Το πολλά βαρύ όνομα του Καλλικράτη, μʼ όλο το κάλλος και τη δύναμη που αντηχεί, μοιάζει ευφημισμός, αφού αναφέρεται στο σημερινό τρύπιο κράτος, κεντρικό και αυτοδιοικητικό, το οποίο φιλοδοξεί να συμμαζέψει. Ίσως γι αυτό ο αναρχικός άρχων των συνειρμών μου ανακάλεσε, ελέω και του παλιού άσματος του Κώστα Χατζή, τον Στρατή.

Ποιος όμως ο Στρατής, με το λαϊκό όνομα, που σε επίπεδο σημαινόντων βρίσκεται στον αντίποδα του πολύ Καλλικράτη; Είναι υπαρκτό πρόσωπο, συμπολίτης στη μικρή μου πόλη, και στο προσωπικό σύστημα αξιών συμβολίζει τον καλό κʼ αγαθό άνδρα, τον ικανό και προοδευτικό πολίτη, που αηδιασμένος απʼ αυτό που ονομάζουμε πολιτική ζωή έχει πάει από καιρό σπίτι του, διασώζοντας κάπως ηρεμία και αξιοπρέπεια. Γιατί είναι γνωστό ότι όσο κατεβαίναμε δυο - δυο τη σκάλα της πιστοληπτικής μας ικανότητας, την ίδια ώρα ανεβαίναμε δυο δυο τα σκαλιά της διπλανής σκάλας που αξιολογούσε τη διαφθορά, την κατεξοχήν πολιτική βεβαίως.

Όσο το σκέφτομαι, τούτος ο ασυνείδητος συνειρμός, Στρατής και Καλλικράτης, έχει στέρεα πολιτική λογική: Αν θέλουμε στη δεινή, οιονεί πολεμική, κατάσταση που βρισκόμαστε, να αποφύγουμε τη χρεωκοπία και μεσοπρόθεσμα να σχεδιάσουμε με λογισμό και μʼ όνειρο ένα ευ ζην, δημοκρατικό, δίκαιο και βιώσιμο, απαλλαγμένο απʼ τα κουσούρια που από τη γέννησή της φέρει η νεοελληνική μας πολιτεία, ο Καλλικράτης ίσως είναι η τελευταία μας ευκαιρία υπό μια απαράβατη προϋπόθεση, ότι θα εμπνεύσει τους Στρατήδες, την τελευταία μας επίσης εφεδρεία και ελπίδα, να συμμετάσχουν στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα κοινά.

Οι Στρατήδες λοιπόν, να εμπνευστούν να συμμετάσχουν, να εμπνευστούν όπως το 1940, όχι να επιστρατευτούν, όπως το 1974. Γιατί το έπος του ’40, και επιμένω στην πολεμική προσομοίωση της συγκυρίας, δεν το έγραψε τόσο ο Μεταξάς με το ΟΧΙ που είπε, οι Στρατήδες, αυτοί κυρίως το υπέγραψαν, με το χαμόγελο στα τραίνα για το μέτωπο και με το αίμα τους στο χιόνι των αλβανικών βουνών.

Και παρ’ ότι ορκισμένος αντισταλινικός, θεωρώ παραδειγματική κίνηση, μεγαλειώδη για την πολιτική ιστορία της χώρας μας, το γράμμα της 31/10/1940 του φυλακισμένου απʼ το Μεταξικό καθεστώς Νίκου Ζαχαριάδη, που καλούσε όλους στον αγώνα υπό τη διεύθυνση του Μεταξά.

Οι Στρατήδες έχουν εξάλλου σοβαρά πλεονεκτήματα συγκριτικά με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τους μηχανισμούς “στήριξης” και τους λογής δανειστές και κερδοσκόπους, γιατί δεν έχουν σχέση με επιτόκια, χρήμα και κυπελλάκια ζητιανιάς. Μόνο με ιδρώτα, ήθος και πολιτισμό έχουν σχέση. Είναι τα καλύτερα κύτταρα της χώρας, του λαού, του γιαλού και των ψηλών βουνών της, που σε συνέργεια σμίλεψαν ελευθερία και γλώσσα, αλλά και τραγούδια και χορούς και ζωγραφιές και γεύσεις και γεφύρια...

Αν οι Στρατήδες ήταν στα πράγματα, δεν θα εγκαινιάζαμε σχολεία χωρίς μαθητές, δεν θα διασπαθίζαμε σε χιλιάδες μερίδες, όσοι οι δήμοι, οι κοινότητες, οι νομαρχίες και οι περιφέρειες, τα κονδύλια από την “Κοινωνία της Πληροφορίας” για το ίδιο κατʼ ουσία διαδικτυακό πρόγραμμα που με τον Καλλικράτη θα αναγκασθούμε να ξαναπληρώσουμε για να ομογενοποιήσουμε τις ελάχιστες αχρείαστες διαφορές, δεν θα παίζαμε αυτόν τον ανεκδιήγητο διαρκή χυδαίο δημοτικό κεϋνσιανισμό, λακκούβες και μπαζώματα, κεραμικά και τσιμέντα στον αφρό, χωρίς δίκτυα υποδομών από κάτω, δεν θα ανακυκλώναμε αναπλάσεις, θα είχαμε προωθήσει την ανακύκλωση...

Απλή αναλογική. Όχι για να μετρήσουμε κουκιά, αριστερή μιζέρια. Μα για τους Στρατήδες ρε γαμώ το.

* Ο Αντώνης Ανηψητάκης είναι Πολιτικός Μηχανικός, επικεφαλής της Νομαρχιακής Κίνησης “Το Λασίθι στην Πλώρη”