Τον τελευταίο μήνα βιώνουμε ένα πρωτόγνωρο καθημερινό καταιγισμό από ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις, χρονικά, μαρτυρίες, ντοκουμέντα και κάθε είδους δημοσιεύματα, εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων, από την Ελλάδα αλλά κυρίως από το εξωτερικό για το κολαστήριο της Ευρώπης, την τραγική Μόρια!
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει αναγκαστεί να αποκαλεί, αυτή την ακραία αθλιότητα που βιώνουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ, απλώς … μια δύσκολη κατάσταση! Μιλούσαν πολύ εύκολα για «ανθρωπιστική κρίση» στην Ελλάδα της κρίσης και των 2 Μνημονίων, αλλά τώρα είναι αυτοί, που με δικές τους ευθύνες έχουν οδηγήσει σε …ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, πρωτόγνωρη για την Ελλάδα, μια προσφυγική κρίση, για την οποία, βεβαίως, δεν έχουν την κύρια ευθύνη.

Οταν διαβάζουμε τα κείμενα των άλλων είναι σαν να βλέπουμε τον κόσμο με τα δικά τους μάτια. Κι αυτή η αίσθηση επιτείνεται όποτε συμβαίνει να ξέρουμε το αντικείμενο ή τουλάχιστον να το έχουμε ζήσει από πιο κοντά. Κάτι τέτοιες σκέψεις μού πέρασαν από το μυαλό με αφορμή το πώς σχολιάστηκε στην Ελλάδα η εντυπωσιακή εμφάνιση του Κόρμπιν στο ετήσιο συνέδριο των Βρετανών Εργατικών και η προοπτική να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές.

Βάζοντας κατά μέρος λίγα σχόλια που προσπάθησαν να αναλύσουν ψύχραιμα το φαινόμενο Κόρμπιν, τα υπόλοιπα τα βρήκα από άστοχα μέχρι τερατώδη.

Στο σκάνδαλο Folli Follie υπάρχουν ενδιαφέρουσες πινελιές, όπως ότι ορκωτός εκτιμητής ήταν το ίδιο πρόσωπο σταθερά επί μία 25ετία περίπου. Ή, άλλη, ότι πρόεδρος της επιτροπής ελέγχου της εταιρείας είχε τοποθετηθεί ένας ηλικιωμένος κύριος, στενός συγγενής, εξαιρετικός γνώστης της οδοντιατρικής αλλά μάλλον όχι της λογιστικής. Υπάρχουν και γραφικές πινελιές, όπως ότι η Ε&Υ (η οποία εκλήθη να ελέγξει την εταιρική χρήση του 2017…) είχε χρίσει τον διευθύνοντα σύμβουλο της Folli σε «Επιχειρηματία της Χρονιάς», το 2015.

Ο μήνας Σεπτέμβριος, που σήμερα τελειώνει, στο πολιτικό πεδίο,
σημαδεύτηκε καθοριστικά από την παρουσία των δύο μονομάχων του μικρού
πλέον δικομματισμού, στη 83 η ΔΕΘ.
Φέτος όμως έχει μια ξεχωριστή αξία γιατί, όπως και να έχουν τα πράγματα, δεν
φαίνεται ότι στην … 84 η ΔΕΘ οι εικόνες θα είναι ίδιες!
Πριν από το πολύ-εκλογικό έτος 2019, ακούσαμε και τα δύο διαδοχικά
Σαββατοκύριακα τις δύο εκδοχές διακυβέρνησης. Διαφορετικές, όντως!
Την «Θεσσαλονίκη» του κ. Τσίπρα και την «Θεσσαλονίκη» του κ. Μητσοτάκη.

Η πιο συχνά συναντώμενη ερμηνεία των συνεχόμενων ηττών της σοσιαλδημοκρατίας είναι πως αυτή «δεν είναι αρκετά αριστερή, υποχώρησε στον νεοφιλελευθερισμό, στο κεφάλαιο, στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, στους Γερμανούς, στους Αμερικανούς» και ποιος ξέρει πού αλλού. Μια τέτοια «ερμηνεία» πλεονεκτεί γιατί είναι απλούστατη και επιδερμική. Απόρροια μιας «οκνηρής σκέψης». Αποτέλεσμα μιας τέτοιας ερμηνείας είναι και η πρόταση του πρόεδρου της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών και Σοσιαλδημοκρατών κ. Ούντο Μπούλμαν για τη συγκρότηση μιας «προοδευτικής συμμαχίας» μεταξύ σοσιαλδημοκρατών και ριζοσπαστών αριστερών για να αντιμετωπίσουν από κοινού «τη Δεξιά και την Ακροδεξιά».

