Την προηγούμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς απέπεμψε από την κυβέρνησή του έναν ακόμη ακροδεξιό γόνο, τον υφυπουργό Παιδείας (;) κύριο Στύλιο, κρυφό οπαδό, όπως αποδείχτηκε, της αντίληψης Μπαλτάκου για τη Χρυσή Αυγή. Η φράση αυτού του κυρίου προς τη βουλευτή του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη, «θέλετε να με κάνετε Κασιαδιάρη, αλλά δεν θα γίνω», είναι ένα ακόμη δείγμα του επιπέδου της σημερινής Βουλής.
Βεβαίως με εξέπληξε και η αντίδραση της βουλευτού του Κομμουνιστικού Κόμματος, η οποία όταν αυτός ο κύριος τής ανέφερε ότι πήγε σχολείο στην Αρτα και άλλα τέτοια φολκλορικο-βουκολικά τού ανταπάντησε ότι «εφόσον εκείνος θέτει ταξικά ζητήματα δεν επιθυμεί να συμμετάσχει πλέον στη συζήτηση».

Γιατί δεν «τρέχει» η χώρα, γιατί διαρκώς παραπαίει σε δρόμο ολισθηρό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, γιατί δεν εξελίσσονται ομαλά οι υποθέσεις της και γιατί οι πολιτικοί μας πάνε πότε από εδώ και πότε από εκεί;
Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις ελληνικές υποθέσεις εκπλήσσονται από τις συνεχείς δολιχοδρομίες, από την κυριαρχία των ατελείωτων διλημμάτων, από τις μόνιμες ταλαντεύσεις.

Τι έχει αλλάξει σε αυτή τη χώρα έπειτα από έξι χρόνια ύφεσης, πέντε χρόνια χρεοκοπίας και Μνημονίων; Αυτή θα έπρεπε να είναι η πρώτη ερώτηση τώρα που ολοκληρώνεται ο κύκλος τής πιο μακριάς ύφεσης που γνώρισε η Ελλάδα από τη μεταπολεμική περίοδο. Η απάντηση δυστυχώς δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Πολύ λίγα και ασφαλώς λιγότερα απ’ ό,τι χρειάζετα

Η Γαλλία και η Ιταλία αναγκάστηκαν πρόσφατα να τροποποιήσουν τους προϋπολογισμούς τους προκειμένου να ευθυγραμμισθούν με τις υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε εφαρμογή της νέας νομοθεσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης (γνωστής ως two pack)

Υπάρχουν ζητήματα που υπερβαίνουν τις πολιτικές αντιπαραθέσεις και προϋποθέτουν έναν ελάχιστο κοινό τόπο συνεννόησης. Προτείνω εδώ και καιρό να αποδαιμονοποιήσουμε την προσφυγή σε εκλογές . Οι κάλπες δεν είναι κατάρα. Το αντίθετο. Οι εκλογές είναι βασική λειτουργία της δημοκρατίας. Άλλο αυτό, όμως, κι άλλο να σπέρνουμε φρούδες ελπίδες. Η απαγκίστρωση από το μνημόνιο, όπως δεν μπορεί να γίνει με επικοινωνιακές ασκήσεις και εύκολες προσφυγές στις αγορές, έτσι δεν μπορεί να γίνει και με τους μαξιμαλισμούς που διακινούνται.

Με τον όρο θεσμοποίηση στις κοινωνικές επιστήμες αλλά και στη «ζώσα» πολιτική περιγράφουμε ουσιαστικά τη σταδιακή αποδοχή από κάποιο φορέα ή μία ομάδα προσώπων της ένταξής του/της εντός του θεσμικού άρα και νομικού και ευρύτερα πολιτικού πλαισίου λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας του. Ορισμένες διευκρινίσεις είναι απαιτητές εδώ, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε σε ζητήματα πολιτικής και πολιτικής δράσης:

1. Η πολιτική ιστορία και παράδοση κάθε χώρας παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία.2. Η θεσμοποίηση ουδόλως ταυτίζεται με τον συντηρητισμό και επιτρέπει αντίθετα μεγάλες ή και τεράστιες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος. 3. Η διεθνοποιημένη και πολυσύνθετη -θεσμικά και πολιτικά- δομή και λειτουργία των σύγχρονων κρατών υποδηλώνει ότι η αποδοχή της θεσμοποίησης απαιτεί διάλογο, συναινέσεις και «έντιμους» συμβιβασμούς στη λήψη των αποφάσεων σε εθνικό και ιδιαίτερα σε διεθνές επίπεδο. 4. Καθοριστικής σημασίας μπορεί να αποδειχθεί η διαδικασία θεσμοποίησης ενός κόμματος εξουσίας απέναντι στην απόλυτα διεθνοποιημένη -και συχνά εξωθεσμική- λειτουργία των περιώνυμων «Αγορών» [τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης, χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, δεξαμενές σκέψεις.

Αν θυμάμαι καλά, ανάμεσα στις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για το τι θα κάνει μόλις αναλάβει την εξουσία, υπάρχει και μία που πέρασε μάλλον απαρατήρητη: ότι θα αναβαθμίσει και θα αξιοποιήσει τον θεσμό του δημοψηφίσματος.

Κατ’ αρχάς δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς που θα διαφωνούσαν. Κι αυτό, γιατί ο ρόλος του δημοψηφίσματος είναι να διορθώνει ένα δομικό ελάττωμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Θέλω να πω ότι η προσφυγή στον λαό καταργεί το χάσμα ανάμεσα στους ψηφοφόρους και τους εντολοδόχους τους, οι οποίοι ως κυβερνώντες έχουν την τάση να αυτονομούνται και να αποφασίζουν κατά το δοκούν και συχνά σε πλήρη αντίθεση με τα όσα έλεγαν πριν από τις εκλογές, χωρίς να λογοδοτούν μέχρι τις επόμενες.

