Μπορεί το μπαλάκι για την χρηματοδότηση της χώρας και την αντιμετώπιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους να έχει περάσει πλέον στα χέρια των δανειστών μας, όμως η διαχείριση των εσωτερικών πολιτικών ζητημάτων από την τρικομματική κυβέρνηση είναι ένα στοίχημα που τώρα αρχίζει να παίζεται. Το γήπεδο δεν είναι απλώς σκληρό, αλλά εξαιρετικά κακοτράχαλο. Και τα αυτογκόλ είναι ανεπίτρεπτα. Το παρόν κυβερνητικό σχήμα - και δεν το λέω μόνον εγώ - δεν μπορεί πλέον να λειτουργεί με μονοκομματικό χαρακτήρα. Η ουσιαστική και ισότιμη - όχι σε αριθμούς και ποσοστώσεις - συμμετοχή των δύο άλλων εταίρων του συνασπισμού καθίσταται πλέον αδήριτη. Το "ολίγον έγκυος" στην προκειμένη περίπτωση δεν υφίσταται.

Και φυσικά τα κόμματα, τόσο της κυβερνητικής πλειοψηφίας όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν μπορούν πλέον να λειτουργούν ως παιδικές χαρές. Ο πολιτικός χρόνος για "εσωτερικές προπονήσεις" έχει εξαντληθεί. Το "άλλα έλεγα, άλλα λέω και άλλα κάνω" μόνον ως κακόγουστο ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί. Και εν προκειμένω δικαιώνεται απόλυτα τόσο ο πολιτικός λόγος του Φώτη Κουβέλη, όσο και η στάση που κράτησε στις δύο ψηφοφορίες για το "μεσοπρόθεσμο" και τον προϋπολογισμό. Έμεινε ακλόνητος και στην δέσμευσή του να στηρίζει την κυβέρνηση αλλά και στην αταλάντευτη προσπάθειά του να κρατηθεί η κοινωνία όρθια.

Η στάση αυτή του ηγέτη της "Δημοκρττικης Αριστεράς" ανοίγει το γήπεδο στον κυβερνητικό συνασπισμό να αντιμετωπίσει τις κρίσιμες φάσεις που έρχονται, η μια πίσω από την άλλη, με αξιοπιστία αλλά και ανοχή από το δεινά δοκιμαζόμενο κοινωνικό σώμα. Ως εκ τούτου οι ένθεν κακείθεν εκδηλούμενες αμφισβητήσεις εντός και παραπλεύρως του κόμματος μπορεί να προσφέρουν τηλεοπτικό χρόνο στους ευκαιριακούς εκφραστές τους, αλλά υπονομεύουν όσα υποτίθεται ότι στηρίζουν.

Αν δεν τους ταιριάζει το συγκεκριμένο κοστούμι της "Δημοκρατικής Αριστεράς", δόξα τω θεώ, υπάρχουν πολλά διαθέσιμα κοστούμια στο πολιτικό παζάρι. Η δυνατότητα επιλογής είναι απολύτως ελεύθερη. Όπως όμως και το καθήκον ενός κόμματος που έχει αναλάβει ιστορικές ευθύνες να προστατεύσει τον εαυτό του. Το αν θα δικαιωθεί ή όχι για τις επιλογές του, θα φανεί οσονούπω. Όμως δεν έχει την πολυτέλεια, στις συγκεκριμένες συνθήκες, να υποθάλπει προσωπικές φιλοδοξίες, εν ονόματι της - ιερής πράγματι - δημοκρατικής εσωκομματικής λειτουργίας.

Δημοκρατία σημαίνει συλλογική δράση με σεβασμό στις αποφάσεις της πλειοψηφίας και όχι "ρεμπέτ ασκέρ". Δυστυχώς σ´ αυτό τον τόπο έχουμε την τάση να τα συγχέουμε. Άλλοτε επιπολαίως και άλλοτε δολίως...