Οι στόχοι της πράσινης μετάβασης για το 2030 και το 2050 είναι δεδομένοι. Η Ελλάδα έχει προσυπογράψει τη Συμφωνία για το Κλίμα του Παρισιού, και φυσικά έχει προσυπογράψει τους δεσμευτικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την παραγωγή από ΑΠΕ του 60% της ενέργειας το 2030 και του 100% το 2050. Αντίστοιχοι στόχοι υπάρχουν για τη μεγάλη μείωση των εκπομπών ρύπων σε κατοικία, μεταφορές, βιομηχανία και τον εκμηδενισμό τους το 2050.

Οι αριθμοί που όλοι βλέπουμε μιλούν. Η εξάπλωση της νόσου COVID-19 στη χώρα μας είναι μεγάλη και –το κυριότερο– αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Το σύστημα υγείας πιέζεται σοβαρά και βρίσκεται σε οριακό σημείο. Η Θεσσαλονίκη και γενικότερα η Βόρεια Ελλάδα είναι στην αιχμή. Σε πολλές περιοχές της χώρας είμαστε σε φάση εκθετικής αύξησης των κρουσμάτων, δηλαδή σημαντικής αύξησης κάθε λίγες ημέρες, ρυθμός που αν συνεχίζεται οδηγεί σε πολύ μεγάλους αριθμούς ασθενών – και ακολουθούν κατ’ αναλογία οι νοσηλείες σε νοσοκομείο, οι νοσηλείες σε μονάδες εντατικής θεραπείας, οι θάνατοι. Η εκθετική αύξηση έχει ισχύ φυσικού φαινομένου στην οποία κανένα σύστημα υγείας δεν μπορεί να ανταποκριθεί.

Μιλώντας στην εκδήλωση τιμής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

ΣΤΟ ΕΑΤ-ΕΣΑ 47 χρόνια μετά

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στο Κολαστήριο του ΕΑΤ –ΕΣΑ, όπου εκατοντάδες συναγωνιστές μας είχαν ήδη μαρτυρήσει, και όπου άλλοι τόσοι οδηγήθηκαν μετά την εκκένωση του Πολυτεχνείου. Στον τόπο που στοίχειωνε τους εφιάλτες μας τα βράδια της οκτάμηνης παρανομίας μέχρι την πτώση της δικτατορίας.

Συνταγματικά προβλήματα και (αχρείαστες) πολιτικές εντάσεις

Ανήκω σε αυτούς που έχουν επανειλημμένα υποστηρίξει ότι η κρισιμότητα της κατάστασης, λόγω της πανδημίας, επιβάλλει όχι μόνον την μέγιστη δυνατή αυτοσυγκράτηση, ως προς την άσκηση δικαιωμάτων που συνεπάγονται κινδύνους για την δημόσια υγεία, αλλά και την επιβολή δραστικών μέτρων από την Πολιτεία, που να αποτρέπουν ή να περιορίζουν μια τέτοια άσκηση (Βλ. ενδεικτικά «Η Δημοκρατία απέναντι στην Πανδημία», Constitutionalism.gr, 12.4,2020).

Η κοινοβουλευτική συζήτηση σχετικά με την πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας και των συνεπειών της, την Πέμπτη, ήταν μια συζήτηση εν πολλοίς επί της ουσίας – δεν έλειψαν εκτός κλίματος εξυπνάδες κι ατυχείς χαρακτηρισμοί, αλλά κι αυτά είναι αναμενόμενα. Πέρα από τα κατά συνθήκη κλισέ/συνθήματα που απευθύνονται στα «στρατεύματα» προς τόνωση ηθικού, η αντιπολίτευση άσκησε χρήσιμη κριτική και διατύπωσε προτάσεις για το δέον γενέσθαι. Και ο πρωθυπουργός, με τα μέτρα και τις δράσεις που ανακοίνωσε, έδειξε ότι δεν τις περιφρονεί, τις λαμβάνει υπόψη.

Η σύγκριση με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη των εκατοντάδων χιλιάδων κρουσμάτων (και νεκρών) και μιας οικονομίας σε ύφεση είναι ζοφερή

Στις 8 Σεπτεμβρίου ο Σι Τζινπίνγκ ανακοίνωνε επισήμως ότι η Κίνα είχε νικήσει τον κορωνοϊό. Ένα μήνα μετά, το ΑΕΠ τρίτου τριμήνου κατέγραφε άνοδο 4,9%. Σε αυτό το φόντο, στις 9 Οκτωβρίου οι αρχές του Τσινγκτάο, βιομηχανικής πόλης σχεδόν 9 εκατομμυρίων κατοίκων και με ένα από τα υψηλότερα επίπεδα ζωής στη χώρα, ανακοίνωναν τη διενέργεια τεστ σε όλο τον πληθυσμό εντός πενθημέρου μετά τον εντοπισμό 12 (ολογράφως: δώδεκα) θετικών κρουσμάτων.

Παρασκευή βράδυ, ώρα 11:45μμ, οι αστυνομικές δυνάμεις, ενισχυμένες με πλήθος χαφιέδων και πρακτόρων, συνεχίζουν το ανελέητο σφυροκόπημα του Πολυτεχνείου και των γύρο δρόμων, με δακρυγόνα αλλά και με κανονικά πλέον πυρά από διάφορες θέσεις που είχαν καταλάβει ακροβολιστές.

Η κυρίαρχη αφήγηση της περιόδου είναι ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με επάρκεια την πανδημία, τα πηγαίνουμε καλύτερα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και τα όποια λάθη απλώς συμβαίνουν. Αντιθέτως, μας λένε, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν κρατούν υπεύθυνη στάση σε μια περίοδο που χρειάζεται η ευρύτερη δυνατή συνεννόηση. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτός που δεν θέλει τη συνεννόηση είναι η κυβέρνηση της Ν.Δ. και το μιντιακό και οικονομικό κατεστημένο που τη στηρίζει.

Ο κόσμος έχει χάσει κάθε ψευδαίσθηση, κάθε ρομαντισμό. Και από μια άποψη καλά κάνει

Η δυσκολία να συγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ενιαίο σώμα οφείλεται στην οργανωτική αδυναμία που του κληροδότησαν η Ανανεωτική Αριστερά και οι αριστοκρατικές παραδόσεις της;

Δεν θυμάμαι άλλον σύγχρονο ηγέτη που να κατόρθωσε ό,τι ο Τραμπ. Να προσωποποιήσει τόσο πειστικά και ανάγλυφα την παρακμιακή πλευρά μιας Εποχής και τους κινδύνους που υποσκάπτουν από τα μέσα τη σύγχρονη δυτική Δημοκρατία. Σύμφωνοι, τον ψήφισαν 70 εκατομμύρια Αμερικανοί. Ναι, ακριβώς. Οι κίνδυνοι της σύγχρονης Δημοκρατίας δεν έρχονται με τα τανκς αλλά με την ψήφο και τη λαϊκή υποστήριξη.

Ως γνωστόν, έχουμε το δικαίωμα να σκεφτόμαστε ό,τι θέλουμε εφόσον κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι σκεφτόμαστε. Και στις ανοιχτές κοινωνίες έχουμε το δικαίωμα να λέμε και να γράφουμε ό,τι θέλουμε με ελάχιστες εξαιρέσεις, λ.χ., τη συκοφαντική δυσφήμηση. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι ο λόγος μας είναι απόλυτα ελεύθερος και αποκλειστικά δικός μας. Διότι η σκέψη του ανθρώπου διαμορφώνεται από κάποια σχήματα που τη συγκροτούν, την «καλουπώνουν» κατά κάποιον τρόπο. Μέσα από αυτά διαβάζουμε τον κόσμο.

Αυτή τη φορά ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη ήταν προετοιμασμένος. Με προσωπική του δήλωση την περασμένη Παρασκευή έξω από το μέγαρο Μαξίμου πέταξε το γάντι στην Αριστερά, θέτοντας εκτός νόμου τη συγκέντρωση και την πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου: «Το 2020, δεν γιορτάσαμε την 25η Μαρτίου, την 28η Οκτωβρίου, δεν γιορτάσαμε μαζί το Πάσχα, δεν γιορτάσαμε τίποτα από αυτά που μας ενώνουν. Αρα λοιπόν, το ίδιο θα συμβεί και με το Πολυτεχνείο.