Αν ο πρωθυπουργός συμμερίζεται τις απόψεις υπουργών του ότι το θέμα της ΕΛΣΤΑΤ είναι «μια πληγή την οποία θα πρέπει να διερευνήσουμε σε βάθος», ή τις υποψίες τους ότι διογκώθηκαν τα ελλείμματα τεχνητά «για να υπαχθεί η χώρα στο μνημόνιο», τότε το σωστό θα ήταν να δώσει εντολή στον υπουργό Οικονομικών Ευκλ. Τσακαλώτο να διερευνήσει το θέμα και να του υποβάλει το πόρισμα. Δεν έπρεπε να περιμένει, καν, τις Βρυξέλλες. Θα έπρεπε να το είχε κάνει από την πρώτη στιγμή, με δική του πρωτοβουλία.
Ολα τα στοιχεία (εκείνα που παρουσίαζε η κυβέρνηση Καραμανλή, η πραγματική εξέλιξη των δημοσιονομικών μεγεθών, οι διαδικασίες και κριτήρια της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, τα μεγέθη που τελικά προέκυψαν με βάση αυτές…) αναπαύονται στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Ούτε καταστράφηκαν ούτε κρύφτηκαν.

Η παραδοχή των αλλεπάλληλων λαθών που έγιναν από το ΔΝΤ στην κατάστρωση και εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου 2010-2012 έγινε με μεγάλη καθυστέρηση, δεν παύει όμως να αποτελεί σπουδαία ευκαιρία αναπροσαρμογής της πολιτικής που με τόση εμμονή εφαρμόστηκε στην Ελλάδα οδηγώντας σε βαθιά ύφεση, εκρηκτική ανεργία και μαζική κατάρρευση των επενδύσεων. Οπως ήταν αναμενόμενο, η έκθεση του ΔΝΤ άνοιξε μεγάλη συζήτηση για το ποιος έχει την ευθύνη αποτυχίας: οι ξένοι παράγοντες, οι ελληνικές κυβερνήσεις, η εκάστοτε αντιπολίτευση ή μήπως η συμμετοχή μας στο ευρώ που πολλοί θα ήθελαν να ανατρέψουν;

Το πρόβλημα των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων χρήζει άμεσης αντιμετώπισης. Η επίλυσή του μπορεί να αποτρέψει να κοκκινίσουν κι άλλα, πράσινα, δάνεια και να μειώσει το κόστος δανεισμού για τους συνεπείς. Να αποτελέσει ένα σκαλοπάτι (μαζί με τις συμφωνημένες αποκρατικοποιήσεις) για την προσέλκυση ξένων ιδιωτικών μακροπρόθεσμων κεφαλαίων. Να δώσει ζωή σε ένα αργούν παραγωγικό δυναμικό και να συμβάλλει στη μερική αναχαίτιση της ανεργίας. Έτσι ώστε, σε ορίζοντα λίγων ετών, να έχει αλλάξει η μεγάλη εικόνα του παραγωγικού ιστού της χώρας.

Μπορεί να μην εκόμισε γλαύκα εις Αθήνας η έκθεση του ΔΝΤ για τα λάθη που διέπραξε με τη συμμετοχή του στα ελληνικά μνημόνια, αλλά έδωσε την ευκαιρία σε διάφορους και φυσικά στην κυβέρνηση να θεωρήσουν ότι δικαιώνονται για την πολιτική τους. Με την κυβέρνηση έσπευσε να συνταχθεί και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνοντας ότι «τα λάθη του πρώτου Μνημονίου ταλανίζουν ακόμη τη χώρα»...

Σε ποιον ανήκει μια επιχείρηση όταν ο δανεισμός της υπερβαίνει την αξία της; Στην Ελλάδα θεωρείται αυτονόητο ότι ανήκει στους μετόχους της. Δεν είναι αυτονόητο σε όλο τον κόσμο. Αντιθέτως, σε χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού (Αγγλία, ΗΠΑ κ.ά.) δίδεται διαφορετική απάντηση: Οταν το ύψος των δανείων μιας επιχείρησης υπερβαίνει το ύψος της δικής της αξίας, ο μέτοχος παύει να είναι ο άρχων της. Είτε συνεργάζεται με τις τράπεζες και κάνει ό,τι πρέπει για να επανέλθει η επιχείρηση σε υγιή πορεία, είτε οδηγείται στη δικαιοσύνη, που με ταχύτατες διαδικασίες τον πετά έξω από την επιχείρηση και την αναθέτει στις τράπεζες.