Το ερώτημα που έθεσε η εφημερίδα που μας φιλοξενεί ήταν ένα από αυτά που με απασχόλησαν ιδιαίτερα στο πρόσφατο βιβλίο μου «Ποια Αριστερά;» (εκδόσεις Πόλις, 2017). Το συμπέρασμά μου, έπειτα από έντονο και αναστοχαστικό προβληματισμό, είναι ότι για τον ευρωπαϊκό χώρο το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας δεν μπορεί να ιδωθεί μεμονωμένα. Περνάει μέσα από τη συνολικότερη αναδιάταξη του προοδευτικού χώρου, που θα αποβλέπει στη σταδιακή οικοδόμηση μιας Νέας – πλουραλιστικής, δημοκρατικής και ρηξικέλευθης – Αριστεράς, η οποία μάλιστα πρέπει να οργανωθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο

Οι στίχοι είναι παλιοί και γνωστοί ήδη από τα ρομαντικό χρόνια του 19ου αιώνα, τότε που μεσουρανούσε το άστρο του Αλεξάνδρου Σούτσου: Είν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μην βλάψεις / της Αρχής τους Υπαλλήλους, τους Κριτάς, τους Υπουργούς μας και των Υπουργών τους φίλους· / είν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μη γράψεις. Η πρόσφατη δίωξη και το «αυτόφωρο» των δημοσιογράφων του Φιλελευθέρου για ένα πρωτοσέλιδο με τίτλο «Ανήθικο πάρτι» έφερε στο προσκήνιο της δημοσιότητας πολλά προβλήματα, που εδώ και καιρό, ναρκοθετούν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών: ένα τυποκτόνο νόμο, τη δυσανεξία της κυβέρνησης στην πολιτική κριτική, την επιλεκτική κατασκευή εχθρών.

Την Παρασκευή, μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας συνέβη ένα έγκλημα απερίγραπτης βίας.
Κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να ασκεί βία και να αφαιρεί ζωές.
H Ελληνική πολιτεία δεν επιβάλει την θανατική ποινή. Ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής είναι απόλυτος. Για κάθε παραβατική πράξη, για κάθε έκνομη ενέργεια οφείλουμε ως κοινωνία να λειτουργούμε με την νόμιμη απόδοση ποινής και όχι με την αυτοδικία και τον νόμο του Λυντς.
Καταδικάζουμε τη χρήση βίας που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κανονικοποίησή της σε βαθμό που η κοινωνία να αδιαφορεί.
Έχασε τη ζωή του ένας ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστής, αγωνιστής κατά του HIV, υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ένας άνθρωπος που έχει πέσει ξανά και ξανά θύμα ξυλοδαρμού και ομοφοβικής βίας. Εκφράζουμε τη θλίψη μας για το χαμό του Ζακ Κωστόπουλου.

Ο κ. Τσίπρας πέρασε από τον αντιπολιτευτικό στον κυβερνητικό λαϊκισμό. Υποσχέθηκε αρκετά δις ευρώ σε μία παλαιοκομματικού τύπου προεκλογική παροχολογία, όχι για ένα έτος, αλλά για την επόμενη τετραετία, ενώ γνωρίζει ότι δεν θα είναι στην κυβέρνηση. Επιχείρησε έτσι να προκαλέσει σύγχυση. Από την άλλη, ο κ. Μητσοτάκης δεν έκανε καμιά αναφορά σε ένα σύγχρονο κράτος πρόνοιας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Αμφισβήτησε την υπαρκτή διαχωριστική γραμμή αριστεράς – δεξιάς την στιγμή που η χώρα πρέπει να έρθει στην ευρωπαϊκή κανονικότητα, με μια κεντροαριστερή και μια κεντροδεξιά παράταξη που αναμετρώνται προγραμματικά και όχι στη βάση του λαϊκισμού.

Τελευταία στην πολιτική συζήτηση τίθεται το θέμα της συγκρότησης προοδευτικού πόλου απέναντι στην νεοφιλελεύθερη δεξιά.
Ο Πρόεδρος της Βουλής με ολοσέλιδο άρθρο του μιλάει για ανασύνθεση του γενικότερου τοπίου της κεντροαριστεράς, και ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης στο Συνέδριο του ΚΙΝ.ΑΛ. μίλησε για έναν αστερισμό δυνάμεων, μια μεγάλη παράταξη με πολλά και διάφορα πολιτικά υποκείμενα.
Εδώ επισημαίνω, ότι υπάρχουν και ορισμένοι πολιτικοί αναλυτές που ισχυρίζονται ότι η στάση που τήρησε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015 μοιραία τον οδηγεί σε αναζήτηση πλέον σοσιαλδημοκρατικής ταυτότητας.

Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι στο ΚΙΝΑΛ που καταλαβαίνουν τι γίνεται, μπορούν να διαβάσουν τις μετρήσεις και αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η παράταξη.
Κάποιοι είχαμε έγκαιρα προειδοποιήσει οτι η αλλαγή γραμμής που πραγματοποιήθηκε ξαφνικά μεσοκαλόκαιρο -με την προσχώρηση στο νεοδημοκρατικό αίτημα για « εκλογές τώρα» παράλληλα με την απορριπτική στάση στην Συμφωνία για το Μακεδονικό- είναι αυτοκτονική και θα πληρωθεί πανάκριβα.
Το ΚΙΝΑΛ μέχρι την αλλαγή γραμμής , την απίσχναση του μετώπου προς την ΝΔ και τον μονομέτωπο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ προχωρούσε καλά. Είχε επιτευχθεί σημαντική συσπείρωση , είχαν προσέλθει 210 000 πολίτες στην εκλογή της Προέδρου και οι μετρήσεις είχαν ανοδική τάση σταθερά πάνω από το 10%.