Η χθεσινή επίσκεψη Μέρκελ στον Λευκό Οίκο ήταν, για πολλοστή φορά, η επιβεβαίωση των σταθερών των διμερών σχέσεων των ΗΠΑ και της Γερμανίας, μετά την ενοποίηση του 1990.

Διαχείριση των διαφωνιών και των αποκλίσεων, ώστε να μην αποκτήσουν τη δυναμική μιας ανεξέλεγκτης σύγκρουσης.

Μετά την άνοιξη του 2020, η κυβέρνηση στήριξε την αντιπροσφυγική πολιτική της στα σύνορα στη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Συνοροφυλακής και Ακτοφυλακής, της γνωστής Frontex. Zήτησε και πέτυχε την αποστολή της Δύναμης Ταχείας Συνοριακής Επέμβασης της Frontex στον Εβρο, της ανέθεσε την απέλαση χιλιάδων προσφύγων στην Τουρκία, στήριξε τη γιγάντωση της υπηρεσίας.

Το Μακεδονικό πρόβλημα ήταν το μεγαλύτερο, μετά τις ελληνοτουρκικές διαφορές, αγκάθι στην εξωτερική πολιτική της χώρας, για σχεδόν 30 χρόνια.

Κόστισε ανυπολόγιστα στο διεθνές κύρος της χώρας. Κατασπατάλησε το πολύτιμο διπλωματικό της κεφάλαιο. Της στέρησε τον ηγετικό ρόλο του διαύλου-συνδέσμου στη φάση μετάβασης των βαλκανικών χωρών στη Δύση (Κοινοβουλευτισμό, ελεύθερη αγορά, Ε.Ε., ΝΑΤΟ).

Βιάστηκαν "πηγές" του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών να χαρακτηρίσουν το μισάνοιγμα της Τουρκίας για προσφυγή στην Χάγη, ως "εκ του πονηρού" και "παιχνίδια εντυπώσεων". Εφόσον η προσφυγή στη Χάγη αποτελεί επίσημη θέση της χώρας μας από το 1974, θα έπρεπε η ελληνική πλευρά να θεωρεί θετικό κάθε βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση.