Στην κατακλείδα του βιβλίου του «Περί Ελευθερίας» ο Τζον Στιούαρτ Μιλ υποστήριζε ότι «ένα κράτος που μικραίνει τους ανθρώπους του, για να είναι πιο πειθήνια όργανα στα χέρια του, ακόμη και για αγαθούς σκοπούς, θα διαπιστώσει ότι με μικρούς ανθρώπους δεν γίνονται μεγάλα πράγματα». Το ελληνικό πολιτικό σύστημα τόσα χρόνια παρήγε μικρούς ανθρώπους από τους οποίους τώρα ζητεί μεγάλα πράγματα. Οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ με την αντιπολίτευσή τους απελευθέρωσαν τα αποθέματα μίσους ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο κατασκήνωνε στην άνω και κάτω πλατεία

Ξέρετε γιατί θα υπάρξει ανατροπή του πολιτικού σκηνικού; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα χάσει μόνο για την κυνική του μεταστροφή σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές και για τις ανεπάρκειες του στο μέτωπο της καθημερινότητας του πολίτη. Το πολιτικό σκηνικό θα αλλάξει γιατί αλλάξαν -ή μάλλον μετεξελίχθηκαν- τα ρεύματα στην Ελληνική κοινωνία που διαμορφώσαν πολιτικούς συσχετισμούς. Εξηγούμαι…

Από το 2010 με αφορμή τα μνημόνια και την οικονομική κρίση διαμορφώθηκε ένα ισχυρό εθνολαϊκίστικό ρεύμα με πρόσχημα το μνημόνιο και την εργαλειακή χρήση του όρου «λαός».

Η πρόσφατη εκλογική νίκη του Ερντογάν μονοπώλησε την επικαιρότητα, επισκιάζοντας τις υπόλοιπες ειδήσεις από τη γείτονα χώρα. Στα «ψιλά» πάντως της έντυπης, ηλεκτρονικής και διαδικτυακής δημοσιογραφίας, υπήρχε και μια άλλη είδηση που μάλλον συμπυκνώνει το ύφος της νέας εξουσίας στην Τουρκία. Το ανώτατο Συμβούλιο Ραδιοφωνίας της Τουρκίας (RTÜK) επέβαλε πρόστιμο σε δυο μουσικούς σταθμούς «επειδή θεώρησε προκλητικό το περιεχόμενο των στίχων του γνωστού τραγουδιού «Wild Thoughts» της Rihanna και του Αμερικανού Dj Khaled, καθώς και του τραγουδιού «Sex, Love & Water» του Ολλανδού Dj Armin van Buuren.

Oι φιέστες και οι πανηγυρισμοί είναι εντελώς ακατανόητοι σε ένα θέμα που απαιτείται υπευθυνότητα και να ειπωθεί επιτέλους η αλήθεια στον ελληνικό λαό. Δεν δικαιολογούνται ούτε κατ’ ελάχιστον από τα δεδομένα και την πραγματικότητα. Το Ζάππειο είχε την σημειολογία του καθώς περάσαμε από τον αντιπολιτευτικό λαϊκισμό των Ζαππείων του Σαμαρά στον κυβερνητικό λαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εγώ δεν θα πω ότι “η επιμήκυνση για το χρέος είναι ένα μακρύτερο σχοινί για να κρεμαστούμε” όπως έλεγε ο Τσίπρας το 2012, χωρίς καν να πει σήμερα ένα γενναίο mea culpa. H επιμήκυνση δέκα χρόνων για το χρέος που συμφωνήθηκε είναι ένα βήμα αλλά δεν συνιστά λύση για το χρέος.

Toν Νοέμβριο 212.ΟΟΟ πολίτες έδωσαν στήριξη στο εγχείρημα της Κεντροαριστεράς. Ανέδειξαν επικεφαλής την Φ. Γεννηματά και ταυτόχρονα έδωσαν ισχυρή εντολή για έναν νέο ευρύτερο φορέα. Με τις επιλογές αυτές έστειλαν μήνυμα ενότητας και προώθησης των ιδεών της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου και της Ανανεωτικής Αριστεράς. Το αποτύπωμα του Νοεμβρίου δεν μπορεί να σβηστεί. Ούτε με την αμφισβήτηση της ηγετικής λύσης στην κορυφή ούτε με την επαναφορά σε ένα σχήμα «ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Ισχύουν και οι δυο κατευθύνσεις. Οι οποίες συνέχισαν με το συνέδριο του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ τον Μάρτιο. Με την έγκριση ενός πολιτικού και ιδεολογικού στίγματος, τις βασικές προγραμματικές επιλογές ,την ανάδειξη συλλογικών οργάνων και ενός νέου συμβόλου.

