν δείχνουν ξεκάθαρα την πρόθεσή του να αναβαθμίσει επιθετικά τoν γεωστρατηγικό ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή σε βάρος των γειτόνων της και παράλληλα να εδραιώσει τη δική του μεγαλομανή απολυταρχία στο εσωτερικό της χώρας, όπου έρχονται εκλογές ενώ η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε τη φιέστα για την εισβολή του ’74 και την ανακοίνωση για το έστω μερικό προσώρας άνοιγμα της Αμμοχώστου. Αλλά το θέμα δεν τελειώνει εδώ, όπως πιστεύουν και διαλαλούν στην Ελλάδα πολλοί - και κυρίως τα ΜΜΕ που δίνουν τον τόνο στα λεγόμενα «εθνικά θέματα».

To «τσουνάμι» που λέγεται Βαρώσι πλήττει την Κύπρο από τον περασμένο Οκτώβριο και εγείρει σοβαρά ερωτήματα για τον πρόεδρο Ν. Αναστασιάδη. Τι από όλα αυτά που συμβαίνουν στο Κυπριακό από το 2017 μέχρι σήμερα μπορούσε να προβλέψει; Με ποιον τρόπο τώρα θα αναχαιτίσει τα νέα τετελεσμένα;

Με την αιφνιδιαστική θεσμοθέτηση του υποχρεωτικού, αλλά στοχευμένου εμβολιασμού, η κυβέρνηση δεν άσκησε «παιδαγωγική πολιτική» και δεν διευκόλυνε τους πολίτες να κατανοήσουν τον εμβολιασμό ως στοιχείο ανάπτυξης της αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών και της προστασίας του κοινού συμφέροντος, αλλά επέλεξε την προβολή ακόμη μιας εξουσιαστικής επιλογής, που εντάσσεται στον ιδεολογικό πυρήνα της.

Στις κοινωνικές επιστήμες, σε ό,τι αφορά τη γνώση, δεν υπάρχει καμία καθολικότητα. Καμία θεωρία που αγνοεί το κοινωνικό πλαίσιο δεν είναι πειστική. Κάθε γενίκευση που αγνοεί την πλαισιοποίηση, είτε είναι λανθασμένη είτε είναι κοινότοπη.

1 Θα προσπαθήσω να καταστήσω την παραπάνω θέση πιο σαφή παίρνοντας ως παράδειγμα τον εμβολιασμό. Παντού οι σκεπτόμενοι πολίτες θεωρούν την πανδημία έναν «αόρατο εχθρό» που βάζει σε κίνδυνο την υγεία όλων. Συχνά ο ιός οδηγεί ακόμα και στον θάνατο.

Σε αυτήν την πρωτοφανή δοκιμασία της πανδημίας, το εμβόλιο είναι δημόσιο αγαθό και το βασικό όπλο για τη ριζική αντιμετώπισή της. Ο καθολικός εμβολιασμός είναι ταυτόχρονα πράξη ατομικής προστασίας, κοινωνικής ευθύνης και αλληλεγγύης. Η υγειονομική στρατηγική όμως κατά της Covid-19 προφανώς δεν εξαντλείται στα εμβόλια. Απαιτείται επιδημιολογική επιτήρηση στην κοινότητα, υγειονομικά μέτρα στους χώρους εργασίας, στις κλειστές δομές, στα σχολεία, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, εκτεταμένα διαγνωστικά τεστ και, κυρίως, ενίσχυση του ΕΣΥ.