Από τότε που άρχισε η κρίση, ακούγεται ολοένα και πιο συχνά η άποψη ότι η μεταπολίτευση έκλεισε τον κύκλο της. Κι όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, το αν θα συμφωνήσουμε ή όχι εξαρτάται από το τι σημαίνει μεταπολίτευση, δηλαδή από το νόημα που αποδίδουμε σε όσα συνέβησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στα γεγονότα. Γιατί η μεταπολίτευση είναι κυρίως ένας τρόπος τού σκέπτεσθαι ή μια περιρρέουσα ιδεολογική ατμόσφαιρα, η οποία δύσκολα συνοψίζεται, αλλά όλοι ξέρουμε ότι ανέτρεψε αυτή που προηγήθηκε, κι αν πιστέψουμε τους προάγγελους του θανάτου της, θα αποδειχθεί διαφορετική από εκείνη που έπεται.

Από όσα διαβάζω και ακούω από πολιτικούς, πολιτικούς αναλυτές, δημοσιογράφους ή πολίτες, αντιλαμβάνομαι πως η εκλογή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της Ν.Δ. προσδίδει,στο πολιτικό τοπίο αίσθηση ρευστότητας. Ότι, δηλαδή, δρομολογεί αναταράξεις και αλλαγές στην κομματική γεωγραφία του τόπου.
Είναι έτσι; Αποδεχόμαστε λοιπόν πως ένα πρόσωπο είναι από μόνο του ικανό για τέτοιες ανατροπές; Η δική μου γνώμη είναι πως όχι. Αναμφισβήτητα ο ρόλος όποιας ή όποιου ηγείται ενός πολιτικού οργανισμού είναι σημαντικός.

Χαιρετίσματα λοιπόν στον... κρατισμό

Ανοιγμα στην Κεντροαριστερά για να δημιουργήσει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ τον μεγάλο πολιτικό πόλο απέναντι στη ΝΔ απευθύνει ο Στέργιος Πιτσιόρλας, πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, μέσα από τη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ». Το κάλεσμα Πιτσιόρλα έρχεται σε μια στιγμή που και οι αυριανές εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στον ευρύτερο εκσυχρονιστικό χώρο αλλά και την Κεντροαριστερά.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι επιτακτική η ανάγκη ύπαρξης μίας ισχυρής παράταξης της σοσιαλδημοκρατίας που θα αποτελέσει τον έναν από τους δύο πόλους στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι εξελίξεις με την εκλογή προέδρου στον άλλο πόλο, της συντηρητικής δεξιάς παράταξης, βεβαίως και επηρεάζουν την κομματική ζωή του τόπου. Κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί το αντίθετο. Όμως «η ανάγκη δημιουργίας του ενιαίου αυτού πόλου της Σοσιαλδημοκρατίας και του Μεταρρυθμιστικού Κέντρου είναι εκ των ων ουκ άνευ». Αυτή είναι η πραγματικότητα. Βέβαια η ταχύτητα με την οποία εμείς θα κινηθούμε δεν πρέπει να εξαρτάται από τις εξελίξεις στην συντηρητική παράταξη.

Σε λίγες ημέρες εκλέγεται πρόεδρος του ενός εκ των δύο κομμάτων, που μεσουράνησαν μετά τη Μεταπολίτευση. Η Νέα Δημοκρατία κυβέρνησε μόνη της επί 15,5 χρόνια, ενώ συγκυβέρνησε με άλλα κόμματα επί 4 χρόνια.
Σήμερα, που η χώρα βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση που βρέθηκε τα τελευταία 41 χρόνια, σήμερα, που πρωθυπουργός είναι ο πλέον ανεπαρκής, που βιώσαμε τα τελευταία 100 χρόνια, αλλά και ο έχων έλλειψη έστω και των ελάχιστων προσόντων για να καταλάβει τη θέση του κυβερνήτη μιας χώρας σε πολιτισμική παρακμή, είναι αδήριτος η ανάγκη συγκρότησης των δύο πόλων λειτουργίας μιας αστικής ευρωπαϊκής Δημοκρατίας.

Όταν ιδρύθηκε το κόμμα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ πριν από πέντε χρόνια, δημιούργησε πολλές ελπίδες. Και όχι μόνο σε εμάς που το φτιάξαμε, αλλά και σε αρκετόν ακόμα κόσμο που είχε γοητευτεί από τις τότε υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Πολλοί εντάχθηκαν τότε στις γραμμές μας και ακόμα περισσότεροι έγιναν ψηφοφόροι μας. Στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν απανωτά εκείνο το διάστημα, πήραμε ένα αρκετά καλό ποσοστό. Πολύ καλή ήταν και η επίδοσή μας στις Δημοτικές Εκλογές.