Παρακολουθώ τη συζήτηση που φούντωσε τελευταία για τη θρυλούμενη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία, κι αντί για συμπεράσματα στο μυαλό μου πληθαίνουν τα ερωτήματα.
Παραθέτω ενδεικτικά: όταν ο ιδεολογικός αντίπαλός σου πλησιάσει, ή έστω ισχυριστεί ότι πλησιάζει τις δικές σου θέσεις, εσύ, αντί να αισθανθείς δικαιωμένος, γιατί ανεβαίνεις στα κάγκελα να τον καταγγείλεις; Αν δεχτούμε ότι για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το υπέρτατο ζητούμενο είναι η καρέκλα, υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν μπορούν να κάνουν επειδή αντιβαίνουν στην αριστερή «φύση» τους; Οταν λέμε ΣΥΡΙΖΑ, ποιους εννοούμε; Ολοι εκείνοι που μιλούν για σοσιαλδημοκρατία πώς την ορίζουν;

Η έκρηξη του… ηφαιστείου του μακεδονικού στις αρχές της δεκαετίας του 90 υπήρξε η μήτρα για την έκλυση της λάβας του ανορθολογισμού στη χώρα μας. Την ώρα που το “συγκλονιστικό 89” άλλαζε τον κόσμο η Ελλάδα στράφηκε στον εαυτό της, κλείστηκε σ’ αυτόν μηρυκάζοντας την “ένδοξη τρισχιλιετή στορία” της και χάνοντας σημαντικές ευκαιρίες της νέας ιστορικής περιόδου που ξεκινούσε. Η λάβα εκείνου του ανορθολογισμού κάλυψε έκτοτε την ελληνική κοινωνία, λαμβάνοντας κατά καιρούς διαφορετικές μορφές (Οτσαλάν, ταυτότητες, “αγανακτισμένοι” κ.ο.κ.) ενώ συνδέθηκε και με διαφορετικές πλευρές του πολιτικού φάσματος.

Η συμφωνία κινείται σε θετική κατεύθυνση καθώς έχει σημαντικά σημεία που ανταποκρίνονται στο πλαίσιο που έχει θέσει το Πολιτικό Συμβούλιο του Κινήματος Αλλαγής, ώστε να επιλυθεί το Μακεδονικό ζήτημα. Συγκεκριμένα η πρόταση προβλέπει σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, erga omnes, με διεθνή συμφωνία και αναθεώρηση του Συντάγματος με δεσμευτικές εγγυήσεις, για να αποτραπούν τα ζητήματα αλυτρωτισμού. Πρόκειται για την εθνική γραμμή και ακολουθήθηκε από το 1995 και έπειτα.

Υπάρχουν βέβαια και ορισμένα προβληματικά σημεία στη συμφωνία όπως το ζήτημα της ιθαγένειας και της γλώσσας αλλά και άλλα θέματα όπως τα εμπορικά σήματα που παραπέμπονται σε διαδικασίες που είναι αμφίβολο αν θα οδηγήσουν σε διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων.

Όταν τα πολιτικά ζητήματα και -ακόμα περισσότερο- αυτά της εξωτερικής πολιτικής, γίνονται «ταυτοτικά» προβλήματα, είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να επιλυθούν εύκολα. Διότι βεβαίως, όταν δημιουργείς στην κοινωνία θέμα «εθνικής ταυτότητας», «εθνικής συνείδησης» κ.α, το ζήτημα τίθεται υπεράνω πολιτικής. Παραπέμπει στο φαντασιακό, σε υπαρξιακά ιδεολογήματα, «ποιος είμαι», «από πού προέρχομαι», «πού πάω», κλπ. Εκεί ο ορθολογισμός φυσικά δεν μπορεί να εισχωρήσει.