Τον Νοέμβριο του 2010, παρότι είχε υιοθετήσει τα προηγούμενα δύο χρόνια δραστικά μέτρα λιτότητας, η δυστυχής Ιρλανδία είχε τη μοίρα που έξι μήνες νωρίτερα είχε υποστεί η ανέμελη Ελλάδα: δάνειο, Μνημόνιο, τρόικα...

Η αντιπολίτευση κατήγγειλε το Μνημόνιο και, φυσικά, αρνήθηκε να το ψηφίσει.

1 Ως κόμμα της λεγόμενης τρικομματικής κυβέρνησης η ΔΗΜΑΡ προώθησε σημαντικές, όπως πιστεύω, νομοθετικές ρυθμίσεις ή άφησε έτοιμα νομοσχέδια για τον επόμενο υπουργό και γενικότερα εφάρμοσε μια άλλη αντίληψη στην άσκηση εξουσίας.
Παράλληλα, η ΔΗΜΑΡ αντέκρουσε σχέδια νόμων ή ΠΝΠ (π.χ. ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΑΔΜΗΕ) ή ρυθμίσεις που γύριζαν την κοινωνία στο δικαιοπολιτικό περιβάλλον της δεκαετίας 1950.
Αυτά παρά την ιστορικά εξηγήσιμη ενοχικότητα που συνόδευσε συγκεκριμένες επιλογές της, κυρίως όμως παρά τις αντιδράσεις από παράγοντες του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, που αρνούνταν ή υπονόμευαν την προώθηση νομοθετικών ή άλλων πρωτοβουλιών.
Οι σχετικές παρεμβάσεις του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φ. Κουβέλη, ήταν αλλεπάλληλες, η κουλτούρα όμως συνεργασίας νομίζω ότι ηττήθηκε από τον επεκτατικό–συντηρητικό παλαιοκομματισμό.

Η επιστολή - απάντηση του επικεφαλής του Ποταμιού κυρίου Σταύρου Θεοδωράκη στην πρόσκληση για διάλογο του προέδρου της ΔΗΜΑΡ κυρίου Φώτη Κουβέλη δείχνει πόσο κοντά είναι η (νέα) πολιτική με την αλαζονεία.

Ο κύριος Θεοδωράκης αρνείται να συζητήσει με πρόσωπα «και πολιτικούς που μετέχουν σήμερα στην κυβέρνηση». Δεν θέλει να συζητά με ανθρώπους που έχουν «αντικειμενική πολιτική ευθύνη (και ορισμένοι από αυτούς και προσωπική ευθύνη) για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα». Ναι, είναι ο ίδιος που προεκλογικά υποστήριζε ότι μόνο κυβερνήσεις του 51% θα έχουν τη νομιμοποίηση για να προχωρήσουν σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Τώρα πώς μπορεί να προκύψει μια τόσο μεγάλη πλειοψηφία όταν χαράσσεις μια κόκκινη γραμμή μεταξύ των «νέων» και όσων έχουν κυβερνήσει κατά τη Μεταπολίτευση, μόνο η υπερβατολογική «διαλεκτική» μπορεί να γνωρίζει.

Μπορείς να μιλάς για μεταρρυθμίσεις, χωρίς να περιγράφεις το περιεχόμενό τους. Να ζητάς νέο ήθος στην πολιτική και να ακολουθείς την πεπατημένη. Να καταδικάζεις τη διαφθορά της κομματοκρατίας και να συνομιλείς με τη διαπλοκή. Να εισηγείσαι μια διαφορετική σχέση επικοινωνίας με τους πολίτες και να επιστρατεύεις τις γνωστές εκμαυλιστικές τακτικές. Στα μεγάλα και τα γενικά μπορείς να ψαρέψεις συναίνεση με τεχνικές αποσιώπησης, ρητορική επιδεξιότητα και μεγαλόστομες τιποτολογίες.

Κανείς πλέον δεν μπορεί να αμφιβάλλει μετά και την «αποκάλυψη» Μπαλτάκου ότι όχι μόνο κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας που το λένε και πολιτικο-κομματικό σύστημα, αλλά ότι με τη συνέχιση αυτού του συστήματος ακόμη και αν βγούμε στις αγορές θα πρόκειται για μια όαση της φαντασίας στην έρημο.

Η συζήτηση του Μπαλτάκου με τον Κασιδιάρη δείχνει τις κρυφές διαδρομές που συνδέουν τη ΝΔ με την ξενοφοβία και με το νεοναζιστικό κόμμα. Το δε υβρεολόγιό του κατά του Πρωθυπουργού, του ανθρώπου που τον διόρισε στη θέση του γενικού γραμματέα της Κυβέρνησης, όπως και οι κατά καιρούς δηλώσεις του άλλου «εθνικιστή» της ΝΔ, του Φαήλου Κρανιδιώτη, αποδεικνύουν και την απευθείας σχέση τους όχι μόνο με την Ακροδεξιά αλλά και με το «κόμμα της αγένειας». Ο γεμάτος με θρησκευτικές εικόνες τοίχος στο γραφείο του κυρίου Μπαλτάκου, σε συνδυασμό με τις ανεπίτρεπτες ύβρεις, δείχνει και το μέγεθος της υποκρισίας. Δεν αξίζει αυτός ο τόπος τέτοιο πολιτικό σύστημα.