Υπάρχει σημαντική κινητικότητα στον χώρο της κεντροαριστεράς από τον Σεπτέμβριο όπου για πρώτη φορά επιτεύχθηκε η σύγκλιση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής μεταρρυθμιστικής αριστεράς. Εμείς δεν μείναμε στα λόγια, κάναμε πράξεις. Τολμήσαμε και προχωρήσαμε η ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ και οι Κινήσεις Πολιτών συγκροτώντας την Δημοκρατική Συμπαράταξη. Επιδίωξη μας είναι ένας ισχυρός προοδευτικός πόλος.. Το κάλεσμα είναι διαρκές.. Στους προοδευτικούς πολίτες. Αυτό το στοίχημα δεν πρέπει να χαθεί. Η ισχυρή κεντροαριστερά είναι εθνική ανάγκη για να καλυφθεί το πολιτικό κενό και η Δημοκρατική Συμπαράταξη είναι το όχημα προς αυτή την κατεύθυνση.

Στη Γαλλία η «Monde», όπως έγραψε σ’ ένα εξαιρετικό της ρεπορτάζ στα «Νέα» (20/10/2015) η Κίττυ Ξενάκη, άνοιξε μια συζήτηση με το ερώτημα, «υπάρχουν ακόμη αριστεροί διανοούμενοι;». Η εφημερίδα αναφέρθηκε σε «νεοαντιδραστικούς μιντιακούς ψευτοδιανοούμενους» οι οποίοι κυριαρχούν στα εξώφυλλα των γαλλικών περιοδικών και των εφημερίδων, στο prime time της γαλλικής τηλεόρασης, στις λίστες με τα ευπώλητα βιβλία». Η Ελληνίδα δημοσιογράφος συνοψίζοντας τη συζήτηση γράφει για την αγωνιώδη αναζήτηση της «Monde» για ένα δημόσιο διάλογο επαγρύπνησης και στοχασμού από ανθρώπους που έχουν τη δύναμη να διαλύσουν «την ομίχλη των ιδεολογικά ταραγμένων καιρών».

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται έντονη κινητικότητα στο χώρο της κεντροαριστεράς. Ιδιαιτέρως μετά την δημιουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης οι προσπάθειες για την διαμόρφωση μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής πρότασης προς την ελληνική κοινωνία αυξάνουν.
Βέβαια στον μέχρι τώρα διάλογο, ο οποίος δεν είναι συστηματικός, δεν συμμετέχουν όλοι οι σχηματισμοί, που κινούνται στο χώρο της κεντροαριστεράς, όπως είναι το Ποτάμι.

Από ορισμένους μπαίνει συχνά στον δημόσιο διάλογο το ζήτημα της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή το ενδεχόμενο της σταδιακής του προσχώρησης στην κεντροαριστερά ή κάποιοι άλλοι θέτουν επίσης ευθέως το θέμα συμπόρευσής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ με το κυβερνητικό κόμμα.

Προφανώς στην πολιτική και με την δύναμη των ιδίων των εξελίξεων τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί προκαταβολικά. Ωστόσο για να μιλήσουμε σοβαρά πρέπει να σταθούμε σε ορισμένα προβλήματα.

Φαινομενικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει μετά το νέο εκλογικό αποτέλεσμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ έχουν περίπου τα ποσοστά που είχαν, στην κυβέρνηση μετέχουν και πάλι οι –ανεκδιήγητοι– ΑΝΕΛ, το ΠΑΣΟΚ με το Ποτάμι απλώς άλλαξαν θέση, ενώ το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή ενίσχυσαν ανεπαίσθητα τις δυνάμεις τους. Με λίγα λόγια, όλα μοιάζουν ίδια και απαράλλακτα, εξ ού και οι κατηγορίες προς την κυβέρνηση ότι οι εκλογές οδήγησαν απλώς σε έναν ανούσιο ανασχηματισμό.

Δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι όσα υπόγραψε ο Τσίπρας τον Ιούνιο σε συνδυασμό με την απομάκρυνση της ομάδας Λαφαζάνη ορίζουν μια σαφή μετατόπιση του Σύριζα προς την κεντροαριστερά κι ότι όσο περνάει ο καιρός αυτή η στροφή θα γίνεται ακόμη περισσότερο εμφανής έτσι ώστε τελικά ο Σύριζα να γίνει ο μόνος πειστικός εκφραστής της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Η άποψη αυτή όμως βασίζεται σε μια επιθυμητική εξήγηση που παραγνωρίζει τα εσωτερικά δεδομένα του Σύριζα: