Ο εναγκαλισμός της Ρώμης και του Παρισιού

Νέες συνθήκες - για κάποιους πικρές - έχουν επιβληθεί εδώ και καιρό, ακόμα και εάν τώρα το καταλαβαίνουν και οι πιο ενημερωμένοι. Ο κόσμος του παρελθόντος έχει πραγματικά καταρρεύσει και έχουμε εισέλθει στον γιγάντιο αλλά μυστηριώδη χώρο ενός νέου κόσμου, τον οποίο συχνά παλεύουμε να φανταστούμε και τον οποίο θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές.

Οι πόλεμοι, είτε μας αρέσει είτε όχι, συνεχίζονται, αλλά αποτελούν ολοένα και περισσότερο κληρονομιά του παρελθόντος. Εχουμε ζήσει τις εποχές του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ της Δύσης και του κομμουνιστικού κόσμου. Αλλά τώρα ο «Ψυχρός Πόλεμος» δεν υπάρχει πια και οι δυνάμεις του παρελθόντος έχουν εξατμιστεί. Η Αμερική είναι πιο εύθραυστη, η Ευρώπη σηκώνει κεφάλι διότι επιτέλους διεκδικεί καθοριστικό ρόλο. Το ΝΑΤΟ αναζητεί νέα ηγεσία. Η Ρωσία του δυσάρεστου Βλαντίμιρ Πούτιν (αν ήμασταν στην εποχή της πιο άγριας KGB θα φοβόμουν, εγώ που δεν φοβάμαι τίποτα, να τον αντιμετωπίσω σε ανάκριση). Η Κίνα βγήκε από τη σιωπή και υιοθέτησε έναν αστείο καπιταλιστικό κομμουνισμό - τον οποίο μια μέρα θα πρέπει να μας εξηγήσουν. Η Ιαπωνία συστήνεται εκ νέου. Η πεινασμένη και άρρωστη Αφρική πιέζει. Με λίγα λόγια, όλα αλλάζουν.

Αυτός είναι ο λόγος που την περασμένη Πέμπτη η Σύνοδος Κορυφής μεταξύ του ιταλού πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι και του γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και σημαντική. Ας δούμε γιατί. Βασικά, το Παρίσι και η Ρώμη δεν αγαπιούνται, ειδικά στην εξωτερική πολιτική. Η Γαλλία έχει διαφορετικά συμφέροντα από εκείνα της Ιταλίας, παρʼ όλο που είναι και οι δύο μεσογειακές χώρες. Οι αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ των δύο χωρών έγιναν αισθητές, σκληρές και θορυβώδεις στην Αίγυπτο, όπως και στην Τουρκία, αλλά και στην Απω Ανατολή. Ωστόσο, η νέα αποσύνθεση και ανασύνθεση γεωπολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων απαιτεί η Ρώμη και το Παρίσι να είναι στενοί σύμμαχοι, τη στιγμή που η καρδιά της ευρωπαϊκής δύναμης αποδυναμώνεται, και παραιτείται η Ανγκελα Μέρκελ, η οποία ήταν, είτε μας αρέσει είτε όχι, το προπύργιο της ηπείρου μας.

Τώρα είμαστε πιο γυμνοί και ανυπεράσπιστοι, αλλά η Ιταλία και η Γαλλία, αν και τόσο απόμακρες σε πολλά μέτωπα, μπορούν πραγματικά να γίνουν η ραχοκοκαλιά μιας ισχυρότερης και πιο αποφασιστικής Ευρώπης. Ο Μακρόν έχει την πονηριά και ο Ντράγκι έχει τη δύναμη, το ηπειρωτικό κύρος και ηγείται με το παράδειγμα μιας Ιταλίας που δεν είναι μόνο όμορφη, αλλά τελικά κερδίζει.

Νομίζω ότι αυτή η στιγμή, με αισιόδοξο μάτι, είναι πραγματικά μαγική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέθεσαν την προεδρία στον Τζο Μπάιντεν, έναν άνθρωπο που σκοπεύει να ηγηθεί ενός νέου κόσμου που θα εμπεριέχει τους πάντες. Τον κατηγόρησαν για τη βιαστική αποχώρηση από το Αφγανιστάν, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είχε άδικο. Η Καμπούλ ήταν μια πολιτική και στρατηγική αποτυχία λόγω της ανεπάρκειας του Μπους τζούνιορ, ενός από τους επτά αμερικανούς προέδρους την πολιτική των οποίων είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά, όχι στον Λευκό Οίκο αλλά στη Μέση Ανατολή, στο Νταβός και στη Γενεύη κατά τη διάρκεια διεθνών συναντήσεων. Ο πρώτος που ήξερα καλά ήταν ο Τζίμι Κάρτερ στην Ιερουσαλήμ. Που μου εξήγησε με πιστή σαφήνεια όλους τους περιορισμούς ενός αμερικανού προέδρου, στριμωγμένου ανάμεσα στο Πεντάγωνο και τις μυστικές υπηρεσίες.

Ο κόσμος αλλάζει, οι νέοι το έχουν καταλάβει και ήρθε η ώρα να σηκώσουν κεφάλι, όλοι μαζί. Ή θα το κάνουμε ή θα παραμείνουμε αιχμάλωτοι των σκουπιδιών της Ιστορίας.