Ανεργοι ενώ περιμένουν στην ουρά για δουλειά στη Νέα Υόρκη.

Ας δούμε πρώτα απ’ όλα τι δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι 950 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

Τι είναι καλύτερο για μια χώρα: να ανησυχούν όλοι για την οικονομία της και να λαμβάνουν μέτρα για την εξυγίανσή της ή να μη μιλά κανείς γι΄ αυτήν και να δηλητηριάζεται το κλίμα σιγά σιγά, μέχρι την τελική έκρηξη;

Αστραψε και βρόντηξε την περασμένη Δευτέρα ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος σε βάρος των πολιτικών και της πολιτικής. Κανένας από τους παρόντες πολιτικούς που άκουσαν ότι «η μεταπολιτευτική δημοκρατία έχει στομώσει» δεν έφυγε από την αίθουσα.

Φτάσαμε πια στον κορεσμό με τις διαπιστώσεις για τη βαθιά κρίση στην οποία βυθιζόμαστε: κρίση δημοσιονομική όπου ελλοχεύει η απειλή χρεοκοπίας, κρίση της οικονομίας γενικότερα, παγκόσμια οπωσδήποτε, κατά το μεγαλύτερο μέρος όμως εγγενής, που σημαίνει ότι κινδυνεύουμε να μείνουμε καθηλωμένοι σε μεγάλη ανεργία, χαμηλά εισοδήματα, επιδεινούμενες ανισότητες, χωρίς καλές προοπτικές για την πλειονότητα των νέων ανθρώπων, ακόμα και όταν αλλού η ανάκαμψη θα αναπτερώνει τις ελπίδες.

Να απαλλαγούμε από το μνημόνιο; Ωραία ιδέα. Αλλά αν αφήσουμε κατά μέρος το ενδεχόμενο ενός θαύματος, για όσους πιστεύουν στα θαύματα, ή το ενδεχόμενο να ανακοινώσει τις επόμενες ημέρες ο κ. Σαμαράς μια ιδέα που κανείς στον κόσμο δεν είχε ώς τώρα σκεφτεί, μας μένουν τρία σενάρια απαλλαγής.