Δυστυχώς, η χώρα βρίσκεται μέσα στη δίνη μιας ανυπολόγιστης κρίσης με σημαντικές επιπτώσεις όχι απλώς στα δημόσια οικονομικά και στην οικονομία αλλά και στην ίδια την κοινωνική συνοχή, την απασχόληση και την ευημερία των πολιτών.

Η διεθνής χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση απέκτησε στη χώρα μας αυτές τις δραματικές διαστάσεις εξαιτίας των αποτυχημένων οικονομικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια, ενός μοντέλου ανάπτυξης με ημερομηνία λήξης αλλά και ενός δικομματικού πολιτικού συστήματος το οποίο γιγάντωσε τη διαφθορά και την αναξιοπιστία.

Eπί σειρά ετών ο Ότμαρ Ίσινγκ κι εγώ δουλεύαμε ο ένας δίπλα στο άλλο. Στην Eυρωπαϊκή Kεντρική Tράπεζα, συμφωνούσαμε σχεδόν πάντα για τη νομισματική πολιτική. Tώρα ήρθε η κρίση χρέους στην Eλλάδα και η ανακοίνωση των Eυρωπαίων ηγετών ότι «θα δράσουν συντονισμένα και αποφασιστικά, αν χρειαστεί, για να διασφαλίσουν τη χρηματοοικονομική σταθερότητα στην Eυρωζώνη».

Ολοένα συχνότερα το τελευταίο διάστημα η Ελλάδα τροφοδοτεί τα πρωτοσέλιδα και την αρθρογραφία των μεγάλων εφημερίδων του πλανήτη -- μέχρι του σημείου να μας αποδίδεται τις προάλλες η πτώση στην Ουώλ Στρητ... Με το ένα σενάριο καταστροφής να διαδέχεται το άλλο, είχαμε την ευκαιρία να αντιληφθούμε «στο πετσί μας» πώς λειτουργούν οι παγκοσμιοποιημένες χρηματοπιστωτικές αγορές, ο καπιταλισμός τούτης της ιστορικής φάσης, όπου εντασσόμαστε, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Μα γίνεται μια μικρή οικονομία, η οποία δεν αντιπροσωπεύει ούτε καν το 3% του πλούτου που παράγεται στην ευρωζώνη, να ρίχνει την ισοτιμία του ευρώ, να κλονίζει τη Νομισματική Ένωση, να επηρεάζει και πιο πέρα τα Χρηματιστήρια της Αμερικής και της Ασίας;

...Αυτήν ακριβώς την περίοδο στη χώρα μας και κυρίως στον χώρο της εκτός ΚΚΕ αριστεράς αναπτύσσονται θέσεις ακραίας πολιτικής αμφισβήτησης του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης(ΣΣΑ), του «ζουρλομανδύα» -κατά Ρ. Πρόντι. Φυσικά ο εν λόγω «ζουρλομανδύας» αναφέρονταν σε μια ανολοκλήρωτη και κυρίως τρελή θέσμιση της Ε.Ε., όπου προωθούνταν το ενιαίο νόμισμά της χωρίς την πολιτική ολοκλήρωσή της.

Η αμφισβήτηση και απόρριψη παίρνει και τον χαρακτήρα του διαγωνισμού κορυφαίων στελεχών του ΣΥΝ και της αντισυστημικής αριστεράς, του ποιος είναι πιο «σκληρός» –βλέπε αρθρογραφία της περασμένης Κυριακής και συνεντεύξεις τύπου της Δευτέρας. Καλούνται κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη να κόψουν ως νέοι Μεγα-Αλέξανδροι τον «γόρδιο δεσμό» του ΣΣΑ χωρίς να υπάρχει έστω και μία λέξη που να αναφέρει από εκεί και πέρα τι; Ποια ακριβώς θα είναι η νέα μάχη. Σε ποια «Ισσό» μας καλούν να αναμετρηθούμε!