Πώς έφτασε στο σημερινό σημείο μια τόσο μεγάλη αλυσίδα όπως η «Μαρινόπουλος Α.Ε.»;

Πώς εξηγείται το γεγονός ότι μια εταιρεία που εισέπραττε τοις μετρητοίς αλλά πλήρωνε επί πιστώσει, που εισέπραττε άμεσα ρευστό από τους πελάτες της και πλήρωνε εκ των υστέρων τους προμηθευτές της, έφτασε να έχει χρέη ίσα με μία ποσοστιαία μονάδα του ΑΕΠ της χώρας;.. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη πολλών, το κεντρικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί.

Αναζητώντας τους λόγους για τους οποίους τα δύο πρώτα μνημόνια απέτυχαν να οδηγήσουν με ασφάλεια τη χώρα στις αγορές, καταλήγουμε στην διαπίστωση ότι είχαν πρόβλημα από την αρχή ή υπονομεύτηκε στην πορεία η αξιοπιστία τους. Οι αποφάσεις της Ντοβίλ υπονόμευσαν την αξιοπιστία του πρώτου Μνημονίου. Οι υπερβάλλουσες δημοσιονομικές στοχεύσεις υπονόμευσαν την αξιοπιστία του δεύτερου μνημονίου.

Παρά τα μηνύματα αισιοδοξίας που στέλνει καθημερινά η κυβέρνηση για το μέλλον των διαπραγματεύσεων και της αξιολόγησης, τα πράγματα δεν είναι απλά. Η εικόνα, όπως αποτυπώνεται στην πραγματική οικονομία, δείχνει πως η κατάσταση επιδεινώνεται συνεχώς και στο βάθος του δρόμου διακρίνεται ο εφιάλτης του περσινού καλοκαιριού.

Η «μνημονιακή» περιπέτεια της χώρας που μπαίνει πλέον στην έβδομη χρονιά συνδέθηκε με τον Τιτανικό , λόγω και μιας σχετικής ρήσης από έναν πρώην υπουργό Οικονομικών. Όμως την περιπέτεια, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την πολιτική της διαχείριση, την έχει περιγράψει πριν από χιλιάδες χρόνια ο Αίσωπος.
Λέει ο μύθος: Δύο εχθροί ταξιδεύουν με το ίδιο πλοίο, ο ένας στην πλώρη, ο άλλος στην πρύμνη. Πιάνει μεγάλη θαλασσοταραχή, το σκάφος βυθίζεται και τότε αυτός που είναι στην πρύμνη ρωτά τον καπετάνιο ποιο μέρος του πλοίου θα βυθιστώ πρώτο. Οταν ο καπετάνιος του λέει η πλώρη, αυτός ανακουφισμένος ανταπαντά. Δεν με νοιάζει αν θα πνιγώ, αρκεί που θα δω τον εχθρό μου να πεθαίνει πρώτος.

Ο ελληνικός λαός έχει αποφασίσει ότι επιθυμεί να είναι η χώρα μας μέλος της Ευρωζώνης. Το έχει διατρανώσει σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, δίδοντας το 90% των κοινοβουλευτικών εδρών σε φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, περιθωριοποιώντας όσους νόμισαν ότι θα κάνουν καριέρα τοκίζοντας τυχοδιωκτικά στην απομόνωση της χώρας μας από την Ευρώπη. Με συντριπτική πλειοψηφία είπε «Οχι» στην πρόταση Σόιμπλε για προσωρινή έξοδο της χώρας μας από το ευρώ έναντι ανθρωπιστικής βοήθειας λίγων δεκάδων δισ. ευρώ, γιατί κατανοεί ή υποψιάζεται τι σημαίνει αυτή η «προσωρινότητα» και, κυρίως, γιατί πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει, όπως ήδη τα κατάφεραν Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος. Θα το πιστεύει πάντα;..

Εύρηκα! Ιδού η φιλοσοφική λίθος που θα επιτρέψει τη μετατροπή του σοσιαλισμού σε φιλελευθερισμό. Ή, αντιστρόφως, που θα μετατρέψει αστραπιαία το νεοφιλελεύθερο μολύβι σε κομμουνιστικό χρυσάφι. Πρόκειται για το «οικουμενικό βασικό εισόδημα» ή, στα αγγλικά, «universal basic income» (γνωστότερο στα ελληνικά ως «βασικό εγγυημένο εισόδημα»).

Χρεοκοπίες ατέλειωτες: 1827, 1843, 1893, 1932, 2010. Το 1999 ήταν η χρονιά που εξοφλήσαμε την τελευταία δόση του χρέους μας μετά την εγκαθίδρυση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898. Η χρονική διάρκεια μέχρι να δημιουργήσουμε επονείδιστα και επαχθή χρέη, που μας ξανάφεραν σε συνθήκες πτώχευσης, κράτησε μόλις 11 χρόνια. Γι’ αυτά τα 11 χρόνια θα μείνουμε σε διεθνή εποπτεία απροσδιόριστο διάστημα.