Η δημοσιονομική κρίση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, καθώς απειλείται να μεταδοθεί στην Ισπανία και την Πορτογαλία και να μετατραπεί σε κρίση της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης στο σύνολό της, είχε μια θετική παρενέργεια: αναβίωσε τη συζήτηση για την πολιτική ένωση της Ευρώπης. Πρόκειται για συζήτηση που θα απαιτούσε μακρές διαδικασίες για να καταλήξει, και προφανώς δεν γίνεται να κλείσει σε ένα Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κορυφής σαν το αυριανό των Βρυξελλών. Έχει θέσει όμως σε αυτήν την αυριανή σύνοδο το φόντο για να κάνουν ίσως οι ηγέτες της Ένωσης ένα βήμα μπροστά, σε καλή κατεύθυνση.

Στις 11 Φεβρουαρίου 2010 θα συναντηθούν στις Βρυξέλλες, μετά από πρόσκληση του νέου προέδρου της ΕΕ Χέρμαν Φαν Ράμπουι (Herman Van Rompuy), οι ηγέτες των κρατών και των κυβερνήσεων των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) ώστε να συζητήσουν την οικονομική στρατηγική της Ένωσης.

Η σύνοδος αυτή προσφέρει μια χρυσή ευκαιρία για αναθεώρηση των βασικών μηχανισμών οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ και κοινοτικής αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών. Αν η κρίση προσφέρει την ευκαιρία να αναθεωρηθούν οι χρηματοοικονομικές αγορές και οι τράπεζες, θα πρέπει επίσης να οδηγήσει στη ριζική αμφισβήτηση των οικονομικών πολιτικών της Ένωσης.

...Η πολιτική ενοποίηση μπορεί να εν δυνάμει να απεμπλέξει την Ευρώπη από τη στασιμότητα της και να δώσει νέα υπόσταση στην έννοια της πολιτικής και στην σύγκρουση Δεξιάς και Αριστεράς. Για την Αριστερά η στρατηγική της δημοκρατικής πολιτικής ενοποίησης αποτελεί μονόδρομο.

ΜΠΟΡΕΙ μια χώρα να αποβληθεί από την ευρωζώνη- την οικονομική και νομισματική ένωση (ΟΝΕ) δηλαδή;

Το ερώτημα βεβαίως έχει τεθεί για την Ελλάδα η οποία βρίσκεται σε δεινή δημοσιονομική κρίση. Η απλή όμως απάντηση είναι «όχι», καμιά χώρα δεν μπορεί να εκδιωχθεί από την ευρωζώνη.

Τα νέα με βρήκαν στο Δουβλίνο. Βρισκόμουν σε ένα βουλευτικό γραφείο, στο «Οιρεάχτας», το ιρλανδικό Κοινοβούλιο, άκουγα μια ανάλυση των σκληρών μέτρων που η ιρλανδική κυβέρνηση έλαβε για να περιορίσει ένα έλλειμμα που είναι και εκεί της τάξης του 12%, όταν η πόρτα άνοιξε και μια γραμματέας έδωσε στον συνομιλητή μου μερικά χαρτιά, η ανάγνωση των οποίων τον απορρόφησε πλήρως.

Ο ΧΡΟΝΟΣ που πέρασε υπήρξε κομβικής σημασίας για Ευρώπη και Ελλάδα. Υπήρξε ο χρόνος μέσα στον οποίο κορυφώθηκε η οξύτερη οικονομική κρίση από τη δεκαετία του 1930 αλλά και ο χρόνος που έδειξε ότι η Ευρώπη «δουλεύει».

Η Ένωση κυριαρχείται σήμερα από την παρουσία των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων, τόσο σε επίπεδο εθνικών κυβερνήσεων (με εξαιρέσεις) όσο και σε επίπεδο ευρωπαϊκών θεσμών, Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Σήμερα ακούμε πολύ κριτική για τη δημοσιονομική κατάσταση της Eλλάδας. «Xώρες σαν την Eλλάδα και την Iρλανδία ενδέχεται να μην μπορέσουν να ξεπεράσουν την τρέχουσα κρίση», είπε το Δεκέμβριο ο κ. Steve Barrow, οικονομολόγος στη Standard Bank στο Λονδίνο.

Oρισμένοι Γερμανοί δημοσιογράφοι ελπίζουν πως η Eλλάδα θα αποτύχει να διορθώσει το διευρυνόμενο έλλειμμα στον προϋπολογισμό και θα βγει από την ONE, κάτι ευεργετικό για το ευρώ.